Cała aktywność

@viola arvensisRozumiem to. Tylko wtedy to my sami musimy decydować, co dla nas jest sztuką, a co nie. A nacisk mediów, tzw. krytyków i różnego rodzaju lobby określa, co ma być sztuką i to z "górnej półki". Później to trafia do filmów, książek i podręczników. Coś, co nas nie pociąga np. prace Kozyry są albo były w Zachęcie. Ludzie oglądają te jej prace, instalacje i wciska się im że to sztuka współczesna. A nie każdy jest uodporniony. :)

@Berenika97 Oj, albo Ty jesteś przemiła :) Dziękuję

@Berenika97 to co bulwersuje i przeraża, to bardziej sztuczki (żeby zwrócić na siebie uwagę) niż sztuka. Tam diabeł macza pazury. Wg. mnie prawdziwa sztuka jest tak jak pisałam- porywająca, wciągająca, uwodząca, itp. W niej pióra maczaja Aniołowie i ona warta jest uwagi.

@Alicja_WysockaTo musi być bardzo dobra strategia! :) Wszystkie Twoje utwory się prześliczne. :)

@RomaWiersz jest mistrzowski, cieszy mnie (i nie tylko mnie) jak tafiamy z analizą i interpretacją. :)

@viola arvensisBardzo dziękuję, to prawda, ale czasami bulwersuje i przeraża. :) Pozdrawiam. @Jacek_SuchowiczPięknie napisałeś! A ja zasiadam przed Podkowińskim, gdzie dzieci bawią się w ogrodzie – w zieleni, która pachnie latem. Żyją obrazy – masz słuszność w tym, artysta łapie chwilę, która trwa, u Chełmońskiego jesień dycha, u Podkowińskiego dzieciństwo gra. Pozdrawiam serdecznie. @iwonaroma@Simon Tracy@sisy89Bardzo dziękuję!

@NatuskaaZacytowany fragment skojarzył mi się z platońską symboliką — lustro jako metafora poznania iluzji, odbicie jako cień rzeczywistości, pytanie o istotę „ja” i prawdy. Platon w „Państwie” (ks. VII) w słynnym mitcie jaskini opisuje ludzi, którzy widzą jedynie cienie i odbicia rzeczywistości na ścianie jaskini — a więc zniekształcone obrazy prawdy. Podobnie w Twoim cytacie: „Lustra, które mnie otaczają, ustawione zostały pod takim kątem, by zniekształcać odbicie.” To niemal platońska metafora — człowiek żyje w świecie pozorów, odbić, iluzji, a jego obraz samego siebie jest zniekształcony przez społeczne „lustra”. Moim zdaniem, we wpółczesnym świecie ludzie nie są świadomi owego "balansowania" a na pewno nie potrafią go ubrać w tak trafne słowa, jak Ty. :)

@Annna2 Dziękuję ślicznie:) teraz Chopin na czasie:)

@violetta Czajkowski jest niesamowity. Nostalgia i cud. Liryczna jesienna suita fortepianowa @violetta Wiolu dla Ciebie. @violetta i jeszcze.

Coś pięknego, nostalgicznego na teraz:) lubię jego pory roku:)

@Natuskaa ... mijamy codziennie swoje plany myśli a oni oni to przecież my tylko trochę dalsi a czasami są w nas ... Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia

@violetta też lubię, w niej jest samo piękno dziękuję

@violetta no, niestety

@lena2_ Lenka, a może kup nowy telefon, bo ten uparł się nie wiedzieć po co. To żart, wiesz przecież. Ładnie opisałaś - jak szkoda czasu, a czas, to przecież też życie. Niektórzy mówią: Czas to pieniądz, a ja mówię - czas to życie.

Witamy zatem.

@lena2_ Tak właśnie, ludzie schowane mają głowy w telefonach, wychodzimy na przeciw z otwartymi sercami, a nikt nawet nie zajrzy... Smutna prawda w kilku poetyckich wersach. Wysyłam trochę ciepła z mojego do Twojego serca :)

@Annna2 niestety będą zastępować ludzi:)

@Migrena kto to wie:)

Na szklanym obrazku... ledwie błysk, potem ciemność... Pozdrawiam :)

@MIROSŁAW C., dziękuję

@violetta Violu. myślę tak jak Ty. dziękuję :)

@UtratabezStraty, dziękuję

@UtratabezStraty Nie wiem czy aniołowie mają pazurki, ale nie chciałabym nikogo uszkodzić :P @infelia, @MIROSŁAW C., dziękuję

Mozaika, jak drugie życie. Z tych kawałków można poskładać cuda. Pozdrawiam :)

To życzliwy komentarz, dziękuję. Fakt, krzyk jest dosyć marną formą komunikacji ze światem, kiedy emocje buzują, zajmują całą przestrzeń wewnątrz człowieka, więc w sobie nie ma już zbyt wiele miejsca, na przyjęcie informacji zwrotnej. Krzyk dosyć mocno izoluje. Pozdrawiam :) Wielu tak balansuje, może i ja? Wczoraj (jakoś tak przypadkiem) zaczęłam czytać jedną książkę. Autorka pisze tak ... alchemicy używali magicznego lustra, kierowali się odbiciem. Lustra, które mnie otaczają ustawione zostały pod takim kątem, by zniekształcać odbicie. Czy to ja w szybie wystawowej? A na rodzinnej fotografii? Na lśniących, srebrzystych stronach kolorowego czasopisma? W szkle potłuczonych butelek na ulicy? Dokądkolwiek się ruszę, wszędzie odbicia. Moje wizerunki. Kim w tym wszystkim jestem?... Jaskinia na osobności w naszych szerokościach geograficznych nie jest zbyt szczęśliwym wyborem, chociaż... może gdyby to przekłuć na jakieś klasztorne warunki... ? Tyle, że tam też są zasady. Jesteśmy jednak w społeczeństwie, tak wybraliśmy z możliwych opcji i widocznie to jest dla nas najlepsze. Dziękuję za te kilka słów komentarza. Pozdrawiam :) Dziękuję i pozdrawiam :) Miło mi to czytać. Dziękuję, że do mnie zajrzałaś. Pozdrawiam :) Dziękuję, miałam trochę wątpliwości... początkowo tytuł był "ichnie"... ale postanowiłam go zmienić. Pozdrawiam :)