Cała aktywność

@APM Zasmucił mnie Twój wiersz, jest bardzo przejmujący. Widzę w nim samotność i rozczarowanie w czasie, który ma być pełen ciepła i bliskości. Świąteczny czas, zamiast łączyć, staje się czasem konfliktu i momentem szczególnie dotkliwej izolacji. A osobiste zakończenie nadaje całemu wierszowi ton wyznania. Bardzo poruszający.

Wór - fuka mors. Roma, kufrów!

A ta kocia focia i cofa. I co kata?

@KOBIETA Apetycznie i erotycznie :) Niemniej jednak... Takie wrażenie odnoszę, że zmarnowałaś dobry temat. Tak jakbyś sobie od niechcenia, lewą ręką napisała. A potrafisz napisać tak, że męska część widowni ma dreszcze na linii aksony-rdzeń kręgowy :)

Nieważne jest, ilekroć stąpasz po czeluści piekła ani liczba dni przetrwanych w odmętach zła i grozy. Ważne jest, byś pamiętał, że wyjście z piekła nie czyni Cię diabłem.

@Gerber To fascynujący wiersz o odwróceniu przyczynowości i zatrzymaniu w niemożliwym momencie. Rozpada się tu logika, "powód" i "przyczyna" się rozdzielają, przestrzeń i czas funkcjonują niezależnie. Świat dosłownie się "oddala", jakby mówiący wypadł z jego porządku. Czuję w tym echo zarówno fizyki kwantowej (nieprawdopodobieństwo), jak i egzystencjalnego zawieszenia - bycia poza normalnym biegiem zdarzeń. Ciekawy!

@Gerber Katatonia to mocny tytuł i ciężka kondycja kliniczna. Nie mam pojęcie czy doświadczenie tego typu jest w ogóle opisywalne. Ale ogólnie osnowa wiersza, czyli rozważania o przyczynach i skutkach - mają potencjał.

Ala, dzikom smoki z dala

Ładna Sonia ma ino sandał

@Berenika97 Tak, ale świat się połapał zdaje się w mojej postawie i mnie też odbiera na odwrotkę :)) W moim M widzi W i tak dalej i dalej :)) Pzdr. M.

I mag, i rozum, a muz origami

@iwonaroma Czasem milczenie jest najodważniejszą formą wypowiedzi. To bardzo przejmujący wiersz o potrzebie ciszy w świecie pełnym słów, o odwadze milczenia, gdy wszyscy mówią.

@huzarc @Marek.zak1 Tylko czy my na świecie potrzebujemy większych dzietności? :)

@Gosława Anna trwa na tle namalowanego domu Wszystko poniżej czytam przez pryzmat tego pierwszego wersu. Te obrazy, rośliny, zatopienie w przyrodzie... Tworzą własny, bardzo osobisty, zamknięty świat, po którym jako czytelnik poruszam się trochę jak włamywacz w pustym domu - cichy świadek obrazów, które profanuję samą swoją brutalną obecnością. Ten wers trochę mi odstaje: tworzą ciekawą przestrzenną grafikę

@andrew Mądry wiersz o samotności we dwoje. Ludzie są fizycznie blisko ("widzimy się często"), a jednocześnie emocjonalnie odlegli. Lista aktywności (rower, kuchnia, fitness...) nie brzmi jak wspólne pasje, ale jak osobne zajęcia, które każde z nich pochłaniają oddzielnie. To nie jest katalog wspólnoty. Szczególnie poruszające są niedokończone wersy - "jesteś taka..." i "a ja..." - te wielokropki mówią więcej niż słowa.

@huzarc To bardzo pesymistyczny wiersz o wyczerpaniu – zarówno osobistym, jak i cywilizacyjnym. Finałowe wyznanie „Nic już nie czuję, nic mnie nie cieszy, już odchodzę" brzmi jak diagnoza depresji. Ostatnia strofa to wizja cywilizacji, która zbudowała coś imponującego, ale pustego i bez przyszłości.

@m1234 Pomimo konkretnych sytuacji - nadal dość abstrakcyjnie. Jestem tu czytelnikiem w poszukiwaniu sensu.

@Kamil Olszówka Ten wiersz to przepiękny, sentymentalny obraz polskiej Wigilii, pełen ciepła i nostalgii. Refren „W blasku świecy przy wigilijnym stole" działa jak kołysanka, nadając tekstowi rytualny, niemal modlitewny charakter.

@tie-break Przyjemny wierszyk. Ja to bym wolał żeby peel szarpał żyły z nadgarstków zębami, więc zazdroszczę ludziom, którzy potrafią pisać pogodne, bezpretensjonalne wiersze ;)

@Łukasz Jurczyk Tekst jest (jak zwykle) inteligentny i niepokojący – jak dobre zapiski z terytorium, którego nikt do końca nie podbił. "Niektórzy wodzowie mierzą granice liczbą pogrzebów" - to zdanie o imperialnej polityce, ale bez osądu, jakby to była po prostu techniczna prawda. Końcowe "wieści potrafią zabić szybciej niż miecz" - brzmi jak gorzka mądrość kogoś, kto widział, jak propaganda i plotki niszczą również armię. Pozdrawiam :)

@bazyl_prost Mniejsza o formę !

powieki są zbyt lekkie, by opaść sufit wisi nade mną jak czarne lustro bez połysku bez odbicia jakby wchłaniał wszystko, nawet moje myśli nie liczę owiec liczę oddechy każdy jest za głośny i burzy układ ciszy czas przestał płynąć, uporczywie kapie ze ścian jak zimna woda jestem jedynym czuwającym punktem w całym domu wgnieciona w materac leżę nieruchomo i czekam aż czerń pęknie i wpuści trochę szarości

@Leszczym Czyli reagujesz odwrotnie do oczekiwań innych - nie z przekory, ale jakby automatycznie, instynktownie. :))) Pozdrawiam.

@MIROSŁAW C. Czytam na głos i wersyfikacja sprawia, że tekst nie płynie jak (wg mnie), powinien. To jest kolejny wiersz o zimie, gdzie mamy płatki śniegu. Czyli rekwizyt niezbędny, bo inaczej nie ma zimy. Kraina snów? Czy my potrafimy jeszcze coś oryginalnego powiedzieć o śnie?

@Robert Witold Gorzkowski Bardzo dziękuję! W pełni zgadzam się z Tobą, to dopiero odkrywana część historii. Czytałam o tej książce, niewątpliwie po nią sięgnę! Pozdrawiam. :) @Deonix_ @Wiechu J. K. Serdecznie dziękuję! :)