Cała aktywność

@SuzanaD wojna- a w niej nie ma wygranych. bo przegrywają najczęściej ludzie niewinni- dzieci. Cierpią.

@Robert Goraj nie oglądałam serialu, a wiersz ciekawy. Równiny abisalne- morze- które dla nas wydaje się nie mieć końca, albo otchłań rozpaczy- z którego nie widzimy możliwości wyjścia

@Wiesław J.K. dzięki za wklejenie- to wkleję dalszą część- którą pominąłeś. (zresztą wyrywając tylko słowa z wiersza całego) "Historycznie Polacy tworzyli monarchię stanową, która ewoluowała w Rzeczpospolitą Obojga Narodów – republikę szlachecką, a po jej upadku, w 1918 roku, Polska znów stała się republiką". Drohobycz leżał w granicach II Rzeczypospolitej do konferencji jałtańskiej. I nieśmiertelny Bruno Schultz, ( bo jego dzieła wciąż żyją), który urodził się w Drohobyczu i tam zmarł.

@Annna2 "Nie, II Rzeczpospolita nie była monarchią, lecz była republiką z władzą parlamentarną i republikańską, a nie dziedzicznym monarchą jako głową państwa. Władza w II RP była sprawowana przez osoby wybrane przez obywateli lub ich przedstawicieli, a nie przez monarchę z dziedzicznym lub elekcyjnym prawem do tronu. " - Google.com Pozdrawiam serdecznie :-)))

@SuzanaD Witam Cię serdecznie na portalu poezja.org, po przeczytaniu wiersza przychodzi na myśl wojna, zapewne nawiązujesz do wojny rosyjsko - ukraińskiej, lecz moje pierwsze skojarzenie było o Powstaniu Warszawskim 1944. Pozdrawiam serdecznie!

@_Marienka_ dziura we wszechświecie

@Ewelina Po prawdzie tak raczej jest i to nazywam paradoksem ludzkości, a mam na myśli to, pomimo, że jest nas ludzi na tym świecie parę miliardów, nie wiem nie liczyłem, to tak naprawdę w głębi serca i umysłu jesteśmy jako jednostki zawsze samotni. Pozdrawiam serdecznie!

Na fasadzie blady liść paproci, wątły i wykruszony, co wciąż jeszcze przywołuje, jak echo, zapach piekarni, stukot kopyt, śmiech dzieci gdzieś za straganem Teraz obok tylko cegła obdarta z imienia, dziury po kulach tworzą alfabet nie do przeczytania, a okna zieją czernią węglową wypalonych pokoi Jeszcze można dostrzec w zakamarkach ślad pędzla - złotą linię, która drży, jakby wstydziła się ruin, jakby broniła resztek dawnej niewinności I tylko wspomnienie łączy ornament i gruz, jakby oba należały do tej samej historii

Przysłowiowy...

Stulecie...

mała czarna

Po nitce do kłębka.

- U muz szlabany za kolei brak. - Z kar biel. - Okazy na bal z szumu.

Mu dani - gazy... no, naknocili - on kanony zagina dum.

No, z upadku luk da puzon.

Kurde, balans - ar krasnala - by druk.

A żaka płotami ma Tołpa; za kota zakaża.

On Mizia - kot; to Kai zimno. I

Łamał kosooki Piko - oso, kłamał.

O, łza ta mało warta; watra woła - ma ta zło.

Ile na pana paneli?

No tom rada; zdradza raz dar za darmo - ton.

Udaję, i słabo, to bał się jadu.

Ewy żyły z szybką pąk by zszyły - żywe.

Tam imię ma też, a że tamę im, i mat.