lena2_

z nim zaczęłam swoje życie i zakończę gdy przyjdzie kres chociaż nie zawsze mi sprzyja ale to z nim uprawiam sens

Mówisz, to tylko jesień i liście grają marsza. Cóż z tego, że złotawa, gdy znowu o rok starsza. *** Zdarza się dzień ponury, i łzawym okiem patrzy. Widocznie także jesień, ma swoje dno rozpaczy. *** Jesień już traci barwy i w mglistych tkwi welonach. A może się zasłania, gdy życiem niespełniona.

Podaruj mi czasem naręcze słów, jak kwiatów zerwanych o świcie. Barwy dobieraj z wielką czułością, by mogły mnie ciepłem nasycić. Długo nie zwlekaj, już gaśnie lato i jesień bieg do nas zaczyna. Echo zawróci słowa - za późno i z żalem przywita nas zima.

Niezwykle subtelny wiersz:):)

Śliczny, melancholijny wiersz:):)

Bardzo ciekawa analiza:):)

Przepięknie piszesz o naszej Matce Ziemi:):) serdecznosci:)

Jesień ma wiele odcieni, od beżu po rdzawo-zgniłe. Jedne przynoszą nadzieję, inne odebrać chcą siłę. A gdyby tak wszystkie wymieszać, na sercu położyć jak bukiet, by wreszcie zabiło miarowo, a w oczach pogodny był smutek.

Bardzo fajny wiersz, niby lekko napisany a jednak o sprawach ważnych:):) też się przyłapuje na drobnych półprawdach:):) serdecznosci Violu:)

@Alicja_Wysocka Dziękuję:):) @Nata_Kruk To prawda Natko, dziękuję za refluksję:):) @Natuskaa Dziękuję:):) @Berenika97 Cieszę się:):) @viola arvensis Bardzo dziękuje Violu za tak miłe słowa. A ja uwielbiam Twoje wiersze, widocznie nadajemy na tych samych falach:):):)

To prawda, szczerość czasami nie popłaca, ale bez niej też źle...serdecznosci Bereniko:)

Coraz częściej zagląda mi w oczy, bada oddech, gładząc srebrem skronie. Jakby chciała mieć pewność, że kiedy będzie trzeba, potrafię ją ponieść. Nie pozwolę zamilknąć zachwytom, nad porankiem, nad zmierzchem gdy płonie. I zaufam, zaufam jesieni, choć tak chłodne, podaje mi dłonie.

@viola arvensis Dziękuję Violu:)

Chcemy zostawić ślad po sobie, widząc jak kruche jest życie, za szybko przemija...piękny wiersz:):)

Życie jako suma pożegnań i strat, ale od tego jest miłość by to pięknie rekompensować...serdecznosci Anno:)

Cudowny wiersz, ponaginałaś słowa, żeby lepiej oddały piękno jesieni:):)

Zderzenie dwóch światów, odczuwalne bardzo w Twoim wierszu:):) pozdrawiam Natko:):)

@Annna2 Dziękuje bardzo:):) @Jacek_Suchowicz Jacku niezawodny dziękuję:):):) @Robert Witold Gorzkowski Bardzo mnie cieszy Twoje uznanie:):) @Berenika97 Bardzo dziękuję Bereniko:):)

Ciekawie łączysz dwa równoległe światy, ten rzeczywisty i ten metafizyczny, głęboki wiersz:):) serdecznosci Bereniko:)

Zobacz jesień znów zagląda nam do okien, a dopiero sadziliśmy tamte kwiaty. Wieczór miejsca ustępuje chłodnym nocom, nie do wiary jak się spieszą teraz daty. Popatrz tylko jak wyrosły nasze dzieci, jeszcze słyszę dziecięcego głosu brzmienie, a już świat je powykradał z ciepłych ramion, zostawiając w oczach tęskne zamyślenie. Chodź na spacer babie lato nas przygarnie i podaruj bukiet astrów tak jak kiedyś. Przecież jesień bywa piękną porą roku, kiedy cieszy się ze zbiorów żyznej ziemi.

*** tańczące liście z dymem jesiennych ognisk zapach dzieciństwa *** wiatr we włosach w beztroskim pędzie dwóch kół zadbane serce

Opisujesz jakąś niezwykłą bliskość, nienazwaną a jednocześnie niezbędną:):) serdecznosci:)

są blisko a więc niewidzialne choć bez nich może runąć niebo w kokonie roli nie widzą świata poza lecz czasem zazdroszczą motylom

Najbardziej urzekła mnie puenta:) serdecznosci Violu:)

@Berenika97 Dziękuję, cieszę się,nasze wiersze też potrzebują dystansu:):) @Jacek_Suchowicz Fajna przeróbka, zależy co komu chodzi po głowie:):) serdecznosci:) @Nata_Kruk Bardzo się ciesze:) pozdrawiam:)