Cała aktywność

jedną drogą idę czytam jej drogowskazy uczę się od nich jak iść dalej idąc rozumiem że życie to nie wypadkowa że głębszy w nim ukryty sens zawsze w nią wierze maluje o niej obrazy piszę wiersze rzeźbie ją ona przemawia do mnie mówi kiedyś ujrzysz mój kres - zbłądzisz będziesz płakał ja mimo wszystko idąc nią zawsze jestem sobą mimo że ją rozumiem

plaża nudystów tu nagość normalnością myśli są czyste

piękna druga zwrotka, ujęła mnie

@lena2_Piękna refleksja, modlitwa - wiersz uniwersalny, pełen ciepła i mądrości. Ludzie, gdy są młodzi i zdrowi myślą, że są nieśmiertelni, a potem zaczynają dostrzegać, że nie mają racji. Pojawia się bojaźń i szukanie drogi do Boga. Pięknie to ujęłaś.

Dziękuję :) Zgadza się. Dorzucę jeszcze tylko (do czego, zdaje mi się, @Jacek_Suchowicz zaczął zmierzać w swojej wierszowanej odpowiedzi), że odnoszę jakieś niejasne wrażenie, że Niebo bez Piekła nie mogłoby istnieć. W każdym razie w naszych wyobrażeniach. Również pozdrawiam.

@Maciek.JPięknie napisałeś! Asia z lekkością unosiła słowa, budziła kolory, by szarościom życia stawiać zapory. 💔

@iwonaromaCzy jest to ten szatan, który już nie miał ognia w oczach tylko głód liścia zwykłego?

@Annna2O, to bardzo ciekawe! Mój brat, jako jeszcze student pracował w krakowskim biurze genealogicznym. Przy okazji odtworzył drzewa rodowe naszych rodziców. Pamiętam, jak się tym emocjonowaliśmy. A historia, którą opisuję językiem niewyszukanym, to prawdziwa historia, którą przeżyła moja ciocia. Jestem na etapie spisywania historii rodzinnej, opieram się na dokumentach i relacjach żyjących członków rodziny. Ale smaku nadają właśnie takie przeżycia, niecodzienne i zapadające głęboko w sercu. Mam zgodę cioci, aby przerabiać jej wspomnienia na opowiadania, bardzo się z tego cieszy. :)

@Annna2Przez zastosowanie oryginalnych, surrealistycznych obrazów natury wpada się w atmosferę między snem a rzeczywistością. Pogłębia to muzyka i zamglone obrazy. Ten świat bardziej odczuwam i nie chcę go rozumieć. Zakończenie zrywa ten "sen/nie-sen" nagle, żartobliwie, i trzeba zerwać z przeżyciami, które zaserwowałaś wcześniej. Piekny utwór! @Berenika97Nad jeziorem Limajno kiedyś odpoczywaliśmy, piękne miejsce. A jezioro było wówczas bardzo czyste. Nie wiem, jak jest obecnie.

Mi się wydaje, że mogłaby być każdą z tych osób, które parodiowała. Po prostu nie mieściła się w żadną z tych ról, bo była we wszystkich. Pozdrawiam serdecznie :-)

Prześliczny i znów mądry wiersz "udało" Ci się wysmażyć Sylwestrze. Udało w cydzysłów, bo to przecież i talent i praca. Tak rzeczywiście mamy zakodowane wyobrażenie piekła i nieba, ale powiem Ci, że tam bardzo wysoko w górach jest też nieraz piekielnie pięknie - piekielnie, bo i strasznie i śmiertelnie, a powrót właśnie w dół to radość i ukojenie i poczucie powrotu także do bezpieczeństwa. Pozdrawiam :-)

Zgadzam się w 100% :)

Prawda... czasu brak permanentnie.

ten szatan który stał się z powrotem gąsienicą

dół bez góry nie istnieje ani światło bez ciemności bez powietrza wiatr nie wieje ani pustka bez pełności zło bez dobra sensu nie ma gdy jest kasa są układy demokracja to jest ściema nie pożyje chłop bez baby :)))) ps można to rozwinąć ale czasu brak

@Berenika97 jakiś czas temu musiałam uporządkować dokumenty. W tym celu byłam w Bibliotece Diecezjalnej "Hosianum" w Olsztynie. Tam były dokumenty moich Dziadków ich Rodziców, etc... To było wzruszające przeżycie- poznałam w ten sposób (i za pomocą Archiwum Państwowego w Olsztynie) korzenie

@Maciek.J piękny Niech spoczywa w spokoju{*}

@Rafael Marius zgadza się @bazyl_prost ... @wierszyki Oczywiście, że złudna i uogólniona. Zgadza się, bywają dzieci chore i w depresji. Jednakowoż w przeważającej ilości i w przeważającym czasie... A Joanna Kołaczkowska nie była taka stara... Nie dożyła 60-tki... Poza tym była wyjątkowa, o czym świadczy żal po niej tylu ludzi... 😥 Twoja miniaturka poetycka :) 👍 Osieckiej słowa w punkt. Również pozdrówka:)

@Łukasz Jasiński tak

A jak ona śpiewała... Jaki głos!

@MIROSŁAW C. Dziękuję

Ptasich głów nad więcej niż źdźbeł trawy. Tysiąc par oczu pikuje wciąż barwą szarą. Ich klangor uderza, obija pinakli dywany. Wyspy treść- nie moja, ich obłoków falą. Jestem intruzem, tu każdy im obcy. Kilka gęsi ląduje, by wzbić do lotu wstęgą. Chmura światła przebija powietrzne arrasy, kadrem odchodzi, jak ciasną dalszą wedutą. Tam fioleci się niebo, tnie wiotką linią. Pliszkom śni się wczesny pączek różany. Kocham mówią- zawsze, jutro i wczoraj. Hejnałem zakrzyknie skowronek nad ranem. O piątej, ale tak bardziej z wieczora O rany- niemożliwe! Ja znowu zaspałem.

@Konrad KoperSerdeczne dzięki! @Alicja_WysockaSerdeczności, bardzo dziękuję! @Łukasz JasińskiBardzo dziękuję!

@Wiesław J.K. dzięki

I tak też można Łukasz Jasiński