Cała aktywność

Mnie płakanie też pomagało - chociaż płakałem za długo - ponad pół roku - walcząc z depresją i odrzuceniem - piękny wzruszający wiersz o płaczu

@Wiesław J.K. Z perspektywy przerwy w pisaniu widzę, że bez lirycznego flow wiersze nie chcą pączkować tym bardziej zakwitać. Odnosząc się do świata przyrody można by powiedzieć, że dopóki nie podleje czymś i nie nawiozę mojej ziemi twórczej nic z niej nie wyrośnie. A co jest tą wodą i nawozem? Emocje...najlepiej silne, wymagajace przepuszczenia, zaopiekowania..... Życzmy sobie oboje żyznej ziemi.....i wielu najlepiej pozytywnych emocji.... Pozdrawiam ciepło!

@Annna2 BS rysował dla niemieckiego żandarma, a bohater "Pianisty" dla niemieckiego oficera. który pomógł mu przeżyć.

@Nata_Kruk Fajnie, dziękuję Nato :) @Berenika97 Oj, trzeba mierzyć wysoko i patrzeć zdaje się gdzie wzrok nie sięga :) Ale w sumie różne są teorie, a każda niewłaściwa w pewien sposób :))

Osiedlenie krocia ulic wiele kosztuje - koszt zwykłej ławki w parku to sto tysięcy - a co dopiero lampy - limeryk fajny :)

@Berenika97 dziękuję bardzo 😊 Nie spodziewałam się tylu pięknych słów. I do tego wszystko tak doskonale podsumowane. Dziękuję. Pozdrawiam serdecznie 🌞

@Marek.zak1 dobry film ale nie ma związku z Bruno Schultzem. O tyle może ma, że Szpilman i Schultz obaj dostali się do getta- każdy do innego. I na tym podobieństwo się kończy. Bruno Schultz nie przeżył getta- dziś nawet nie ma grobu

Zatrzymujący wiersz, A dla mnie w tym temacie najbardziej przemawia film "Pianista".

@Annna2 Taka prawda, a te odgłosy spod wagonu sprzed kilku lat zostaną ze mną do końca życia.

@Marek.zak1 niestety, człowiek w zderzeniu z pociągiem nie ma szans na życie

Pociąg hamuje, odgłos łamanych kości dezintegracja Z autopsji niestety na trasie Poznań - Warszawa

@Maciek.J Zaprzeczać nie zamierzam. Po prostu życie, każdy z nas ma wrodzony egoizm i czasami niekontrolowany lub sprowokowany potrafi pokazać swoje oblicze. "Wszystko co ludzkie nie jest nam obce." Pozdrawiam.

@Berenika97 z tym nadawaniem sensu swojemu światu Bruno Schulz sprawiał wrażenie- świat dookoła go nie dotyczył, a jednak istniał- szczególnie w getcie - rysował na zamówienie min dla niemieckiego żandarma

Sześćdziesięciokartkowe trzy zeszyty, dwa w kratkę. Dwa. Szesnastokratkowe, zeszyte tu na linii okna dla twoich oczu, bo dla oczu jest limit. Jeśli piszesz, to proszę, nigdy tak drobnym maczkiem. W linie grube, czy cienkie… Dwu czy trójkolorowe? Czy w te linie się zmieści nie krzyczący też człowiek? Potem wprzód i do tyłu, zawijas jak się patrzy. Gruba z chudą pobiegnie. Aż margines się dowie. "Świat (nam) zabiera tych, którzy na to nie zasłużyli".* Rude włosy miała. Jarzębinowy uśmiech i w środku ciepła cała. Tak szybko zeszłaś, usnąć. Kasztany dzieciom - serca, spacer długi pod górę. Niosą uśpionej mamie, w koralach miękkich - szkołę, w tornistrach jeszcze bułkę. Jarzębinowej dróżce.

Radny z dzielnicy Zabłocie chciał oświetlić ulic krocie. Krzyczał księgowy: - Działasz bez głowy! - Bo przeciwdziałam ciemnocie?

@Nata_KrukSusz historycznie to Pomezania (chociaż blisko ma Warmię), ale do Warmii już nie należy. Trójkat Warmiński (czyli granice Warmii) niesie często sporo zamieszania. Pozdrawiam.

@iwonaroma szkolne boisko rozwrzeszczana dzieciarnia i nagle dzwonek

@andrew wczoraj przypadkiem zgubiło sens a jutro trzeba zaakceptować może nie pora na kroki wstecz Jemu ufamy i zbędne słowa

@Ewelina Podoba mi się sposób, w jaki opisujesz płacz - jako naturalny krajobraz: rzekę, która przecina policzki jak pagórki i usta jak dolinę - to piękna metafora. A porównanie łez do uśmiechu dziecka w ich szczerości pokazuje, że płacz nie jest słabością, ale autentyczną reakcją na życie. No i piękne i mądre zakończenie. Życzę Ci więcej łez szczęcia niż "tych innych".

@Annna2 Twój wiersz to mocna refleksja o tym, jak trudno jest "przypisać" artystę do jednej historii, jednego miejsca, jednej tożsamości. Schulz uwięziony między Drohobyczem z jego dzieciństwa a Drohobyczem z getta - to przenikliwy obraz dylematów, przed którymi stajemy, próbując zrozumieć twórców naznaczonych przez historię. Końcowe zdanie - "Bo ludziom niezależnie od czasu, zdarza się po prostu żyć" - brzmi jak klucz do całego wiersza. Przypomina, że poza wszystkimi interpretacjami i przypisywaniem do epok, zostaje po prostu człowiek, który żył, tworzył i próbował nadać sens swojemu światu. To bardzo mądra poezja o pamięci i tożsamości.

oj mam tak... udręka

@andrew W Twoim wierszu jest w smutek, ale też pewna akceptacja dla nieuchronności przemian. A metafora niedojrzałego owocu spadającego na ziemię oddaje poczucie przedwczesnej utraty czegoś, co mogło się jeszcze rozwinąć. Bardzo refleksyjny.

@Migrena To jest absolutnie wyjątkowy wiersz. To, co uderza od pierwszej chwili, to niesamowita siła i plastyczność obrazów. Metafory takie jak "łono Boga rozchylające się w bólu", "góry unoszące się jak mięśnie nieba" czy "igła lodu w środku ognia" są nie tylko oryginalne, ale wręcz fizycznie odczuwalne. Tworzysz mit początku, który jest jednocześnie brutalny, bolesny i niewiarygodnie piękny. Pod tą zmysłową warstwą kryje się głębia filozoficzna. Szczególnie poruszył mnie fragment: "Bo On zapragnął początku, jak my pragniemy końca". To odwrócenie perspektywy, które nadaje całemu aktowi stworzenia zupełnie nowy, ludzki i niemal tragiczny wymiar. Zakończenie, z "głosem, co nie zna swego imienia", które szuka "ślepe światło", jest idealnym domknięciem – pozostawia w czytelniku poczucie tajemnicy i niepokoju, ale też nadziei na odnalezienie sensu w tym chaosie narodzin. Dlatego nie wiem, czy moje "odczytanie" przesłania nie kłóci się z Twoimi myślami, zawartymi w tym tekście. To poezja, która zostaje w głowie i niesamowicie inspiruje!

@Nata_KrukBardzo dziękuję za odpowiedź! Tak myślałam, ale nie byłam pewna. Sprytne! :)

@iwonaroma Wiersz zazwyczaj ma jednego rodzica :) Ale bywają wiersze tworzone w duetach :)