Cała aktywność

@Roma Roma. Twoje wiersze są piękne tym, że są trudne. Ja zrozumiałem go w ten sposób, że przedstawiłaś czytelnikom gorzki traktat o rozpadzie złudzeń - od iluzorycznej słodyczy „kiedyś” po skażony posmak teraźniejszości "dzisiaj". Zderzenie materii i transcendencji w stanie rozkładu. „zbełtane mleko i krew. trochę manny. nieba.” To połączenie cielesności z duchem. Wszystko zepsute. Egzystencja z poziomu "eksta mocne". Jest dobrze czy w swej niedoskonałości ugrzęzłem gdzieś w labiryncie słów ?

Na trzeźwo wylącznie. Pzdr 🌼

Ja się na od w znam za bardzo na tych klasykach. Co z czym. Kiedyś jedną na pewno tak zatytułowałam. To było, gdy można było wprost oszaleć, gdy choroba mojego taty nabierała tempa i jeszcze nie wiedzieliśmy, co się dzieje. A to były spadki insulinowe Wtedy pisanie tego w kółko, sprawdzanie czy dobrze, było jakimś sposobem na ucieczkę dla umysłu. W ten sposób interpretuję sens pisania tego typu utworów. Tutaj u Ciebie nic nie zapowiada takiej skali neurotyczności. Ale. Nigdy człowieka nie znasz :) Wiersz jest bardzo energetyczny. Musiało to sporo kosztować i oby było taką pastylką na gorsze dni. Pzdr 🌼 8 wróć. Chwile zawahania. Dla wszystkich czytających również :))) Szczególnie i miłosników (czek) vilanelli.

@wierszyki To napiszę do Wierszyków jak będę na cyku?

@wierszyki Twoje imię znam i jest nią Agata. I wiem też, choć nie bardzo mi wierzą w tę teorię, że to ogólnie jest świat Agat :)))) @TylkoJestemOna Tak to rodzaj wypowiedzi jest niestety. Może i prawdziwej, ale tylko wypowiedzi.

@Konrad Koper Życiowy. Dziękuję.

@Nata_Kruk Rumcajsa wszyscy lubią, bo to fajny facet jest :) Dziękuję!

Po burzy zawsze wychodzi słońce, budzą się kwiaty i rozkwitają, serduszka grzeją, bo są gorące, a wcześniej zimne były, gasnące. Spokojne drzewa pieśni śpiewają, że burz się boją i wolą słońce. Gwarno jest w lesie, głośno na łące, motyle tańczą energię mają skwarne pejzaże, a wręcz gorące. Słychać w oddali śmiechy kojące rodzin, co razem czas swój spędzają. Sprzyja im bardzo życzliwe słońce. Świerszcze już grają wyborny koncert. Można na trawie przysiąść: pan z panią – wtulone ciała już są gorące i płyną słowa miłością brzmiące, a wszystko wokół uznajmy baśnią. Burza minęła, rozbłysło słońce. Pogoda (ducha) niech będzie ciągle. __ [Natchniona villanellą Annny2 napisałam spontanicznie. Na pewno ma wiele mankamentów, które z czasem poprawię.]

Stuk końskich kopyt po kamiennej drodze i dźwięk butów żołnierzy zakłóca spokój i jest nie do zniesienia. Pomarańczowy zachód słońca miesza się z kolorem rzeki zabarwionej po zakończonej bitwie. Padający deszcz zakrył ślady i zmoczył Twoje ubranie zostałeś sam i masz teraz spokój. padający deszcz stuka o taflę wody i jest coraz mocniejszy wyzwalając unoszącą się falę. Kobieta Cię szuka wołając po imieniu. Wyszedłeś rankiem żeby nigdy nie wrócić. Wyzwolona dusza krąży nad jej głową i liczy ostatnie włosy które straciła przez Ciebie. Kto Cię zaprowadził do doliny gdzie słońce jest czerwone i zawsze pada deszcz. Potok ludzkich serc co dzień wzbiera i nie zmienia barwy. Ci co tutaj byli ich ciała zakryła woda. Oddalający się stuk kopyt które chcą wyjść z doliny mgieł, tylko strach ich ratuje tonących.

@TylkoJestemOna Dzięki, samo życie niestety. Pozdrawiam

@M_arianna_ Dziękuję.

