Cała aktywność

Moje wiersze nie gotowe jakby były mięsem surowe że tak powiem Moje myśli które przyszły to nazwana metoda gdy przychodzi artyście pracować jako strumień świadomości ale ja sięgam dalej bo to z miejsca które niepoznane nieświadomością jest nazwane. człowieka psychika jak góra lodowa której jedynie wierzchołek wystaje nad poziom morza a całości większość ogromną pod wodą się chowa i to jest tak ten wierzchołek to część psychiki ludzia gdzie i którą się zna ta maska świadoma a.pod spodem to co tajemne dla ludzia to co działa w nim nieświadomie np skąd pochodzą wielkie odkrycia czy każdy mógłby jak wieszcz wersy pisać malować jak słonecznika malarz artysta van ghog którego za życia odkrywa i doping daje jedynie rodzina jak brat ah i teraz o mnie i teraz ja zaczyna się żal do życia którym mi przyszło żyć jak moja wina jak zgubiła się wcześniejsza myśl jak mi daleko do stanu uświęconego komunia św jak egzorcyzmy nie poradziły wygnać ducha złego jak ludzie są sobą i się nie zmieniają choćby wymyslną terapią w głowie w miejsce klepki numer pięć sześć siedem zainstalował się anioł który jest człowiekiem z głosem który bym nazwał symieniem leczą psychozę chad i schizofrenię czy od dziecka nje wiem usłyszałem czy mówią mi twardo to po narkotykach które oddziecka używasz to jestem ja ten tekst to fristajl jakby próba wolnego styla gdzie szybko przyszło mi klikać litery szybciej niż je przemysle i jeszcze nie kasować tego co tu wpisze ale ale o czym to ja jaki jest świat widzę i mówię o nich o wa s a to cały ja tam robot pod wpływem kontrolowany przez muzykę którą puszcza w klubie di dzej ja na parkiecie niby taniec ale taki z wewnątrz ruch ciała nie te kroki znane żadne tango żadna cha cha to skakanie i machanie które czuję że pasuje do tego co tamgra muzyka elektroniczna ciężkie techno ale nie gabba i vixa psytrance każdy siedzi ten mecha i leśny dnb jungle i inne okej i nagle przypomina mi się gdy o tym mó wię że muzyka niechce mnie scena wygnany z parkietu pies na deszczach podle własnych słów niech używa się ten sciemniacz z dala od światła j ciepła ogniska sam sobie wybrał losy gdyż jest chujem głupim szerszeń bizon osa komar a miał się za wielbłąda (spr arabska metafora podpowiadam w roli autoredaktora) zobaczył w sobie promień i nazwał się najaśniejszym słońcem po prawdzie i jej idąc tropem miałby się za idiote i widziałby jak czadzi w cudze dusze mrokiem patrzył pies w otchlań z zachwytem otchłań była mroczna i tak się stało jak w cytacie stał się otchłanią a mógł mieć wyobraznie i zamiast iść w mroczny las bez map wsiąść w jedno z aut gdzie kierowca gna jako pilot umiejętnie i wśród drogowskazów widzieć gdzje się idzie dobrze ale co to nie ja pomyślałem sobie wiem lepiej w końcu uwierz może jako jestem bogiem to o mnie w przeszłych czasach ja to boskie dziecko ale nie jak resztatylko Jezus którego nie dotyczy grzech zła wywyzszony jak mount everest prawda leży na dnie gdzie na mapie rów Mariański jest to tam w głębinie gnije to marsjańską misje w pojedynkę wolałem niż wśród ludzi być okej przynajmniej wobec innych ich oni chyba wierzyli ale czytających mądre księgi nie zdziwi nic ot taki jak wielu inaczej nie mogło być zrobił sobie krzywdę w rytm karmicznej soeawdiedlowosci oni byli dorośli otwarte oczy mądrzy umiejąc w życie to żyć empatycznie myślę a ludzie są różni i patrzący ku nim wiedzą że są ci źli sliscy i orzdbiegli niebycie wśród innych bezimienne pojeby w masowej mogile chwilę chwilę o czym to ja mówię czemu to piszę dla kogoś czy dla siebie wyżyć się wśród literek bezsensownym tekstem jesteś tu u mnie w ogóle czuję że się wstydzę siebie i życia którym żyję nic nie można gdy się nie daje dobra gdy tworząc bagna odbiera się nawet tą wydaną cebulę nic się nie da gdy się jest chu...em kończę czule przeklenstwem i ty jakoby przeklnij mnie jak starsi panowie i pieśń

Całkiem niepowszechne podejście w relacjach międzyludzkich. Myślę, że nieco wyidealizowane, ale piękne. Dobry wiersz. Pozdrawiam.

@Migrena Ten wiersz to świetna medytacja o śmierci, napisana językiem pełnym metafor. Śmierć jako wygaszanie - "cisza w dłoniach", "ktoś wydmuchał płomień z oddechu". Personifikacja śmierci jako istoty, która przychodzi bez ostrzeżenia i metodycznie gasi kolejne przejawy życia, jest niezwykle sugestywna. Symbole przemijania też robią wrażenie - klepsydra, zegar w ruinach, atrament rozpływający się w wodzie. A tożsamość rozpuszcza się w "bezczasie" - musiałam nad tym się dłużej zatrzymać. Twoja wizja śmierci jest spokojna, z dużą dawką filozoficznych rozważań. Na takie wiersze warto czekać! Jestem pod wielkim wrażeniem!

