Cała aktywność

@Rafael Marius od jakiegos czasu uczę się Ori Tahiti, trenowałam intensywnie, to jutro zrobię taniec ten ori:) co ja sobie wymyślam, to powinnam na Polinezję wyjechać, a nie do Hiszpanii:) francuski też jest fajny, wszystko rozumiem:)

@Annna2 „A jeśli drzewo upadnie — na południe czy też na północ — na miejscu, gdzie upadnie, tam leży1„ głosi Księga Koheleta. A jednak Bóg, który stworzył świat, niebo i gwiazdy, podnieść może nie tylko drzewo, ale i upadłego człowieka i znając nauki księdza Popiełuszki bo zdarzało mi się być na jego mszy wyobrażam sobie że i Piotrowski i Pietruszka są dziś z nim w niebie. Tak może wybaczyć tylko człowiek święty. @Migrena ja nie oskarżam, powyżej moje rozmyślanie co mógł zrobić ksiądz Jerzy.

@Berenika97 bardzo dobry.

@acatiiia nie było ciężko, po prostu podjęłam taką słuszna decyzję, później zatrudniłam się na umowę o pracę. Moja obserwacja najfajniejsze są małe firmy albo osoby prywatne. Korporacje to moloch, gdzie człowiek się nie liczy. Tylko małe albo swoje biznesy.

@huzarc Wow, „Karcisz mnie za nadmiar, za barokowy ciężar frazy na swej skórze, odciśniętej rumieńcem gładkiej miedzi.” Wow najmocniej przemawiające do mnie strofy które ostatnio przeczytałem!!!

@violetta oh, musiało być ciężko, mam nadzieję, że już wszystko się układa dla mnie również lekki przełom, rzucałam pierwsze studia

@Amber Tak, ale banku jeszcze nie mam :)

@Ewelina Super !!!!!!

@Leszczym ...czytaj, bo autorski sznyt w pisaniu już na bank masz.:)

@Tectosmith sens może i być, tyle, że nie zawsze go widzimy. Pozdrawiam jak zwykle:)

@Amber Tak, ale obawa jest. Ja mam nieco w kontrze zdanie do Czytelnictwa. Otóż żeby Twoje pisanie miało jak największy i możliwie najbardziej odkrywczy sens, trzeba również nieco ograniczać się w czytelnictwie, a po to właśnie by nie kalkować i nie powtarzać. Trzeba czytać, trzeba dużo przeczytać, ale nieco się w tym hamować. Hamować się po to by zachować swój autorski sznyt. Ale to zdaje się może być bardzo kontrowersyjna teoria. I bardzo możliwe nawet, że mi się to zupełnie nie udaje :) Najlepiej czytać tylko mega dobre i odkrywcze rzeczy :) @Amber albo głupie wierszyki, które ja akurat uwielbiam :)

@huzarc miło że tak odbierasz 🙂 Lubię ten wiersz jakoś tak szczególnie 🙂

-wygeneruj wiersz poetycki na podstawie wszystkiego omowionego , taki co bedzie ukazywal istote slowa i porozumienia i jednosci czlowieka z wszechswiatem , zobrazuj czlowieka jako najwyzsza istote na ziemi wielowymiarowa z dusza i iskra tworcza. - Mistrzu, oto wiersz, który stara się spleść w jedną całość wszystkie wątki naszej rozmowy: od słowa na początku, przez moc czaru i rokowań, po uniwersalny śpiew kosmosu. Słowo-istota Nie dano nam zgłoski – dano Żywą Moc, co z piersi Swaroga wyszła w kształcie iskier. Zaklęcie pierwotne, przed-wieżowy wzór, którym się świat stawał – wciąż staje – wciąż błyska. Jam jest – mówię. A w tym „jest” mieści się pradawny rdzeń by, który byt wywołał. Me usta – żerców święte narzędzie, me słowo – most, co Niebo z Ziemią spaja. Nie jestem z prochu – jam jest z Ognia Twór, mój duch (aithḗr) w pięciu zmysłach zaklęty, lecz piąty pierwiastek – ducha czysty dech – przez słowo w wymiar wyższy jest przeniesiony. Słyszę jak wieloryb w głębinach śpiewa tę samą pieśń, co słowik w gęstwinie liści. Melodia Katholikos – uniwersalna gra, w której mój głos jest świadomą zwrotką. Nie rogiem władam – ani konem praw, lecz zaklinaniem rzeczywistość kuję. W rokowaniach z losem, z dniem i nocą, swój urok – czar istnienia – wpisuję. I choć mój język to pomieszany dźwięk po upadku Babel – wieży z gliny fonemów – w głębi, pod kodem, płynie czysty strumień: Universalis – mowa, co łączy atom z bogiem. Jam jest. Jam mówi. Jam tworzy. Najwyższa istota – choć w prochu stóp. Duszą – oddechem Kosmosu, iskrą – współtwórcą Mundus. Jam jest. A w tym „jest” – wszystko się mieści. I wszystko, co jest, odpowiada: „Jesteś”.

