Cała aktywność

@tie-break Może się uśmiechnie :) A mam jeszcze jedną opowieść tego mówcy, chcesz posłuchać? Bardzo pouczająca.

Nie mogę Ci dać, skopiować może każdy. Napiszesz lepszy, ładniejszy domek. On będzie Twój, albo Wasz. Każdy ma inny pomysł na ściany ze słowa, na stawianie słów przy słowach, to one tworzą wystrój, kompozycję i klimat. Co ja Ci tłumaczę, w końcu masz pióro :)

@violetta No, zapewne tak. @viola arvensis Dziękuję. @wierszyki Tak! Zwlaszcza te romantyczne, gdy ślad ukochanej dłoni na papierze był tak bardzo namacalny. :) @Alicja_Wysocka Dziękuję. Czytasz w moich myślach. A opowieść o banknocie jest wyśmienita. Przekażę ;)

@Alicja_Wysocka Wiesz, Duszko… może Ci coś opowiem. Kiedyś słuchałam pewnego wykładowcy. Tytułu wykładu nie pamiętam, ale obraz, który pokazał - został ze mną na długo, chyba na zawsze. Wyjął z kieszeni stuzłotowy banknot. Zgniótł go mocno w dłoni, potem rzucił na podłogę i podeptał. Podniósł, wygładził jak umiał i zapytał salę: - Czy ktoś chciałby go dostać? Rozległo się jedno, wielkie: „Taaak!” z sali. Tak właśnie gniecie nas życie. Przyciska, tłamsi, niekiedy depcze. A jednak - to wciąż my. Z tą samą wartością, wrażliwością, może nawet większą, choć trochę pognieceni. Czy mniej warci? Powtórz to temu panu, o którym piszesz, proszę...

No prawie że mili ;-) Pzdr :-)

Listy to było coś. Pzdr.

Był u nas w klasie taki dyplomata, co nie chciał się opowiedzieć po żadnej stronie. Skończył w samotności, a przecież pragnął żyć ze wszystkimi w zgodzie.

Prawie jak człowiek.

@tie-break bardzo poruszające strofy, głębokie, niezwykle piękne.

@lena2_ to jest bardzo pouczający i mądry tekst. Jak to u Ciebie. Zostawiam swoj podziw 🙂

@huzarc nasycony i esencjonalny głębią komentarz. niezwykle trafny. w Twoim stylu. bardzo dobrym stylu ! dziękuję.

@Somalija nigdy, lubię go, co ty:)

@Arsis lubię proste, szybkie dania:) jutro będę robiła sałatkę z pieczonymi burakami, piersią i dodam jeszcze jakieś inne fajne rzeczy, tak na lunch. Tak na pół ciepło i na pół zimno:)

@Waldemar_Talar_Talar Mnie wzruszył !!

@violetta To Ty Violu zgłosiłaś Pana Łukasza?

@violetta pewnie musi być dobre...

@Alicja_Wysocka mój Boże. jak ja bym chciał dostać taki wiersz od Ciebie !!!!!! prze..śli...czny !!!!!!!! to najpiękniejszy "pierwszy pokój" jaki można sobie wymarzyć. Te kolory słońca i pogody, w Twoim wierszu naprawdę rozświetlają. Jest w nim tyle ciepła, wspólnoty i poetyckiej magii. Nocne pisanie i pilnowanie ognia brzmi jak spełnienie marzeń. Cudowne ! daj mi go Aluś !!! to jest wiersz dla mnie bo ja chcę w nim mieszkać ! zapalimy wieczorem świecę. obok ognia żeby literek MY nie spalić :) już go sobie skopiowałem. zabrałem dla siebie. dziękuję.

@tie-break Twój wiersz jest jak uchylona skorupa, pokazuje człowieka w chwili najczystszej kruchości. Te drobne gesty, kawa na podłodze, drżenie dłoni - wszystko to mówi więcej niż górnolotne słowa. Pięknie, cicho, wzruszająco.

@KOBIETA To wiersz zmysłowy i jednocześnie lekko gorzki. To przedstawienie erotycznego rytuału wraz refleksją o tym, co prawdziwe, a co teatralne. Jednocześnie to opowieść o bliskości, gdzie ciemność nie jest tylko erotycznym narzędziem, ale też warunkiem prawdy. Kiedy oczy są zasłonięte, zaczyna się rozumienie. Kiedy pojawia się światło z zewnątrz wkracza fałsz. Wszystko to stanowi ciekawym kontrastem intymności z publiczną maską opowieści o jej charakterze. Pozdrawiam:)

@Starzec Prawda

@Migrena To dobrze skomponowany i emocjonalnie wiarygodny wiersz o przetrwaniu po ciemności. Przemawia przez wysoką świadomość języka. Jest to mocne studium o, przemocy i zniewoleniu i o tym, co zostaje człowiekowi pomimo tego, to jest pamięć światła, rdzeń wewnętrznej niezgody na ciemność. Jest napisany gęstą, metaforyczną frazą, ale z niezwykle i nasyconą sensem.

@violetta wiesz …to zależy od wielu, skomplikowanych czynników;)

@tie-break zdarza się każdemu:)

W najciemniejsze noce możesz dostrzec sny, niczym perłowe koraliki lśnią blaskiem przejrzystych świetlików. Zakrywasz moje oczy satynową wstążką czerni, mam już dłonie związane, oczekiwaniem pełnokrwistego połączenia zmysłów. W sztucznym blasku fleszy plastikowych neonów przybieram postać cekinowej sukienki wzbudzając podziw zafałszowany litością. Nie widząc rozumiem. Tylko światło własne rozświetla ciemność.

@Nata_KrukNato, ramką jest puenta. Zawieszam Twój wiersz w pamięci - jest z ramką :)