Cała aktywność

Za_cięcie zbyt głębokie to nic iskrzy jeszcze wyobraźnia skąpana w słońcu gdy płuca nabierają powietrza piersi pulsują w takt uderzeń ale serce już na łąkach gdzie bose stopy rozgarniają spadające z traw krople one jak diamenty noszone niegdyś ze studni na zmęczonych barkach wiejska codzienność mieszała się z zapachem ciepłej strawy i potu przy stole dorośli i dziatwa gnana do obrządku gdy starość przy piecu gorliwie przekłada paciorki różańca zegar kosmosu na trajektoriach orbit trzyma swój święty porządek jednak ciało słucha szelestu opadłych liści koślawe dekady niczym szept czasu kreślą nowe mapy na skórze życia aż do chwili zatrzaśnięcia powiek cięcie jak wiele innych ale w łonie kobiet zakwitają nieśmiało nowe nadzieje listopad, 2025

Tam ok, na rudą zrzutka, jak tu z rządu Rankomat. Morgi ma na rogi Goran, a mi grom.

piję filiżankę herbaty przy oknie z migoczącym światłem księżyca i jem cynamonkę z nieszpułką jestem taką toffi świeczką na zimę

@tie-breakNo tak, ale jeśli wiesz, że za ścianą ktoś umiera, to nie podkręcasz radia na maxa, bo to jakieś nieludzkie. To miałam na myśli. Koleżanka pisze smutny wiersz, a ja się w kącie chichram.

@Alicja_WysockaDoskonałe! Może powinnaś założyć i redagować jakiś kabaret z prawdziwego zdarzenia? To jest lepsze niż niejedne wypociny kabareciarzy z upadłego teatru lansowanych przez mainstream. Szkoda, żeby tak wyborne poczucie humoru się marnowało :)

rozkołysana nad ranem odchodzę w zapruszone środowisko mojej melancholii, jak z papieru rozdartego powstaje - codziennie na nowo, od świtu do nocy rozpycham łokcie- ledwie zauważalna, a wciąż nieunikniona, do ciebie... o krok się oddalam, byle jak, byle gdzie, i wciąż najdalej mi do ciebie

Zupełnie niepotrzebnie. W jednej godzinie ktoś umiera w sali szpitalnej, a w tym samym szpitalu na sąsiednim oddziale, o tej samej porze rodzi się dzieciątko, za oknem maluchy bawią się na placu zabaw - takie jest życie.

Tylko dla Ciebie.

@violetta Viola, my oczywiście i tak w szczególe i w ogóle jesteśmy bez wad :P Ale jedną słabość podobno można mieć i jedną zajawkę :)

@Alicja_Wysocka ja takie malutkie tylko, mało znaczące:) @Rafael Marius kogut skoro świt musi oznajmiać, a ja przeciągam się :)

No ja myślę, chociaż w tej chwili przypomniała mi się reklama; Każdy ma swoje grześki, o przepraszam, grzeszki.

Ale trochę później niż rano to już tak.

@tie-breakOj, a ja pomyślałam, że w tym momencie to się dzieje, i do tego wygłupiam się na Satyrze. No i się zmieszałam. Przeżycia z takich chwil zostają, odciskają się na sercu i pamięci i zostaje takie jakby wklęsłe miejsce, które jednak boli przy każdym wspomnieniu. Kładę Ci rękę na ramieniu...

@Omagamoganie ma takiego pojęcia. Pozdrawiam:)

@Alicja_Wysocka no ja to jestem grzeczna:) z kogucikami się nie zadaję:)

hasło

@Alicja_WysockaTen wiersz ma już swoje lata. Potem przychodzi pogodzenie się, akceptacja tego, co było, i świadomość, że najważniejsza jest, była właśnie obecność. Didaskalia są nieistotne. Tu nie ma dobrze i źle zagranej roli.

@violettaOch Violka, nie ma się z czym porównywać, a poza tym, on nie musi - on chce, sam z siebie :)

Łap szczęśliwe chwile:)

@tie-break Tak, wydaje się, ani słowem, ani gestem człowiek boi się zareagować, bo nie wie czy polepszy, czy pogorszy sprawę, ponadto każde słowo wydaje się za małe. Wiesz pojechałam kiedyś odwiedzić mojego sąsiada do szpitala. Tak się wzruszył, że wołali lekarza, a mnie wyprosili. A on się rozpłakał, bo nie spodziewał się, że odwiedzi go ktoś, kogo znał od miesiąca. Wrócił do domu i później mi to wszystko opowiedział. Chorował na serce. Trzymaj się, bądź dzielna.

@Migrena nie smucę Migrenko …coś z głową mam 😉dlatego piszę wiersze 😉

@Rafael Marius Kogut rano musi wstawać, a ja nie:)

@Alicja_WysockaZawsze wydaje się, że można (było) zrobić więcej, lecz człowiek nie wie co i nie potrafi. Nikt go do tej roli nie przygotował. Więc tylko - jest.

Dlatego musi łapać piękne chwile, bo życie ma krótkie.

@tie-break Tie, to bardzo prawdziwy wiersz. W takiej obecności nie ma miejsca na gesty ani słowa - zostaje tylko czas, który trwa obok, aż staje się nami. Czuję tu cichą godność bycia „przy” - nie „nad”, nie „dla”. Dziękuję, że go wstawiłaś.