Cała aktywność

Ładnie Jacku odpisałeś, ale nie znam tych rejonów, gdzid spokój staje się cierpieniem. Dla mnie spokoj to uosobienie szczęścia :D bo zawsze się coś dzieje. ;) @Marek.zak1 "święty spokój" jest znany, obiegowy, ale dwuznaczny (ktoś oddaje pole, nie walczy itp.) A mi chodzi o odbiór wprost, że jest święty... Ściskam Panów i Alę, bb

Kiedyś czytałem, że z czasem wszystko staje mniej ważne, za wyjątkiem właśnie spokoju, którego ranga rośnie.. Codzienna niebiańskość, czy niebiańskość spokojnej codzienności, jak w wierszu. Pozdrawiam serdecznie, a wiersz dobry, nawet bardzo. M

miłość naprawdę odchodzi kiedy zgadzamy się na to kiedy brak ciepła na co dzień zmrozimy słowami w lato może nie była to miłość lecz chuć nam splątała zmysły lecz przeszło i się skonczylo a w sercu żar jeszcze nie wystygł :)))

po dniu gorącym i pełnym wrzasku chwila spokoju jest ukojeniem lecz gdy ten spokój dzień nam umartwi sprawi że nic się wokół nie dzieje gdy się przedłuża bez żadnej akcji spokój przechodzi cicho w cierpienie :))

@Berenika97 - dzięki -

Witaj - i to i to - dzięki za czytanie - Pzdr. Witam - fajnie że serce śpiewa - dzięki - Pzdr.uśmiechem. Witam - ja nie piję - tu gdzie mieszkam dużo drzew rzeka więc ptaków mnóstwo od rana śpiewają - miło że czytasz - dziękuje - Pzdr.

Wersja AI. Utkana z siniaków, idę jak ktoś, kto zapomniał, że kiedyś tańczył. Kolana pamiętają kamienie, dłonie – ciężar bez imienia. W świecie, gdzie blizny nie pasują do sonetów, próbuję wymyślić lekkość: czy to gest? czy krzyk? czy może pozwolenie, by ziemia mnie chwilę niosła?

Jakże doceniam chwile spokoju, które mnie czasem łapią za gardło, bo dla mnie spokój jest wart zachodu, jakby wartościa był nieprzemijalną. Wzrusza mnie kiedy spokój dotyka łagodną dłonią ramienia duszy. Codzienność w niebie się wtedy mieni. Nic więcej nie chcę - pancerz się kruszy. XxxxX Spokój czasem dusi mnie ciszą, a wtedy wiem – warto żyć dla tego ciężaru. Gdy dotyka ramienia duszy i codzienność mieni się jak szkło w słońcu, pancerz pęka

Fajne jak duchy przeszłości.

widzisz te oczy i czytasz jak przydaje intuicja się nie myli - tak, to ona wiesz dlaczego cię mdli i unosi - tak nie czułeś żadnej więc pożądasz t e g o języka wchodzi w ciebie od nowa oblepia rozpychając naskórek rośniesz i bez dotyku gotowy tęskniłeś zwinnie dobiera maskowanie sprawdza jak - przereagujesz (?) lecz rozpoznasz zmętniałą aurę - skręca się i wycofuje liczysz pętle i zapominasz o prostych *** ja? chyba umiałabym zważyć (mówią, że wszystko można jeśli w imię miłości) lecz kiedy powtarza bierz mnie wypalona z kiepem w dłoni od środka podeszła żółcią - odrzucam współczucie w źrenicach toczy się czysta przegrana kroku nie może zrobić w a r u j e tam, gdzie wystarczą słowa wierzysz, że mogą być - doczekanym cudem pod koniec drży krztusząc się płaczem "jedyne co chciałam ja...ciebie naprawdę" przechodzi, a za nią echo domawia: przez dni i noce na służbie będziesz mi nieustannie i nawet chwili nie dojdziesz *** tylko czy jeszcze rozumiesz?

@Bożena De-Tre do usług 😁

@Robert Witold Gorzkowski dziękuję

@Gosława Cieszę się, że moja poezja Cię zaciekawiła

po letniej burzy z poruszonej gałęzi rzęsisty prysznic po letniej burzy na nieboskłonie tęcza liczę kolory po letniej burzy na mokrej ścieżce liczne głębokie ślady

Czasem chodzę w lekkiej sukience, bo jest lato, lato jest - nic więcej.

.

.

.

.

A zeza w oku łuk - owa - zeza.

A to ile oni ino Eliota?

A zła... łzami ma złotymi; myto łzami, ma zła łza.

Ada, iw opłakane te na wał - powiada.

- A da gąsiora do wora. - Saro... - Woda - roi. - Są - gada.

- Co mu dasz? - Sadu moc.