Niektórzy uważają, iż w tym jest clue poezji, ja się z tym nie zgadzam, ale życzę po prostu, by szukać w dobrym miejscu. Nie zamykać się. Pzdr.

Wygnanie z Raju. Albo Cztery wesela i pogrzeb. (szkocka orkiestra) Pzdr :-)

Szedł z nisko pochyloną głową poboczem pola, piaszczystą drogą. Szedł. Idzie obok kartofliska, które okrywa potok wieczornego słońca. Cały w pomarańczowej zorzy. Chłopski malarz. Namalował świat: bydło na rżyskach i pajęczyny babiego lata. Drżące. Sperlone kroplami rosy. Wiesz… Jesteś tu jeszcze? Idę i jestem tutaj. Idę tak, jak szedłem wtedy, pamiętasz? Niczego nie pamiętasz. Już nic nie pamiętasz i nie widzisz, gdyż twoje oczy... Martwe. I takie zimne zimnem kamienia. Bladego marmuru wyciosanego wieki temu dłutem nieznanego rzeźbiarza… Ale znowu idziemy razem. Idziemy tak, jak moglibyśmy iść we dwoje. Tak jak moglibyśmy… Idziemy. Idziemy. I idziemy raz jeszcze… Stawiamy kroki powolne, jakby w zadumie. Idziemy jak ten sen śniony nagle nad ranem. Jak ta widziadlana korektora zdarzeń, co chwyta za gardło jakimś ciężkim westchnieniem. Wypiłem trochę, to prawda. I wypiłem raz jeszcze, wznosząc toast za ciebie. Za nas… Dlaczego milczysz? Spójrz, wznoszę kielich… E, tam, kielich, butelkę całą. Wznoszę ją pod światło wieczornego słońca. I przez szkło przesącza się światłość pomarańczowa. Nadciągający wieczór. I przez szkło, przez płyn przejrzysty, przez te szkliste turbulencje spienionych majaków… Napijesz się ze mną? Patrz, jest jeszcze trochę. Widzisz? Nic nie widzisz. Ale ja, widzę za ciebie. Nie wypiłem do końca, albowiem chciałem… chcę zostawić tobie. Stoję w otwartym oknie i patrzę. Wiatr szarpie gałęziami kasztanów. Szeleści liśćmi. I szepcze. Szepcze. O, mój Boże, jak szepcze… Na stole leży talerz. Mży cały w pozłocie kryształowy wazon z wetkniętym bukietem czerwonych róż. I te róże. Te róże czerwone… Choć, napij się ze mną. Na stole lśni butelka. Podnoszę ją, aby wznieść… Wiesz, był tu przed chwilą mój ojciec. Przyszedł zza grobu, aby się ze mną napić. Nie mówił nic, tylko patrzył. I patrzył tymi swoimi oczami. Takimi oczami zasklepionymi czarną ziemią jak u trupa. Był i znikł. Nie powiedział ani słowa… Kielich stoi nadal. Mój i jego. Jego i mój… Był i nie ma, choć przed chwilą jeszcze… Wiesz, ćwiczę wirtuozerskie szlify chorobliwej fantasmagorii. I próbuję przecisnąć się przez ścianę. Atomy mojego ciała łączą się z atomami tynku, zaprawy murarskiej i cegieł. Lecz nie mogę. Utykam, gdzieś pomiędzy. Nie potrafię przebrnąć jeszcze tej otchłani czasu. Choć jestem już bliski poznania tajemnicy przemieszania się w czasie. Wiesz, to jest w zasadzie proste. Bardzo proste… Wystarczy tylko… Zamykam oczy. Zaciskam szczelnie powieki. I widzę jak idzie ten malarz chłopski i maluje odręcznie dym płynący z łęciny, nad lasem idący... Mimo że cierpi na bóle głowy i zaniki pamięci. Ogląda swoje dłonie, palce. Licząc odciski, rdzę z lemieszy zdziera. (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-10)

Oryginalne, wakacyjne porównanie podróżnicze :-) Głębokich rozmów ze swoim wnętrzem ciąg dalszy :-) Pzdr.

