Cała aktywność

Audrey Hepburn pisała o Paryżu w latach 50-tych. Teraz to zupełnie inne miasto.

@Migrena spokojnie idę spać:) uwielbiam białe krople:)

@violetta no i jest pięknie :) dziękuję :)

@Annna2 Dziwny sen jak to ze snami bywa. Dziękuję!

@Alicja_Wysocka komputer jak poduszka - :) to dla mnie smartfon też jak poduszka albo jakiś inny jasiek :) śpij spokojnie Alu :) @violetta nikogo nie zawieszaj :) i też śpij spokojnie :)

Na nerwach Warszawiakom i po złości chyba, zagrał ratusz wprowadzając koszmarny bałagan, a sam Fryderyk owinięty został w białą szmatę. Wstyd.

@Alicja_Wysocka chyba chciałam zawiesić cię:)

Za szybko pisałem. Jasne, że tak. Mówisz, masz :) Dzięki. Pozdrawiam.

@MigrenaNie, nie denerwuję się, ostatecznie mam tablet i telefon, tylko, że tam nie jestem zalogowana. A komputer jest mi potrzebny do spania, tak samo jak poduszka :)) Jak mnie zmuli, wtedy go zostawiam.

@Alicja_Wysocka czekam razem z Tobą :) ja nie mam komputera to i myszka mi nie szwankuje. mój apel : informatyku - do roboty ! Alu. nie denerwuj się :)

@Migrena za chwilę znowu się zawieszę, informatyk będzie jutro.

@Alicja_Wysocka Alu. Ty jak meteor. albo nawet meteoryt - bo spadasz w uroku swoim :) super :)

Ciężko pojąć to, co nikt nie pojmuje, Człowiek szuka prawdy, lecz sam się gubi w dumie. Chciałbyś zrozumieć wszystko już od razu, Lecz na to przyjdzie czas nie teraz, nie w tym razie. Gdy człowiek pojmie sens istnienia, I ptaków śpiew, i świat bez cienia Nie ucieknie przed tym nawet Bóg, Bo zrozumienie łamie próg. Więc w tym świecie niepojętym, Żyjemy wciąż dniem nieobjętym, Uciekamy, jakby jutra nie miało być, Choć wystarczyłby moment, by inaczej żyć. Dlatego teraz skup swój wzrok, Bo może właśnie nadszedł krok, W którym twe życie, w nowym celu, Zyska sens prawdziwy, nie w przelocie, nie w żelu.

Wierzę, tylko popraw. :)

@violetta :)))))))))

@Natuskaa Latawiec zawsze pozostanie symbolem ulotności, a jednocześnie dzieciństwa. A ono zawsze pozostanie portem naszej nostalgii. I jako człowiek dawno o swym dzieciństwie nie pamiętający tak sens różowego latawca pojmuję, nie wiem, czy dobrze, ale właśnie tak.

Jak cieszyć się światem gdy stąpasz po lodzie — stopy grzęzną, ciało zamiera. Twoje oczy zmęczone wędrują zawzięcie, lecz jakby serce zostawiły w tyle. Czy w końcu znajdziemy ten Eden na ziemi? Czy miarą piękna jest suma cierpienia? Jak dostrzec na twarzy, tej zimnej i drętwej, ten jeden rumieniec — tętniący do życia? Jak dłonie połączyć w uścisku wierności, nie gubiąc przy tym resztek zachwytu? I w swoich decyzjach nie stracić wolności, poświęcając wszystko dla miłości życia.

Czymże człowiek chcący łykać sztuką wypełniony tlen zasłużył, aby w takim miejscu żyć? pełnym ludzi pozbawionych własnych żyć, którzy trywialną nonszalancją próbują skryć swoją nicość, swój paskudny byt. Znudzenie, dekadentyzm, kicz.. Wszystko złe, wszystko źle, wszystko be

@KOBIETA chodzi mi po głowie Paryż:)

Wejście w rolę własnej babci, to bardzo zaskakujący pomysł. Niemniej jednak wyszedł z tego piękny wiersz. Pozdrawiam :)

@Migrena oj nie poznaję cię:)

To była dla mnie ważna osoba... wrażenia? mało wrażeń? ... Bez dalszego komentarza.

@MIROSŁAW C. Przepiękny:) niczym trzepot skrzydeł .!

Może była dla niej za mało wrażeń. Każdy ma inny poziom percepcji. Mnie dużo nie trzeba.