@Naram-sinBardzo mi przykro, że podjąłeś taką decyzję. Nie wiem, co zaszło, ale wiem, że gdy "mądry głupiemu ustępuje, to wówczas głupota triumfuje". Szczerze mówiąc liczyłam na Twoje komentarze. Wielka szkoda. :(

Ładnie. Pozdrawiam :)

@Rafael Marius jak ją nosić, to kręgosłup trzeba mieć zdrowy. Ale fajnie, ćwiczę i mam siłę, ale moja mama nie może nosić, za ciężka dla niej. zakładam na siebie koronę, a no to sam robiła tak fajnie i ona jej trzymała się, komedia. Niedługo będzie chodzić, już wstaje sama na nóżki. Jest ostrożna i bada trzymanie, grunt. Jest taka śliczna:)

@Berenika97 rozczulasz mnie, a dziś tego nie chcę, więc uciekam :) Może kiedyś, furtki nie zamykam. A Ty pisz pięknie dalej, dobrego czasu życzę :)

@piąteprzezdziesiąteDziś czytałam fraszki Kochanowskiego w bibliotece i frekwencja dopisała. Więc nie jest źle. :) Chyba się powtarzam, ale bardzo się cieszę z dzisiejszego dnia. Świetnie, że o Dniu Czytania Książek przypomniałaś.

@RomaCzuję, że to tylko chwilowe, każdy przez to przechodzi. Będziemy czekać , ale niedługo, na powrót naszej Poetki Niezwykłej! :))) Pozdrawiam! 💚

@Berenika97 wiesz, ja już od jakiegoś czasu czuję wypalenie. Ta decyzja dojrzewa we mnie już dość długo i tak trochę nie chciałam jej podjąć, ale to już najwyższa pora. Nie ma co smutać :) Będę wpadać i czytać Twoje jak i innych piękne wiersze - tego sobie nie odmówię. Pozdrów męża i podziękuj mu ode mnie :) @infelia no i poprawiłaś mi humor, dzięki piękne :) Ej no, nie uciekam i chyba nie zmiękłam xD to raczej kwestia tego, że więcej widzę, w końcu. Nie ma co się zmuszać do pisania. Czytać Was zamierzam dalej, bo naprawdę warto :)

No i bardzo dobrze :) Dziękuję i pozdrawiam.

@Sylwester_LasotaTo mi zabrzmiało jak protest przeciwko wszelkim totalitaryzmom - politycznemu, ekonomicznemu. Szczególnie przejmująca jest metafora człowieka sprowadzonego do cyfry - "zera", "jedynki" lub "niczego" w świecie, gdzie "zysk się tylko liczy". To oskarżenie systemu, który dehumanizuje jednostkę. Ale na końcu pojawia się nadzieja - miłość prawdziwa. Bardzo ciekawy tekst.

Dziewiąte wrota.

tęcza

Tym razem nawet mnie uśmiechnąłeś :) Pozdrawiam

@Wakss nie wiadomo co gorsze, wyrzucić nie tę kartkę czy wyrwać nie ten ząb. Pozdrawiam

A ja wczoraj kupiłem sobie taką trochę sfatygowaną książkę w antykwariacie... za złotówkę... i dzisiaj ją czytam. Pozdrawiam.

radość

@Roma Jeśli zmiękniesz i uciekniesz, w sidła załapię Cię i z powrotem przywlokę w nasz grajdołek...

A dziękuję :))) I pozdrawiam też :))) Deo

Pozdrawiam P.S.: Poza tym drobna niekonsekwencja w interpunkcji. Poza tym nawet nawet. Trudno jest pisać tego typu wiersze.

@Roma Jakie to inteligentne i wielowarstwowe! Szczególnie ta gra z językami - "peteesde" zamiast PTSD brzmi niemal pieszczotliwie, ale przez to jeszcze bardziej przejmująco. To bardzo współczesny sposób oswajania trudnych tematów. Drzewa jako lekarze, natura jako terapia. A to przejście do zabawy w chowanego! Dziecięca radość i dorosły absurd, i ten element ukrywania się przed własnym bólem. Zakończenie "gdy sęk w tobie" jest dwuznaczne

@RomaNie pisz tak, nawet nie myśl, dla mnie (i dla mojego męża) jesteś wyjątkową poetką! :(

@Annna2 To bardzo piękny i melancholijny wiersz o przemijaniu i czasie. Szczególnie podoba mi się obraz "szkliwych i zawsze zmartwionych zmysłów" oraz metafora "rdzewiejącego czasu" - to niezwykle trafne określenia na jesienną refleksyjność. Ostatnie wersy są szczególnie przejmujące - to poczucie bycia wciąż "przed drogą" mimo tego, co już było i jest, oddaje tę życiową wieczną wędrówkę i poszukiwanie.

@Berenika97 dziękuję... Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Wydaje mi się, że we mnie już z "poetki" mało zostało, stąd ten wiersz. Nie odnajduję się już w pisaniu i to takie jakby pożegnanie z przygodą. Cieszę się i dziękuję, że bierzesz w nim udział. Powodzenia w dalszym pisaniu, bo pięknie się rozwijasz :) @infelia mogę się do tego garnca dorzucić. Dzięki za zajrzenie :)