Piękny komentarz, jest w nich wiele Twojej wrażliwości - co ten pierwszy list, o którym pisałaś, zdziałał, co poruszył ! Dziękuję :-)

Rafael Nadal to taki sportowiec,. zapewne często musiał zaciskać zęby, nim zaczął wygrywać, ale to chyba ne o to chodzi :-)) Coś osiągnąć, coś zdobyć. A kobietom raczej chodzi o pewną stabilizację. Rodzina, dom. Trochę tutaj dla mnie takich jakby Ewy piórem, żale pod niebo za mleko i krew i kilka może innych rzeczy. Taki los jednak, odnaleźć w tym szczęście, bo jest :-) Pzdr :-)

@Rafael Marius Widzisz na bazie suno AI, z którym czasem coś zrobię znalazłem pewnego rodzaju wytłumaczenie na AI. AI jest mega potężne wszędzie tam gdzie dasz dużo siebie. Gdzie spory procent tego co zrobiłeś jest Twoje, czyli ludzkie. Wszędzie tam gdzie AI się produkuje nie bardzo z udziałem człowieka wychodzi jeszcze słabiutko. Natomiast na bazie dużej współpracy, no może to akurat nieskromne, ale gdy tekst piosenki jest bardzo ludzki i dobry w sensie człowieczym, albo gdy zadane promty kompowi są serio twórcze i interesujące, to AI tego raczej nie spieprzy. A nawet w ciekawy sposób i doceni i zaakcentuje, a nawet uwypukli. Natomiast tam gdzie człowiek oleje temat to i AI tego samodzielnie nie udźwignie. Tak to widzę na ten moment, choć nie rozmawiam z chatem GPT, a wiedzę wyciągam na bazie podkładów muzycznych suno AI.

KOLEJ KOLEGO - POLEJ KOLEGO "Kolej kolego - polej kolego" Odcinek Łódź Niciarniana - Łódź Fabryczna po przebudowaniu jest taka fantastyczna. Mamy całkiem nowy dworzec i zmieniamy tabor cały podróż PKP będzie zachwycała. Od Fabrycznej przez Koluszki choćby do Warszawy. Będzie mógł nią jeździć każdy kto ciekawy. Także ŁKA powozi nas po Łodzi, autobusom i tramwajom to nic nie zaszkodzi. Trasa Widzew Wschód -- Radogoszcz -- Zgierz potrzebuje inwestycji - wiesz? Marysin nowa stacja - mijankę tam zrobili czy czasem błędu tu nie popełnili? Nie. Potrzebna jest stacja przy Dolinie Łódki mam pomysł jak to zrobić gdy fundusz jest za krótki Jednak tu za wąsko bo tor na nasypie Kto skromne pieniążki na to wszystko sypie? Zbudujemy teraz tunel do Łodzi Kaliskiej Połączymy dwie stacje tak całkiem bliskie Będzie kolej szła pod miastem bo ulice ciasne Wszystko już zaplanowane, wszystko jest już jasne To jest jeden wielki plan pod nazwą Łódzkie metro Będzie tunel długi na kilka kilometrów. I nie martw sie człowieku, skąd pieniadze na to będą Może zrobią nowe, a może kredyt wezmą. Tak czy inaczej, te nowe pieniądze trafią do portfela a może na konto. Każdego obywatela - Łodzi przyjaciela. A gdy ktoś powie. I kto je będzie spłacał? To się nie opłaca. Zapytać warto. Czy aby napewno, nie ma kaca? Polej kolego.... za kolej. Jeszcze jeden... jeszcze drugi tor i będzie nią jeździł każdy ama...tor. Kolej na kolej... kolej na kolej. ... i od poczatku. ;) Author: Sylwe(sterBogu)siak

Nie tędy droga. Gdzie Rzym, gdzie ...

@M_arianna_ Lekki i zgrabny !! @M_arianna_ I humor...

5 to liczba doskonała.

@JWF Fakt, czasem nie ma czym odjechać nawet z drugiego peronu.

re.we.la.cyj.ne :)))

Tekst...wydaje mi się, że trzeba by go ugładzić, bo wpada w gadanie ;) i ! sny dużo mogą wyjaśnić, więc się Nie! zgadzam. Są tu ciekawe frazy to z pewnością. No ale poezją jakoś mi nie brzmi, prędzej prozą, wybacz. Ale wiesz...ja się nie znam :)) 🫣