Cała aktywność

Tkanka świata w pulsie światła mieszka - drzewa widziały więcej niż żyjący ludzie - myśl głęboka sięga - że nie skończonym jest kłębkiem - jesień to co roku wspomnienie - które czasem ma łzę w oku - wezwanie do ciszy - tak trudne jak dzisiaj czasy - w zwykłym lustrze odbija się ciało - w zwierciadle duszy - wszystko co oko nie widziało

@Wochen Świetnie uchwyciłeś kontrast między hałaśliwym, niemal narzucanym z zewnątrz mówieniem o wolności, a jej cichym, osobistym poszukiwaniem. Obraz „licytowania się” o nią i postrzegania jej jako trofeum do zdobycia jest niezwykle trafny w dzisiejszych czasach. Najmocniej przemawia puenta – decyzja o odrzuceniu tej hałaśliwej „hybrydy” i pójściu za głosem serca. ps. kilka dni temu też napisałam wiersz pt. "Wolność". :)

@Benjamin Artur Gdybym mówił językami ludzi i aniołów (Hymn o miłości} Trochę po bandzie idziesz- ale ciekawie.

@Nata_Kruk dziękuję

@Annna2Bardzo dziękuję, masz rację - człowiek, jego uczucia i sens jego istnienia - niepojęte!

Na balu; na brutala turban. Ula - ban. A broi z dna bandzior - ba. Kin tur - kot - okrutnik. Naryty tyran. Tor - wzywy - zwyrodnialec i cela, indory wy - zwrot. Kin to ma samotnik. Skup ma ta - woła łajza raz jałowa; tam puk - stop! A narada; broi - paka, zakapior bada - rana. Kaina maniak. (Na) - degenerat; stare neg/gedan.

@Berenika97 - jesteś człowiekiem. Po drugiej stronie szyby, za matrycą komputera siedzi człowiek- emocje uczucia- to Ty. Piękny

@Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję!

A ja cały czas czytam Cię i liczę na to, że staniesz się taką całkiem pogodną starszą panią. Ale nic na siłę udawanego - i to właśnie cenię sobie u Ciebie. I to może być tylko taki na chwilę jedną błysk. I już :) Zdane :) Przecież dopóki żyjemy ciągle trwa ten egzamin, jedno zaliczymy a już następne i tak bez przerwy. Pozdrawiam :)

@Marek.zak1 no, ciekawą sprawę poruszasz. Dziękuję

@Berenika97 dziękuję

@Maciek.JNic dodać - nic ująć. Zgadzam się z Twoim wierszowanym komentarzem. Mam, jak każdy swoje dylematy: Czytam Twoje słowa jak starożytny zwój dekret przeciw krytykom i ich słowom czy poeta zawsze ma być "nowy" czy może czasem przyjąć cudzy styl jako swój? A cel? Może w poszukiwaniu jest ukryty? Wzorem nie musi być każdy napisany tekst W labiryncie słów każdy błądzi czasami, absynt... może lepiej herbata z cytryną?

księżycowa noc na skraju lasu cienie coś kombinują

bardzo ładnie a ja dodam przecież nie jesteś puchem marnym chwilową muzą dawnych wieszczy lecz tkanką świata też nie jesteś spojrzeniem co na wskroś prześwietli także nie mieszkasz w pulsie świata lecz w pulsach tych co ciebie wielbią i noc swym rytmem też rozkładasz i uczysz kiedy przynieść ciemność ... aleś narozrabiała komentarz doczeka się oddzielnego postu :))))

@Annna2 Niezwykle ciepły i wielowymiarowy wiersz. Bardzo poruszyło mnie to płynne przejście od dumy z „naszej mowy” i warmińskiego krajobrazu, uświęconego obecnością „Mateńki Gietrzwałdzkiej”, do tak intymnego, pełnego czułości portretu Mamy. A puenta – to mądrość, by „nie odkładać piękna na od święta” – jest uniwersalna. Pięknie piszesz!

@Annna2 To odwieczne pytanie, czy klasyka czy okno na dzisiejsze problemy. Ze zrozumiałych względów J. Englert zakończył kadencje i jest nowy dyrektor. Po owocach ich poznacie, niemniej jednak największym wrogiem jest pusta widownia i konkurencja innych ofert. Jasne, ze można grać Szekspira, a w repertuarze na wrzesień tak jest, ale czy nie warto poszukać czegoś, co odpowie na współczesne problemy.

@Toyer Piękny wiersz o wrażliwości artysty! Szczególnie podoba mi się kontrast między kruchością a siłą - "kruszy mury twierdz niezdobytych", ale jednocześnie jest "nieśmiałe i kruche".

@Nata_Kruk Twoje haiku bardzo mi się podobają, więc je "podpatruję". :) @iwonaromaBardzo dziękuję!

Serce poety jest jak kamień kryształowy w otoczce z puszystych chmur bije jak dzwon szczerozłoty uderzany gałązką wierzbową delikatnie topi sopel obojętności kruszy mury twierdz niezdobytych rytm jego bicia przypomina letni deszczyk uderzający o szybę błękitnooką czasem jak werble zapowiada taniec dusz zamyślonych krwistoczerwone od błędów ran diamentowo niewinne nieśmiałe i kruche serce poety jak metafora

@Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Ja nie muszę robić paznokci, one mi rosną w sposób całkiem naturalny. :))) @Nata_KrukBardzo dziękuję! :)

Mówisz i masz. Poprawiony. Co Ty na to, Nato? :)

Myślisz, że jestem słowem w księdze, zakurzonym problemem filozofów? Nie. Jestem tkanką świata, spojrzeniem, które sięga głębiej. Zrzuć zasłony ze źrenic — nie mieszkam za oknem, lecz w pulsie światła, w rytmie nocy, w ciszy między słowami. Niebo pęka jak skóra i płynie z niego blask, drzewa to tylko odbicie myśli, ich korzenie - nici którymi są zszyte światy. Jesień nie jest czasem — to przejście bez progu, gdzie liść staje się pyłem, pył gwiazdą, która dawno zgasła, a wciąż płonie w twoim oku. Błękit to twoja krew, cisza wokół ciebie nie jest pustką — to wezwanie. Twoje imię wpisano w rdzeń wszechświata. Gdy spojrzysz w lustro i spytasz: "kim jestem?" — zapytasz wtedy o mnie.

chłopcze sorry czy masz ognisko domowe to prehistoryczne odkrycie naszych przodków skąd przybyłeś sorry jak długo wypożyczasz zapalniczki dla naszej i innej rozmowy czy o wschodzie słońca nie tracisz za to wątroby tak przytulnie zaczepić ów żywioł pretekst który nosisz w kieszeniach pozwala ogrzać jaskinię mojego myślenia i przyszłą drogie przy tobie

... będzie istniła czuję to... ;)

Nie troszczę się o ortografię Nie dotykam ostrzem pióra Streszczam się jak potrafię Smażę jajecznicę na mózgu Skwierczące słowa pryskają Po twarzy Kaliope Oszukuję w ten sposób Psy Cerberusa By nie zostać pożarty. Nie mówię językami! Nie potrafię mówić! Język traktuje jak młotek Używam go do przybijania słów Na ludzkich tablicach Wklepuję akanty mowy Wybijam majzlem słowa Na miedzianych kartach Z nad morza martwego. Nie mówię językami Nie potrafię ich nawet używać Nie śpię i nie czytam Nie potrafię też krzyczeć Czasem tylko westchnę Gdy chcę odpocząć I pomyślę strapiony Jak Chrystus.