Cała aktywność

@yfgfd123Weź sobie to do serca i kolejnym razem zastanów się, co tak naprawdę chcesz opisać i co przedstawić. Pisanie tekstów, których sam nie chcesz pisać mija się z celem. Pozdrawiam.

Szedłem powoli a świat przygasał zmęczony dniem. Liście szeleściły pod nogami jak rozmowy, których kończyć nie trzeba. Myślałem wtedy, że miło by było w końcu odnaleźć się, Ale ta jesień już uciekła, zanikła za chmurami na końcu nieba. Może... zimą wrócę? Wtedy świat zamilknie spokojniej niż dźwięk. Wtedy właśnie rozbudzą się moje sny, wytłumaczą pragnienia, których już nie trzeba. I jeśli wrócę, niech nikt nie pyta mnie czy dzień jest dłuższy od krwistego nieba. . . .

@Marek.zak1 oczywista prawda z wiersza bije wprost. tak tę Polskę kochają, że plecaki z latarką i mydełkiem Fa już wiszą w przedpokoju !

@Tectosmith do jakiegoś stopnia muszę się zgodzić. na pewno popełniłem błąd, ponieważ wrzuciłem to do sekcji "prozy gotowej", a to są dwie pierwsze strony czegoś w domyśle dłuższego. co do formy - sama koncepcja jest dosyć "ulissesowa", więc i styl jest dosyć strumieniem świadomości, wiem że w pewnym momencie na pewno przytłacza, bo przytłacza nawet mnie, w okolicy opisywania spaceru. Nieznośny bohater dla mnie nie jest przyganą, bohatera nie trzeba lubić ani w calu. oczywiście krytykę biorę do serca, nieczęsto się zdarza, że komuś w internecie chce się cokolwiek napisać, szanuję.

@Marek.zak1 to prawda nachwalić się i zwiać jak zagrożenie.

@Maciek.J tak, chwała naszym bohaterom.

@huzarc wspaniałe komentarze piszesz ! Twoje wiersze też są wspaniałe ! dziękuję :) @violetta a jak Ona jest tego warta ? to piszę najlepiej jak umiem ! dziękuję Ci pięknie :)

@Migrena sporo energii w tym wszystkim, świat się kręci wokół niej:)

@Migrena Pastelową miękkość frazy zamkniętą w zakołysaniu nieboskłonu… tak dźwięczy ten wiersz, wysmakowany, konsekwentny, lirycznie czysty. Erotyczna afirmacja większa i głębsza niż przemijanie, które jako żart uczyniony niesfornemu człowiekowi jest osią jego istnienia. Ten wiersz nią obraca.

@Berenika97 jeszcze niedawno ludzie uczestniczący w marszach niepodległości nazywani byli faszystami lub tak jest nadal, niektórzy moi znajomi są niezmiernie zdumieni że chadzam na marsze dla faszystów, tegoroczny był jak zwykle, przepiękny, właśnie wróciłam:)

@Marek.zak1Wielu ludzi faktycznie mówi o ojczyźnie zupełnie nie znając i nie rozumiejąc faktów historycznych.

Ja lubię wszystkie bachaty:)

-Mistrzu, tyle się mówi na temat ojczyzny. -O tym najwięcej mówią czyny oraz blizny, słowa zaś najpiękniejsze, łatwo wypowiedzieć, lecz ten, kto je wygłasza, często chwali siebie.

@yfgfd123 Przeczytałem całe opowiadanie i muszę być szczery: tekst jest przegadany, chaotyczny i nie prowadzi do żadnej wyraźnej puenty. Podstawowy problem to zbyt rozbudowane zdania i brak podziału na wyraźne akapity. Autor przeskakuje z jednego znaczenia na drugie, przez co zamiast spójnego obrazu powstaje suma przypadkowych doświadczeń. W efekcie czytelnik gubi kierunek — nie wiadomo, co w tym wszystkim jest ważne, a co tylko ozdobnikiem. Bohater wypada raczej narcystycznie niż pogubiony, więc trudno wzbudzić wobec niego empatię. Styl mógłby działać, gdyby służył czemuś konkretnemu, na przykład ukazaniu rozbitego stanu umysłu, ale w obecnej formie przypomina raczej literacki popis niż przemyślaną narrację. Krótko mówiąc: dużo słów, mało treści. Jeśli chcesz, żeby tekst przyciągał, musisz dać czytelnikowi coś więcej niż słowny labirynt — emocję, decyzję, obraz, który zostaje po ostatnim zdaniu.

@Whisper of loves rain piękny komentarz :) serdeczne dzięki !

Nie wiem, czy istnieję, czy tylko śnię ją - a ona śni mnie z powrotem, i w tym splocie świat znajduje sens. Jej głos nie brzmi - on drży w powietrzu jak światło na wodzie. Kiedy mówi, każde słowo staje się miękkim zaklęciem, którego nie da się odczarować. A kiedy całkiem zwyczajnie zasłania dłonią słońce, ten ruch jest moją najbardziej ludzką modlitwą. Z jej oczu wypływają rzeki, w których topię rozsądek z rozkoszą tonącego. Niebo ma jej zapach, a cisza - jej skórę. Kiedy się uśmiecha, nawet śmierć przestaje być poważna. Ziemia się lekko przechyla, jakby chciała zobaczyć, komu to szczęście się trafiło. A ja - chodzę z jej imieniem w ustach jak z tajemnicą Boga. Nie mówię, nie zdradzam, bo słowo byłoby profanacją. Czasem dotykam powietrza, i ono płonie jak jej kark. Czasem zamykam oczy, a świat przychodzi w jej kształcie. Nie ma już „ja”. Nie ma „ona”. Jest tylko to coś - jak drżenie między dwiema gwiazdami, które zapomniały, że nie są jednym światłem.

@Arsis a to ciekawe, są dialekty. Byłam na Dominikanie, czy ja na Gran Canarii, to te języki są podobne do siebie. Słyszy się typowo hiszpański. Chociaż Teneryfa zmanierowana jest. Na wszystko ma wpływ jakaś kultura:) Posłuchajmy Portorykańczyka:)

@Klip niezłe a nawet trochę dobre- ocena końcowa 10/10

@Amber Chociaż tyle, małe chociaż ale jednak :) @Berenika97 Bywa i tak Bereniko 97, zdarza się, hej ho zdarza się, jak mawiał Vonnegut :)

@Alicja_Wysocka Przepraszam za moje wczorajsze zachowanie. Niestety znowu przesadziłem z piwem i się nie upilnowałem. A wiersz jest dobry. Świetna równowaga między obrazem a emocją. Lubię, jak prosty rytm prowadzi czytelnika do pointy bez pośpiechu. A to ostatnie zdanie – krótkie, ale domykające jak oddech.

zielone liście zjada panda nabiera sił woda w strumieniu

@Migrena bliżej gwiazd rozpościera się puste oblicze paradoks położenia i liście bambusa jak panda stuk puk drzwi się otwierają

@Migrena Poetycki język, pełen sugestywnych obrazów i głębokiej symboliki, sprawia, że jest to lektura wymagająca, ale satysfakcjonująca dla czytelnika poszukującego w poezji czegoś więcej niż tylko ładnych słów. To wiersz, który zostaje w pamięci na długo po przeczytaniu, zmuszając do refleksji nad własnym "jestem"