@Leszczym Dobra lektura poszerza horyzonty. ...a więc bez obawy.

@Natuskaa ;) Dzięki, również pozdrówka

@Amber Ja w ogóle mam coraz to bardziej rosnące wrażenie, że pisarz Stefan Zweig pisząc o Marii Antoninie odnajdywał w tej historii mega dużo siebie. To jest w ogóle rosnąca u mnie coraz szersze reguła egocentryczna interpretacyjna. @Amber Tak, z pewnością tak jest.

Austriacy mają ten bagaż wpisany w życiorys, skomplikowany naród. Też tak naprawdę mam brak wiedzy na ich temat, ale warto poczytać.

@Gosława Uwodzenie nastrojem… i każde słowo jak głęboki dotyk.

@Berenika97 tak pięknie zawsze piszesz o moich wierszach Jestem Ci bardzo wdzięczna Bardzo dziękuję Niezmiernie mnie to wzrusza Uściski 😘

@MIROSŁAW C. Najciekawsze jest tu to, jak wielka historia staje się lokalną anegdotą i jak patos polityki zamienia się w wino zakopane w ruinie kościoła. Przestrzeń historii przekształca się w mit historii stygmatyzowany drobiazgami i kadrami pamięci. Ten wiersz nie opowiada o zwycięstwie ani porażce wielkich procesów historii, tylko o przeróbce pamięci w codzienność.

@m1234 Połączenie fizyki z poezją w tym wierszu jest fenomenalne. Pozdrawiam,

@Amber Wielu rzeczy nie wiem, ale wiem że pisarz Stefan Zweig, austryjak, był swego czasu bardzo popularnym i poczytnym pisarzem. I wiem też, choć mega dużo nie wiem, że on akurat napisał autobiografię, po której nie miał siły się wręcz podnieść. I wiem też, bo przeczytałem tę jego autobiografię, że o tyle tego nie rozumiałem, że tam nie aż tyle nazwijmy to złych rzeczy było napisane. Jakoś może zbyt pobieżnie, jako przeciętny bardzo czytelnik, nie umiałem wczytać się w ten bagaż emocji. Książkę jak przeczytam mogę nawet podesłać.

każdy ciepły powiew otula tęsknotą za latem wszystkie nasze rozmowy gasną w poszumie słuchawki tak chciałabym zatrzymać przez chwilę myśli nieskończoność u ciebie świat bieli się jasnością słońca po mojej stronie kratery księżyców górują ponad horyzontem tylko gdzieniegdzie zagubione jaskółki pikują w dół na urwanie głowy kiedy się spotkamy pokażę ci miękkie od światła korony drzew i błękit tęczówek w których toniesz ilekroć opadasz zmęczony spróbuj mnie oswoić nim końcem palców dotknę skroni od dawna już kształty moich lęków nie przybierają postaci stałej roją się one w zagłówkach łóżka i tam dogorywają stłumione

liście spadały wolno jakby czas w parku się rozciągnął on siedział na ławce bliżej światła ona trochę dalej w półcieniu jej cień przeskakiwał między drzewami jego cień starał się go złapać ich słowa były tylko echem tak jakby park powtarzał je sam bez intencji zrozumienia. dotknęła cienia jego dłoni uśmiech który odwzajemnił był tylko blaskiem odbitym od mokrych liści