Cała aktywność

Witam - podoba się - lekko i przyjemnie dziś u ciebie - tak lubię - Pzdr. wieczorowo.

@król asfaltu Twój tekst ma w sobie coś hipnotycznego — ta nitka ciągnąca się w gąszcz to doskonała metafora śladu, jaki zostawiają ci, którzy szli przed nami. Świetnie balansujesz między konkretnym obrazem (mokry sweter, drewniany pal) a filozoficzną abstrakcją. Szczególnie mocne jest zakończenie — To nie tylko wybór drogi, ale wybór bycia drogą dla kogoś innego. Tylko te „włosy anioła i diabła" w kontekście nitki ze swetra wydały mi się nieco za bardzo metaforyczne, ale całość tzn. ten fragment podoba mi się.

@EsKalisia , postaram się wrócić do wiersza, bo temat jest ciekawy.

@andrew tu spokój urzeka

@andrew Też lubię słoneczne i spokojne dni. :) cieszę się że wróciłeś do siebie .... Spokojny i nostalgiczny wiersz.

@Berenika97 dziękuję, tak. Piękny jest Twój komentarz. Tak! Tak sobie jeszcze pomyślałam, że nawet ze śmiercią trzeba się "wstrzelić" w dobry moment, nie wiem, może się mylę. Jane Goodall, albo profesor Strzembosz, tak niewiele o nich. A tyle zrobili dla zwierząt i dla prawa. Dziękuję @viola arvensis, @Leszczym dziękuję

@Simon Tracy "Stworzyłeś potwora". W najlepszym tego słowa znaczeniu. To wiersz-golem, zlepiony z osobistego bólu, gotyckich mitów i teologicznego buntu. Jest gęsty, bolesny i absolutnie fascynujący. Połączyłeś tak odległe obrazy w jedną, spójną wizję totalnego potępienia.

Kiedy serce pędzi jak szalone, na oślep, na wprost — do kochania. Kiedy drży przy każdym dotknięciu i umiera, gdy przychodzą rozstania. Kiedy oddech zastyga w piersi, a usta szukają pocałunków. Kiedy głowę tracisz i zmysły, i nie ma dla ciebie ratunku. Myślisz, że to miłość wyśniona, taka, która potrzebna, by żyć. Lecz do szczęścia przecież wystarczy, by po prostu na co dzień z kimś być… Kto zrobi ci jajecznicę z listkiem zielonej pietruszki, kto ukołysze słowem ciepłym, głowę przytuli do poduszki. A ty wzlatujesz od uniesień i pożądaniem palisz zmysły. Patrzysz namiętnie komuś w oczy i czekasz, by gwiazdy w nich rozbłysły. Tracisz głowę tysiące razy, gubisz po drodze kolejny dzień, a przecież wystarczy, że będzie ktoś kto rozwieje każdy twój cień. Kto zrobi ci jajecznicę z listkiem zielonej pietruszki, kto ukołysze słowem ciepłym, głowę przytuli do poduszki.

@Migrena Napisałeś wiersz miłosny nasycony bardzo oryginalnymi obrazami. Uchwyciłeś absolutną i totalną miłości za pomocą języka kosmosu i metafizyki. Miłość jest kosmosem i ma siłę tektoniczną, staje się aktem boskim, centrum istnienia. Świetnie połączyłeś galaktykę (skala makro) z oddechem (mikro). Wiersz ten jest niesamowicie zmysłowy i cielesny - ciało staje się pejzażem dla metafizycznych zdarzeń. "Twój dotyk [...] jest rzeźbieniem w mojej krwi" — to jedno z najmocniejszych zdań w tym wierszu. Niesamowicie fizyczne i bolesne, a jednocześnie piękne. Niezwykły jest moment, w którym pojawia się śmierć. Zazwyczaj miłość walczy ze śmiercią lub śmierć ją kończy. Tutaj odwróciłeś role. Miłość jest tak potężna, tak gorąca i tak żywa, że staje się zjawiskiem, które imponuje samej śmierci. Śmierć przychodzi by ją podziwiać, chce poczuć ułamek tego żaru. To przepiękne. Miłość nie jest tylko uczuciem między dwojgiem ludzi - jest fundamentalną siłą wszechświata, która przetrwa sam wszechświat. Staje się informacją zapisaną w samych atomach, trwalszą niż czas. Niezwykły tekst! Napisałeś go z wielkim rozmachem i zatrzymuje.

