Cała aktywność

@andrew Pięknie i refleksyjnie o relacji z morzem jako świadkiem życia i przemijania.

Podziwiam tęczę i nie mogę jej dotknąć jest moja własna

@Berenika97 Duszko... :)

@Alicja_Wysocka Choć gnębi zwątpienie, Czy słowa pasują, Twoje wiersze czytam Wspaniale smakują. Mają lekkość listków I trafność najczulszą, Więc pisz je „na oko”, Po prostu być muszą.

Syndrom kariery - mamiące dusze ordery.

@Alicja_WysockaPięknie zakończyłaś. :) Bardzo dziękuję! Ja mam tak samo.

@Berenika97 niektóre się kleją jak listki przytulii a inne nie lubią być obok siebie a skąd mam to wiedzieć i kogo zapytać więc wszystko na oko, czy dobrze wciąż nie wiem :) @Jacek_Suchowicz za mocno powiadasz chcę poczuć że żyję nieżywe nie boli i nie wie że byłeś

@Annna2 Ten wiersz to poetycki ukłon Annie German, podkreślający jej niezłomną postawę oraz osobistą tragedię. O Annie German, jej mennonickich i holendersko - niemieckich korzeniach i życiu, można by pisać bez końca. W Nowym Dworze Gdańskim odwiedziłam niewielkie Muzeum Żuławskie, w którym zebrano pamiątki po piosenkarce. W wierszu pięknie przedstawiłaś najważniejsze momenty jej życia. Bardzo podoba mi się metafora: "Eurydyki z wiatrem tańczące, co zabiera wszystko, by nic nie zostawić." Wydaje mi się, że jest to nie tylko nawiązanie do jej piosenki. To metafora ulotności życia i niemożności ucieczki przed śmiercią. Wiatr, który "zabiera wszystko, by nic nie zostawić", symbolizuje nieuchronność losu i jego siłę niszczącą. O Twoim wierszu można by dużo pisać, analizować, jest wspaniały. Każda jego część to niekończąca się opowieść o tej niezwykłej osobie, która "przekroczyła granicę, która przechodzi ludzkie pojęcie" za wcześnie. To bardzo piękny i wzruszający utwór.

@Berenika97 w beton wrosło serce nie pytało dlaczego tylko biło do skutku Ps. Nie nadążam za wierszami, sorry.

wgryzasz się w serce chcesz ciszy słuchać a tam jest łomot stale coś stuka stukot miarowy a nagle szybszy za bardzo wgryzłaś się oczywiście :)))

@Maciek.J Nie wszystko, co leży w kartonie przeceny, jest martwe — czasami po prostu uśpione.

@Alicja_Wysocka Niezłe i ile daje możliwości. :) a myślisz że ja wiem jak sklecić te słowa jak zacząć od nowa gdy boli wciąż głowa

Życzę ci kochany: Rogalika złocistego Do herbaty o poranku Gdy rosa srebrzy trawniki Mglistych promieni Za oknem I w ogrodzie Koszyka jabłek Pachnących szczęściem Zerwanym o świcie Rubinowych zdarzeń I pod poduszką Kwiatów polnych z marzeń Strumienia co mieni się Topazem Gdy siedzisz Na ławce By wsłuchiwać się z zachwytem Jak szemrze i pluszcze Dotykając tęczy Letniego popołudnia Bez pośpiechu I opowieści przyjaciół o zmierzchu.

Twój wiersz o Annie German porusza ważne tematy - przynależności, wyborów i granic, które nie zawsze są tylko fizyczne. Bardzo podoba mi się, jak łączysz konkretne obrazy, jak gramofon z pękniętą płytą czy szklankę z zimną herbatą, z metaforycznymi, pełnymi lekkości i melancholii fragmentami, jak tańczące Eurydyki czy babie lato. Twój styl ma swój niepowtarzalny klimat i głębię, która zaprasza do refleksji.

@Przytulia35Oj, dziękuję, jaki masz ładny niczek :)

oj, za trudny dla mnie, ale chyba jest o miłości.to nasze najważniejsze wewnętrzne światełko.

cieszmy się życiem. czas pędzi jak na karuzeli, trzeba doceniać najdrobniejsze radości. bardzo lubię takie pełne optymizmu wiersze.

sierpień to koniec lata, ten melancholijny wiersz przypomina o przemijaniu, ale cieszmy się każdą chwilką i błękitem nieba

napisałaś taki piękny hołd dla cudownej Ani. poezją jest jej słuchać, nigdy nie zapomnimy tego talentu, jej śpiew w nas żyje i kwitnie.

nie ma co się karmić smutkiem,zawsze wszystko może się jeszcze poukładać.czekaj na dobre dni.

ach, szkoda tych książek.nikt już nie chce czytać, ale prawdziwa poezja nie umrze,nosimy ją w naszych sercach.

wgryzałam się w serce stąd wzięła mnie żałość bo czułam że ciebie wcale nie bolało wciąż słucham tej ciszy beznadziejną rozpaczą jak wiersz mam zakończyć albo jak mam zacząć może nie pamiętasz nie chcesz najwidoczniej albo nie potrafisz bardziej nieobłocznieć

@Florian Konrad tak, w poezji spokoju i wolności trwa prawdziwa Sztuka, zapewniając uniwersalność przekazu, o ile jest nośnikiem trwałych wartości i ( nie mówię o patosie, bo i temu bywa blisko do groteski). Pajacować każdy błazen potrafi, ale czas go zdmuchnie jak kurz.

@Nata_KrukTeż bardzo lubię ptaki, więc popieram choć rymy trochę niesforne. Podobny do orła bielik, król Mazur chciał pokazać orłu ostry pazur, gdy poleciał w Tatry skończyły się żarty, orzeł stępił mu pazur od razu. Może fance ptaków spodobają się moje ptasie rymowanki: Kroczy dumnie wolnym krokiem przez gęstwinę traw wysokich, bystrym okiem teren bada, co się do zjedzenia nada, jeśliś myszą, żabą, gadem, uciekaj ile masz siły, dla niego jesteś obiadem i marna jest dola twoja, bo to sekretarz wężojad. Siedzisz nad górskim potokiem, Spokój, zieleń, cisza taka że słyszysz jak rośnie bluszcz, nagle chlup coś wpadło w wodę, bez obawy nie utonie właśnie zanurkował pluszcz. Pięknym ptakiem jest nasz dudek, lecz niestety coraz rzadszy, ale gdy rozłoży czubek wprost nie możesz się napatrzeć. Dudków w gnieździe nie podglądaj dobra radę daję ci ja, bo w twarz strzykną cieczą z kupra tak cuchnącą, ze przez tydzień każdy będzie cię omijał.

@Annna2 Dziękuję