Cała aktywność

buku szlachetny co na straży krętych bieszczadzkich stoisz dróg ty co anielskich pilnujesz twarzy w bieszczadzkim drewnie odbitych słów w tobie zaklęte trwają wieki w tobie śpiewają tysiące dusz buku zielony mądry i wielki pozwól że zrzucę wędrowny kurz i rad usiądę w twoim cieniu wsłuchany w starą bojkową pieśń pochylę głowę i w skupieniu złożę wierszem należną ci cześć.

Każdy jest poetą jeżeli umie pisać:)

Piękny wiersz, szczególnie pierwsza część do mnie przemawia - jest bardzo naturalna. Przypomniałaś mi, żeby kupić paluszki :)

@Berenika97 Dziękuję - okropne to uczucie i cierpienie kiedy samego siebie się nie poznaje

@viola arvensisAch, znam ten wiersz! Bardzo mi się podoba, to z tomiku "Róże i Błękity". A tytuł - pewnie to pdświadomość zadziałała. Często sie inspiruję pieknymi wersami :)) Pozdrawiam.

@Toyer W wierszu są obrazy niezwykle silne - szczególnie ten kontrast między "uśmiechem wiernym niewolnikiem szczęścia" a jego późniejszą samotnością po "ucieczce z więzienia twarzy". Ta personifikacja emocji ma w sobie coś bardzo prawdziwego. Metafora "centrum mglistej szubienicy" jest szczególnie mocna - tworzy obraz kogoś, kto patrzy na świat z perspektywy własnego cierpienia. Bardzo mi się podoba.

Jestem tutaj i znikam nawet teraz i każdego dnia po cichu bez oklasków niewidzialnie a jednak nie starczy słów za jeden znak tylko pięć liter w sobie mam a ty to ster gdzie jestem ja razem zawsze biegiem nagle nie strasz mnie więcej że cię nie będzie Życie

@Berenika97 Mądre I piękne to co zawarte w Twoim wierszu. I ja mam podobny - tzn. sens i klimat, który mi przypomniałaś swoim 🙂 Z podziwem 🩵 ślady nie chcę zostawiać po sobie śladów tylko przelecieć jak ciepły wietrzyk musnąć subtelnie ten ziemski padół napoić kroplą jak letni deszczyk nie chcę zostawiać śladów — nie trzeba odciskać siebie to bez znaczenia lepiej doraźnie być kromką chleba niczego sobą nie pragnę zmieniać na cóż te ślady wszystko przeminie tylko wspomnieniem mogę powrócić a nawet kiedy wspomnienie zginie nie mam zamiaru się przez to smucić.

@LeszczymEch!, bo mech oferuje tylko/aż spokój. A w benefitach ma wyłącznie zieleń w duszy. Ech! :)

@LeszczymNie znam się na poetach, ale może chyba też być tak: Sto wersów niedokończonych i garść rymów, kilka metafor złapanych w przelocie, jedna prawda i męka tworzenia?

@ToyerSamorządy wydają czasem ogromną kasę na nieprześlane rzeczy, a skąpią na zapewnienie bezpieczeństwa obywatelom - podatnikom, którzy te samorządy utrzymują. Ciemnota w ciasnych głowach ma odzwierciedlenie w ciemnych ulicach i zaułkach. :) Pozdrawiam. @piąteprzezdziesiąteBardzo dziękuję! A myślałam, że trochę mało pikantny. :) @JWF@MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję!

@MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! :)

@viola arvensis dzięki:))

@lena2_ urokliwie i nostalgicznie o jesieni, życiu, przemijaniu. Piękna poezja :)

@Jacek_Suchowicz jak się tak człowiek w okno zapatrzy to mogą być i wspomnienia i marzenia i refleksje i inne takie kwitnące cuda . A wiersz - jak zwykle - się udał :)

@Leszczym Powinno być autentycznie i od serca, ale to już było, a rynek domaga się nowości. Na koniec dnia konsument pozostaje z niedosytem. To chroniczna choroba dzisiejszej kultury.

Dzisiaj na Bulwarach 5 cm ma Wiśle, czyli rekordowo niski poziom. Rzeki wyschły, bo ludzie za rzadko płaczą .

@Marek.zak1 Marku, przychylam się do zdania Ani i nie odwracaj kota ogonem zwłaszcza w faktach historycznych bo ja bardzo lubię koty.Z kocim pozdrowieniem.

Tęsknota przeważnie niedosytem jest nasycona

@Tymczasem Dziękuję i wzajemnie :-)))

@MIROSŁAW C. Zdrowo malinowy! Pozdrawiam :-)))

@Leszczym A czego to się na mchu nie robiło. Kiedyś byłem leśny człowiek.

spacer po lesie koszyk został w domu a tu wysyp grzybów

@Marek.zak1 a o czym jest wiersz- o kim? Napisz coś o Bruno Schultzie, o jego twórczości. Coś. Nie miał nic wspólnego z filmem- głównym bohaterem "Pianisty", nie znali się. Nic nie stoi na przeszkodzie abyś temat napisał o filmie Polańskiego- tu jest klasyczne odwracanie kota ogonem gdzie jeszcze? Pamiętasz bitwę pod Waterloo? I Twoje łodzie podwodne? Nic wspólnego z bitwą pod Waterloo nie miały- tam ich nie było.

Sto uczuć prowizorycznych i para prozaicznych, kilka błyskotek słowa, jedna tęsknota i podwójny wielki niedosyt. Warszawa – Stegny, 03.09.2025r.