Cała aktywność

Boję się doczytać do końca bo jakieś mi to wszystko znajome Wrócę z kieliszkiem wina albo setką wódki😉 I żebyś mnie źle nie zrozumiała Uwielbiam takie historie ale muszę na spokojnie z zamglonym umysłem który wejdzie głębiej w temat

@Berenika97 Dzięki za komentarz. Czasem trudno się odnaleźć w tych światach.

Wiesz trzeci raz do tego wiersza podchodzę i boję się skomentować tak jak czuję Łatwiej byłoby napisać że świetny że obrazowanie sugestywne i w ogóle fenomenalnie wyszło Ja jednak zamiast czytać układam w głowie fabułę i wyczuwam się w to o czym piszesz Niezwykle przemawiają do mnie te obrazy Zwyczajnie w świecie się zasmucam

Ojejku ja jako zaprzysiężona "Jesieniara" zaczytałam się w tym wierszu 🙂

@Berenika97 bardzo dziękuję za tak piękny komentarz 🙂 Ja z natury jestem gadułą i zdecydowanie lepiej wypadam w bezpośredniej rozmowie Komentowanie nie jest moją mocną stroną Przytulasy i uściski 🙂

@Migrena rozkosz podniebienia jeść we dwójkę z jednego talerza i wzdychać jakie to pyszne, wybierać śliwki pod orzechową kruszonką. jutro się wybiorę na knedliczki, póki jeszcze są w ofercie sezonowej:)jestem kobietą smaku i zachwytu nad cudownym życiem:)

@LeszczymDziś poważnie. Rozumiem to uczucie zawieszonej sprawy i niedopowiedzenia. To frustrujące, gdy coś ważnego zostaje w powietrzu, a druga strona po prostu znika bez słowa wyjaśnienia. Masz prawo czuć się rozczarowany i trochę zły – to naturalna reakcja na sytuację, która nie doczekała się zamknięcia. Jednocześnie nie znasz jej powodów. Może rzeczywiście coś ją powstrzymało, może się przestraszyła, a może po prostu nie była gotowa na domknięcie tej sprawy w taki sposób, jak ty. Czasem ludzie uciekają, bo nie wiedzą, jak inaczej poradzić sobie z trudną sytuacją.

@Annna2Bardzo dziękuję, myślę Aniu dokładnie tak samo jak Ty. Pozdrawiam. @Marek.zak1Bardzo dziękuję! Posłucham piosenki, a co do transparentności facetów to ... nie jestem taka pewna. :) Pozdrawiam.

W krainie fantazji mieszkają literki, mają główki i ogonki. Lubią kropki, wykrzykniki i pytania. Mają wytyczone zadania. Poprzez zdania układają się w prozę lub poematy. Zwykle nie odnoszą straty. Długopis jest zaklęty!

@andrewBardzo sympatyczny i miły w odbiorze. 😉

@Annna2 Kontynuacja Twojego poematu trzyma wysoki poziom, jest wierszem erudycyjnym i zmuszającym do głębokiej refleksji. W niewielu słowach zawarłaś ogromny ciężar historii, filozofii i osobistego doświadczenia. Wiersz jest gęsty od znaczeń. Zestawienie "Białego Domu" nad Moskwą z upadkiem Commonwealthu czy traumą Wietnamu tworzy uniwersalny obraz kruszenia się imperiów i wielkich ideologii. To nie jest proste wyliczenie, ale gorzka konstatacja, że historia powtarza swój cykl upadków, a "łabędzi śpiew" zawsze przychodzi za późno. Ważne jest pytanie o "pokrzywione drzewo człowieczeństwa". czy jesteśmy skazani na porażkę w próbach naprawy świata i samych siebie? No tak, jak u Ciebie - Zaczynasz od wielkiej historii, pociągów i samolotów, których "rozkładu jazdy" nie znamy. A potem nagle perspektywa zawęża się do "tej samej drogi", do cichych kamieni, które można dotknąć i pieścić. Historia przestaje być odległym procesem, a staje się czymś, co odciska piętno na jednostce tu i teraz. Zakończenie jest subtelne i piękne. To wiersz bardzo mądry.

@Waldemar_Talar_Talar Uroczy i emocjonalny !!

