Cała aktywność

@jan_komułzykant :)

@Alicja_Wysocka Villanella jest rozbudowana i formie lekka, wręcz śpiewna. Natomiast typowy triolet to klocek ośmiowersowy, dlatego ma małe powodzenie. Klasyka odchodzi do lamusa, ale warto czasami przypomnieć, że istnieje... Dziękuję za KOMENTARZ i polubienie. Pozdrawiam.

@Berenika97Bardzo dziękuję za tak szczegółową analizę. Jeśli idzie o te dwie rzeczy z dzieciństwa to nie chciałem tego teraz wyjaśniać. Wydawało mi się, że prolog będzie zbyt długi a przez to nudny. Dziękuję raz jeszcze i pozdrawiam serdecznie.

gdy dochodzi pierwsza podsłuchuje sowę i świerszcza gdy zbliża się druga podziwiam jak w trawie świetlik mruga gdy wybija trzecia podziwiam jak słodko śpią małe łabędzia o czwartej ktoś mówi że noc go bardzo nudzi więc mówię do niego spójrz na horyzont widzisz - hen daleko nowy dzień się budzi

@Tectosmith Twój tekst odebrałam jako mocny, surowy, taki, co ściska za gardło. Sceny ciszy i zagrożenia trzymają w napięciu. Rozważania o życiu do aktu czekania z bronią jest przerażająco wiarygodne. Zastosowałeś silne obrazy (mrok, plastikowy brezent, oddech, smród), które powodują, że to się czuje. Zaintrygowałeś zdaniem „gdybym mógł cofnąć dwie rzeczy z dzieciństwa”. Szkoda, że jest to duże niedopowiedzenie, częściowe wyjaśnienie wzmocniłoby może napięcie psychologiczne. Tak jak sugestia apokaliptyczności. Ogólnie podoba mi się. Pozdrawiam.

@Natuskaa Świetnie pokazałaś różnice między światem, który biegnie w pośpiechu, a wartością tego, co dojrzewa powoli i głęboko. Brzoskwinia i „późny owoc” to piękna metafora człowieka, który dojrzewa wolniej, inaczej, w swoim tempie. Jest w nim mądrość i czułość wobec "późnych owoców", które wcale nie są gorsze, tylko bardziej wymagające — a przez to pełniejsze.

@Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Teoretycznie wiem, że mogę robić metaforami co mi się podoba. Ale z drugiej strony, nie chcę aby czytelnik się męczył. Pozdrawiam i dziękuję za konstruktywny komentarz. :)

@Waldemar_Talar_TalarTo bardzo dobre haiku! Parkowa ławka zajęta przez cień .... - to jest świetne! Pozdrawiam. :)

@P.Mgieł Przeczytałem z przyjemnością, pozdrawiam.

@Alicja_Wysocka@MIROSŁAW C.Bardzo pięknie Wam dziękuję! :) @MIROSŁAW C.Dokładnie tak, a jak może zadziwiać i inspirować! :) Dziękuję!

@Berenika97 Natura tu nie ma nudy. Pozdrawiam

@Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję! Cieszę się, że się spodobało haiku i zdjęcie. Pozdrawiam. :) @Konrad KoperTeż ślicznie dziękuję i pozdrawiam. :)

@Berenika97 Bereniko, Ty sobie przecież możesz poszerzać granice metafor do bezgranic - tylko czytelnik może pobłądzić albo zmęczyć. Tak, wiem o tym, że przewlekła tęsknota, sprawia ból sercu, serdeczności :)

@Waldemar_Talar_Talar Je też...

Witam - piękne haiku - zdjęcie też cudowne - gratuluje - Pzdr.serdecznie.

@Waldemar_Talar_Talar Nieco absurdalny !!

berberys w rubin zamienił zwykłą szatę płomień w ogrodzie

@StarzecPiekne wyznanie miłości. :)

@zawierszowana Nie musisz niczego palić, by znów odnaleźć dzień. Małe kroki wystarczą — oddech, kubek ciepła, sen. Jesteś więcej niż wymogi, więcej niż waga słów, istniejesz i to wystarczy — pozwól sobie na miłość. (do siebie)

@Toyer W Twoim wierszu świat nie ma sensu, a Lena "uprawia sens". Więc jednak można postawić ten świat na nogi. Twój wiersz jest jak obraz surrealistyczny – pełen przewrotności i gry z logiką. Świat może nagle stracić sens, a może już stracił? Twoje pytanie to świetne zakończenie - do refleksji.

Dzięki za wizytę i komentarze.

@lena2_ Pięknie oddałaś w kilku słowach to, co najważniejsze – życie i sens. Świetne zakończenie - "uprawiać sens". (a nie np. ogródek :)))

ogród otwarty po burzy lśnią kałuże słońce osusza

@Maciek.J To piękny, wzruszający wiersz o przemijaniu, napisany z perspektywy jesiennego liścia. Pokazujesz jego świadomość nadchodzącego końca, ale też pogodzenie się z naturalnym cyklem życia. Niesamowity obraz "nitki pajęczyn oplotły mnie jak złe duchy" i ta końcowa refleksja o tym, że człowiek przechodzący alejką nawet nie zauważy tego ostatniego liścia. Bardzo uniwersalne i smutne.

@huzarc Balansujesz na granicy niewinności i pragnienia w niezwykle obrazowy sposób. Odważny i pełen napięcia wiersz — trudno przejść obok obojętnie. Podobnie, jak koło obrazu.