Cała aktywność

skoczyć każdy może a skakać już nie

@Robert Witold Gorzkowski Ten wiersz ma w sobie coś bardzo ludzkiego, z dylematu i ciągłego pytanie o świat i własne w nim miejsce. Co czasem prowadzi do definiowania siebie przez ból i rozczarowanie. A to co nazwane łatwiej jest oswoić.

Czym jest miłość, czym jest wolność, czym jest Twoje przekwitanie czym jest dusza i świętości łez tłumionych rozedrganie. Czym jest krzew wyschniętych pragnień, czym jest splot przebytych zdarzeń czym jest noc, a czym poranek czym jest dzień i zmartwychwstanie. Nie wiesz tego nie wiesz wcale jakie życie niesie treści jakie mości znów posłanie jak poświęci los niewieści. Bo wciąż szukasz zależności tupiesz nogą, krzyczysz, ganisz swoją drogę przebyć prosto dziateczkami się pochwalić. I odgrażasz się niebiosom że po miłość pójdziesz boso każdą nocą w animuszu drzwi zamykasz bez przymusu. Ściskasz kraty w umysł wkładasz żywe kwiaty, robót nawał i wyciszasz pożądanie pięknych myśli niesłychanie. I znów pytasz się w pacierzu Boże czemu we mnie wierzysz bo ja sama dnia każdego odpowiadam - dosyć tego. Widzę wolność w bezsilności mam ostoję bez miłości strofy zdarte i przebrzmiałe wierzysz w klatkę - wierzę Panie! Gdy przestaniesz w nią wierzyć wyzwolisz się.

a w górach śnieg leży chyba pójdę w góry zachłysnę się mgłami pobiegnę polami zanurzę się w chmury na białej rubieży napiszę o tym wiersz że kocham przecież wiesz

Jak to pięknie zabrzmiało. Tak naprawdę każdy podświadomie dąży do tego światła, szuka go i pragnie. Wiersz, o którym jest mowa, to most, po którym można przejść, o ile się go bezpowrotnie nie spali.

@Berenika97 Niesamowite studium psychologiczne dotkniętej traumą ofiary wojny. Największym dramatem tej kobiety jest konieczność pozostania na miejscu, w otoczeniu, którego każdy element jest bezlitosnym świadectwem i pamięcią.

@Berenika97 boję się, nie wiem co będzie

@Robert Witold Gorzkowski dziękuję

@Konrad Koper dziękuję

@Berenika97 Niezwykłe i ciekawe.

@Berenika97 To wiersz, gdzie nawet przestrzeń jest świadkiem. Dom, ściana, cegła, powietrze, one nie są tłem, one pamiętają, współuczestniczą w tragedii świata. I to sprawia, że wiersz nie opowiada o przemocy, ale pokazuje jej echo, które zostaje po wszystkim, w każdej rzeczy, która mogła dotknąć ciała nim ono się rozpadło.

@Alicja_Wysocka i tak bywa, dziękuję :) @Berenika97 bardzo dziękuję :)

@Berenika97 to głęboki i poruszający wiersz. Berenika z niezwykłą siłą i intymnością przekazuje, jak wojna niszczy nie tylko domy, ale i duszę ofiary, redukując ją do strachu, wstydu i pragnienia zaprzeczenia własnemu istnieniu. to obraz traumy i obdarcia ofiary z godności. świetnie napisany. szczególny. ukłony :)

@infelia Jaki piękny i czuły wiersz! Uchwycić tę magiczną, ulotną intymność między dzieckiem a ukochaną zabawką. To, jak pokazujesz ten świat "od środka", z perspektywy kogoś, kto naprawdę rozumie tę relację, jest niezwykłe.

@huzarc "Zerwany krzyk rozbity na fotony" – to przerażający obraz. Człowiek rozpadający się na cząstki jednocześnie z rozpadem świata. Mroczny i mocny wiersz.

@Marek.zak1Bardzo dziękuję! To smutne, że ten wiersz nie starzeje się razem z nami — że wciąż mówi o tym, co dzieje się dziś, teraz. Twoje słowa o głodzie chwały to gorzka prawda. Zapomina się, jak cierpią kobiety. Pozdrawiam." @Tectosmith Dziękuję za te słowa. To, że zatrzymałeś się przy tej drżącej wodzie, znaczy dla mnie bardzo dużo — to był jeden z tych obrazów, które przyszły same, jakby musiały. Masz rację, strach rzeczywiście przenosi się na rzeczy, one pamiętają to, czego my nie chcemy nazwać. Pozdrawiam serdecznie.

@Waldemar_Talar_Talar Klasyczny ale d...

@TectosmithBardzo dziękuję!

@bazyl_prost Wręcz emocjonalny !!

@sisy89 Wiersz ma w sobie coś, co trudno uchwycić: jest smutny, ale nie rozdzierający. Pogodzony, ale nie obojętny. Wie, że "lepiej" to czasem po prostu "inaczej". Piękny!

@Berenika97 Najbardziej poruszyło mnie to jedno zdanie o ojcu, który wyjechał i nie napisał listu — tam cała modlitwa nagle staje się rozmową z nieobecnością. Pozdrawiam serdecznie.

@Berenika97 Nika. jesteś wspaniała ! albo jeszcze bardziej ! inteligencja, błyskotliwość, humor, kultura, elegancja, wiedza itd. chcę mieć taką jak Ty przyjaciółkę ! Ciebie !!!!!! dziękuję Nika :)

Wszelkie granice mają kolce.

@Berenika97 Najmocniej zatrzymał mnie ten drżący obrys wody — jakby strach przenosił się na rzeczy. To jest porażająco prawdziwy obraz. Bardzo dobry wiersz. Pozdrawiam serdecznie.

Aktualne, a jednocześnie tak się działo i niestety nadal dzieje. Dyktatorzy i inni, głodni sławy, chwały i marszów triumfalnych nam to gotowali i gotują. Pozdrawiam serdecznie