@Migrena Twój tekst z brutalną szczerością i niezwykłą wrażliwością dotyka tematu niewidzialnych ran, jakie wojna pozostawia w człowieku. Już pierwsze zdanie – "Nie wrócił. Tylko jego ciało przyleciało samolotem" – kwintesencja doświadczenia wielu weteranów. Ciało jest obecne, ale człowiek, którym był, zginął gdzieś na polu walki. Ta myśl przewija się przez cały utwór. Obrazy, które fizycznie wręcz pozwalają poczuć stan bohatera. Scena mycia rąk jest absolutnie wstrząsająca - to obraz traumy i winy, której nie da się zmyć, bo nie jest na skórze, lecz "pod sercem". "Wewnętrzny, nierozbrojony ładunek" - to genialne podsumowanie stanu ciągłego napięcia, zagrożenia i poczucia bycia niebezpiecznym dla innych. Strach przed bliskością, by "nie przebić skóry". A "Cisza jako krzyk bez ust" - to jak PTSD – niemożności wyrażenia horroru, który nosi się w sobie. Znajoma moich rodziców przeszła koszmar PTSD u swojego męża, który wrócił z Iraku. On też nie wrócił. Wojna niszczy duszę, spokój człowieka. Ekran komputera jest idealnym symbolem bariery, której nie da się przekroczyć. On na nią patrzy "jak na cudowne światło, które nigdy nie dotrze do dna jego nocy" - zdanie pełne piękna i rozpaczy. Twój wiersz buduje empatię znacznie skuteczniej niż setki reportaży. Zmusza do myślenia o cenie, jaką płacą ci, których wysyła się na wojnę, a potem oczekuje się, że po prostu "wrócą". Niezwykły tekst, bardzo potrzebny, a zarazem piękny. Pozdrawiam.

@huzarcFajny Twój wiersz, inspirujący. :) "Gdy otwieram słownik To najczęściej robię A - psik" Pomyślał czytelnik Kichając na kurz wieków "To most między nami" - Pomyślał słownik "Między moją mądrością A twoim kichnięciem Więc spotykamy się W pół drogi, Bo słowa to ... Pyłek unoszący się Między kartkami"

@tie-break A ja odebrałam Twój tekst inaczej. Pierwsza strofa jest świetna – "umyślnie było takie" brzmi jak oskarżenie rzucone w stronę rzeczywistości, jakby lato celowo nas wykluczało. "Chaszcze ani razu nie zagadały po ludzku" – piękny obraz przepaści między nami a światem natury, który nie chce (albo nie może) nam nic wyjaśnić. A my szarpiemy w desperacji aby jakiś sens wydobyć siłą, ale jesteśmy zamknięci w swoim języku, który nie sięga przyrody. Jest bardzo refleksyjny. Super!

chyba za dużo widzę w tym wierszu miłości, a mniej wojny... Ostatnio spodobało mi się słowo "doszczętnie" - tak piszesz według mnie. Pięknie.

@Berenika97 - dzięki -

kocham ten srebrny kobierzec i planet korale złote Droga Mleczna ? ja wierzę że cud się stanie potem.... wiosną konwalie jak peyotl napełniają serca radością Wanad. Bizmut i Astat. czasoprzestrzeń się łączy ze srebrną nieskończonością jeśli chcesz w długą podróż wyruszyć.... zrób pierwszy krok towarzysz Lenin ci pomoże i da kuksańca w bok ! czerwony sztandar... czerwony młyn... czerwona planeta... w purpurze toną gromady kuliste a Ziemia to start i meta !

@Gosława To piękny, zmysłowy wiersz, pełen intymności i obserwacji natury, które przenikają się nawzajem. Atmosferę sennego, letniego (choć jesiennego) popołudnia, gdzie ciała ludzkie i natura tworzą jedną całość i obraz pająka na ciele ukochanego jakże niebanalny - niemal surrealistyczny, a jednocześnie całkiem prawdziwy. A na końcu "zapętla małymi kręgami światy pomiędzy" - cudownie niedokończone, zawieszone. Świetny!

jesteś moim grzechem wiatrem nadzieją moją prawdą uśmiechem jesteś moją pogodą nocą oraz dniem moim deszczem prośbą i mgłą tak moja droga to wszystko to ty nauczyłaś mnie mocniej kochać dlatego dziś dziękuje ci za to że upiększyłaś sobą moje chwile marzenia i sny

@Gerber To piękny wiersz o tym, jak poezja atakuje w najmniej spodziewanych momentach. Świetna jest ta ucieczka "na zewnątrz", gdzie czeka lump, jakby świat zewnętrzny był równie obcy jak ten wewnętrzny. To, jak splątałeś chleb, lumpa i poezję w jeden węzeł – wszystko "gdzieś pomiędzy" – to jest bardzo celne. Jakby pokazywało, że poezja nie jest tylko czymś wzniosłym.

@Roma oczywiście, że rozumiem. Piszesz o stanie utraty granic między „ja” a dziełem. Jung pisał, że zdarza się, że nieświadomość twórcza może przejąć stery poety. Doświadczasz więc nie tyle pisania, ile bycia pisanym przez własne wnętrze. To tak jakby rzeczywistość chciała się przez Ciebie wypowiedzieć. Bez Twojej woli.

Lecą sobie te liście do kałużowego nieba - ono też jest niebieskie. Wrócą nowe.

@Dekaos Dondi Prawdę mówiąc, trudno cieszyć się urodzinami, gdy lata zostawiły w nas tyle śladów. Każdy nowy dzień staje się tylko okruszkiem brzasku - kruchym, ulotnym i niepewnym, czy w ogóle zdąży nadejść.