- O, co... - Panewka. - Zarybiliby raz akwen. - A po co?

@Annna2 To bardzo smutna refleksja nad tym, co jako społeczeństwo cenimy, a co bezpowrotnie tracimy w medialnym hałasie. Powtarzające się zdanie "A kiedy umiera człowiek robi się cicho" działa jak gorzki refren. Ta cisza nie jest ciszą pełną szacunku; to cisza zapomnienia, cisza braku zainteresowania ze strony świata. Ostatnia zwrotka jest najbardziej poruszająca. "Łzy niepamięci" - płacz, który nie wynika z pamięci, a raczej z faktu, że świat już zapomniał. To łzy nad pustką, jaka zostaje. A prawdziwa wartość znajduje uznanie już tylko w innym wymiarze, metafizycznym, bo ten ziemski, ludzki świat, jest zajęty "szałem". To mądry i bardzo smutny wiersz. Zmusza do zatrzymania się i zadania sobie pytania: "Kogo opłakujemy głośno, a czyjej cichej śmierci nawet nie zauważamy?".

Ewo, cała Pelagia i gale pałacowe?

Ład, a zupa rybna: pan by rapu zadał?

Udasz, Adela: - "No, lato..." Talon, ale da z sadu.

A wy buraki cukrowe: worku, ci kar ubywa.

Chory psychicznie na lekach jest tak samo niebezpieczny jak zestresowany zdrowy! Nie wiem co napisać, ale pomyślę, na spokojnie, nie chce się wykłócać, złe słowo - ekscytowac:) Jeszcze poczekam 2 tygodnie, az złapię dystaans ;) Temat gorący, bliski mojemu sercu

@Migrena Dzięki dodałem jeszcze utwór AI, bo w końcu udało mi się go zrobić :) @Marek.zak1 Tak, różne są historie. Ogólnie sposobem na mężczyzn jest często " nie dawanie" :) @KOBIETA Super jest i już piosenka AI.

rozproszone myśli patrzą na nią … we wspomniach była ... a może tak się tylko zdawało nie domknięte drzwi poruszane wiatrem skrzypią nie zakłócają już ciszy wróciłem do siebie dawno nie czułem się tak dobrze zmienna pogoda to jednak nie raj o jakim śniłem lubię słoneczne spokojne dni 10.2025 andrew

Lepiej przenieś się w miasto aniołów:) kiedyś ludzie mieli gorzej, teraz to wszystko można mieć:)

@Migrena dziękuję

rozproszone myśli patrzą na nią … we wspomniach była ... a może tak się tylko zdawało nie domknięte drzwi poruszane wiatrem skrzypią nie zakłócają już ciszy wróciłem do siebie dawno nie czułem się tak dobrze zmienna pogoda to jednak nie raj o jakim śniłem lubię słoneczne spokojne dni 10.2025 andrew

@Annna2 Nie daje dosłownie, to środek stylistyczny; już nie pamiętam jaki, miałam o tym dawno w szkole .Pomaga żyć:) @MIROSŁAW C. Zgadzam się. Pozdrawiam:)

@Marek.zak1 Cudownie ujęte! ! Mądrość to piękna puenta tej cennej wiedzy.

@Marek.zak1 Mądrość wie jak wykorzystać wiedzę. Mądrość jest często zapisana w książkach, jeśli tylko stoi na półce, jest bezużyteczna, zadziała, jeśli wprowadzisz ją w czyn