Cała aktywność

@JWF Piękny obraz kontrastów! Zestawienie "granitu i szkła" z "rajskim błękitem" tworzy napięcie między surowością a delikatnością. Te "totemy" w połączeniu z "atolem" budują bardzo filmową wizję. Ciekawie balansujesz między konkretem a abstrakcją.

Tkanka świata w pulsie światła mieszka - drzewa widziały więcej niż żyjący ludzie - myśl głęboka sięga - że nie skończonym jest kłębkiem - jesień to co roku wspomnienie - które czasem ma łzę w oku - wezwanie do ciszy - tak trudne jak dzisiaj czasy - w zwykłym lustrze odbija się ciało - w zwierciadle duszy - wszystko co oko nie widziało

@Wochen Świetnie uchwyciłeś kontrast między hałaśliwym, niemal narzucanym z zewnątrz mówieniem o wolności, a jej cichym, osobistym poszukiwaniem. Obraz „licytowania się” o nią i postrzegania jej jako trofeum do zdobycia jest niezwykle trafny w dzisiejszych czasach. Najmocniej przemawia puenta – decyzja o odrzuceniu tej hałaśliwej „hybrydy” i pójściu za głosem serca. ps. kilka dni temu też napisałam wiersz pt. "Wolność". :)

@Benjamin Artur Gdybym mówił językami ludzi i aniołów (Hymn o miłości} Trochę po bandzie idziesz- ale ciekawie.

@Nata_Kruk dziękuję

@Annna2Bardzo dziękuję, masz rację - człowiek, jego uczucia i sens jego istnienia - niepojęte!

Na balu; na brutala turban. Ula - ban. A broi z dna bandzior - ba. Kin tur - kot - okrutnik. Naryty tyran. Tor - wzywy - zwyrodnialec i cela, indory wy - zwrot. Kin to ma samotnik. Skup ma ta - woła łajza raz jałowa; tam puk - stop! A narada; broi - paka, zakapior bada - rana. Kaina maniak. (Na) - degenerat; stare neg/gedan.

@Berenika97 - jesteś człowiekiem. Po drugiej stronie szyby, za matrycą komputera siedzi człowiek- emocje uczucia- to Ty. Piękny

@Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję!

A ja cały czas czytam Cię i liczę na to, że staniesz się taką całkiem pogodną starszą panią. Ale nic na siłę udawanego - i to właśnie cenię sobie u Ciebie. I to może być tylko taki na chwilę jedną błysk. I już :) Zdane :) Przecież dopóki żyjemy ciągle trwa ten egzamin, jedno zaliczymy a już następne i tak bez przerwy. Pozdrawiam :)

@Marek.zak1 no, ciekawą sprawę poruszasz. Dziękuję

@Berenika97 dziękuję

@Maciek.JNic dodać - nic ująć. Zgadzam się z Twoim wierszowanym komentarzem. Mam, jak każdy swoje dylematy: Czytam Twoje słowa jak starożytny zwój dekret przeciw krytykom i ich słowom czy poeta zawsze ma być "nowy" czy może czasem przyjąć cudzy styl jako swój? A cel? Może w poszukiwaniu jest ukryty? Wzorem nie musi być każdy napisany tekst W labiryncie słów każdy błądzi czasami, absynt... może lepiej herbata z cytryną?

księżycowa noc na skraju lasu cienie coś kombinują

bardzo ładnie a ja dodam przecież nie jesteś puchem marnym chwilową muzą dawnych wieszczy lecz tkanką świata też nie jesteś spojrzeniem co na wskroś prześwietli także nie mieszkasz w pulsie świata lecz w pulsach tych co ciebie wielbią i noc swym rytmem też rozkładasz i uczysz kiedy przynieść ciemność ... aleś narozrabiała komentarz doczeka się oddzielnego postu :))))

@Annna2 Niezwykle ciepły i wielowymiarowy wiersz. Bardzo poruszyło mnie to płynne przejście od dumy z „naszej mowy” i warmińskiego krajobrazu, uświęconego obecnością „Mateńki Gietrzwałdzkiej”, do tak intymnego, pełnego czułości portretu Mamy. A puenta – to mądrość, by „nie odkładać piękna na od święta” – jest uniwersalna. Pięknie piszesz!

@Annna2 To odwieczne pytanie, czy klasyka czy okno na dzisiejsze problemy. Ze zrozumiałych względów J. Englert zakończył kadencje i jest nowy dyrektor. Po owocach ich poznacie, niemniej jednak największym wrogiem jest pusta widownia i konkurencja innych ofert. Jasne, ze można grać Szekspira, a w repertuarze na wrzesień tak jest, ale czy nie warto poszukać czegoś, co odpowie na współczesne problemy.

@Toyer Piękny wiersz o wrażliwości artysty! Szczególnie podoba mi się kontrast między kruchością a siłą - "kruszy mury twierdz niezdobytych", ale jednocześnie jest "nieśmiałe i kruche".

@Nata_Kruk Twoje haiku bardzo mi się podobają, więc je "podpatruję". :) @iwonaromaBardzo dziękuję!

Serce poety jest jak kamień kryształowy w otoczce z puszystych chmur bije jak dzwon szczerozłoty uderzany gałązką wierzbową delikatnie topi sopel obojętności kruszy mury twierdz niezdobytych rytm jego bicia przypomina letni deszczyk uderzający o szybę błękitnooką czasem jak werble zapowiada taniec dusz zamyślonych krwistoczerwone od błędów ran diamentowo niewinne nieśmiałe i kruche serce poety jak metafora

@Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Ja nie muszę robić paznokci, one mi rosną w sposób całkiem naturalny. :))) @Nata_KrukBardzo dziękuję! :)

Mówisz i masz. Poprawiony. Co Ty na to, Nato? :)

Myślisz, że jestem słowem w księdze, zakurzonym problemem filozofów? Nie. Jestem tkanką świata, spojrzeniem, które sięga głębiej. Zrzuć zasłony ze źrenic — nie mieszkam za oknem, lecz w pulsie światła, w rytmie nocy, w ciszy między słowami. Niebo pęka jak skóra i płynie z niego blask, drzewa to tylko odbicie myśli, ich korzenie - nici którymi są zszyte światy. Jesień nie jest czasem — to przejście bez progu, gdzie liść staje się pyłem, pył gwiazdą, która dawno zgasła, a wciąż płonie w twoim oku. Błękit to twoja krew, cisza wokół ciebie nie jest pustką — to wezwanie. Twoje imię wpisano w rdzeń wszechświata. Gdy spojrzysz w lustro i spytasz: "kim jestem?" — zapytasz wtedy o mnie.

chłopcze sorry czy masz ognisko domowe to prehistoryczne odkrycie naszych przodków skąd przybyłeś sorry jak długo wypożyczasz zapalniczki dla naszej i innej rozmowy czy o wschodzie słońca nie tracisz za to wątroby tak przytulnie zaczepić ów żywioł pretekst który nosisz w kieszeniach pozwala ogrzać jaskinię mojego myślenia i przyszłą drogie przy tobie

... będzie istniła czuję to... ;)