lena2_

zasłaniamy głód miłości czym popadnie miałkim słowem błahą myślą niedokładnie lecz nie uda się oszukać tej tęsknoty nie przekupi jej namiastka byle dotyk w głębi serca przeczuwamy przecież skrycie że pokochać trzeba najpierw własne życie

jeden zdobywa górskie szczyty wysoko pod samym niebem drugi nurkuje w głębinach duszy obaj szukają siebie

Milczenie zaklęte w kamieniu i w braku odpowiedzi na odwieczne pytania:) puenta mnie ujęła:) serdecznosci:)

tak niedawno zanosiła się perlistym kwieciem na oczach lata wykarmiła szpaki kraśniejąc z dumy dzisiaj gubi liście okrywając mgłą nagie ramiona w których kołysze jeszcze ciepłe gniazdo

Czasem to czekanie bardzo boli i cisza staje się udręką a jednak tak trudno o słowo jak iskrę , która ja podpali:) serdecznosci:) piękny wiersz:)

Tak właśnie jest:) zaciekawiła mnie puenta:):) serdecznosci Nato:):)

Piękna jesienna melancholia, puenta naj:):) serdecznosci:)

@Jacek_Suchowicz Dziękuję:):) @Alicja_Wysocka Alicjo dziękuję za tak piękny komentarz:):) @Berenika97 Cieszę się, że się spodobał:)

świetny:) chyba masz literówkę " w zmąconej"

jak słonecznik obracam twarz za słońcem i karmię się światłem serce w zenicie nie rzuca cienia

Ech...romantyk z Ciebie:):)

z nim zaczęłam swoje życie i zakończę gdy przyjdzie kres chociaż nie zawsze mi sprzyja ale to z nim uprawiam sens

Mówisz, to tylko jesień i liście grają marsza. Cóż z tego, że złotawa, gdy znowu o rok starsza. *** Zdarza się dzień ponury, i łzawym okiem patrzy. Widocznie także jesień, ma swoje dno rozpaczy. *** Jesień już traci barwy i w mglistych tkwi welonach. A może się zasłania, gdy życiem niespełniona.

Podaruj mi czasem naręcze słów, jak kwiatów zerwanych o świcie. Barwy dobieraj z wielką czułością, by mogły mnie ciepłem nasycić. Długo nie zwlekaj, już gaśnie lato i jesień bieg do nas zaczyna. Echo zawróci słowa - za późno i z żalem przywita nas zima.

Niezwykle subtelny wiersz:):)

Śliczny, melancholijny wiersz:):)

Bardzo ciekawa analiza:):)

Przepięknie piszesz o naszej Matce Ziemi:):) serdecznosci:)

Jesień ma wiele odcieni, od beżu po rdzawo-zgniłe. Jedne przynoszą nadzieję, inne odebrać chcą siłę. A gdyby tak wszystkie wymieszać, na sercu położyć jak bukiet, by wreszcie zabiło miarowo, a w oczach pogodny był smutek.

Bardzo fajny wiersz, niby lekko napisany a jednak o sprawach ważnych:):) też się przyłapuje na drobnych półprawdach:):) serdecznosci Violu:)

@Alicja_Wysocka Dziękuję:):) @Nata_Kruk To prawda Natko, dziękuję za refluksję:):) @Natuskaa Dziękuję:):) @Berenika97 Cieszę się:):) @viola arvensis Bardzo dziękuje Violu za tak miłe słowa. A ja uwielbiam Twoje wiersze, widocznie nadajemy na tych samych falach:):):)

To prawda, szczerość czasami nie popłaca, ale bez niej też źle...serdecznosci Bereniko:)

Coraz częściej zagląda mi w oczy, bada oddech, gładząc srebrem skronie. Jakby chciała mieć pewność, że kiedy będzie trzeba, potrafię ją ponieść. Nie pozwolę zamilknąć zachwytom, nad porankiem, nad zmierzchem gdy płonie. I zaufam, zaufam jesieni, choć tak chłodne, podaje mi dłonie.

@viola arvensis Dziękuję Violu:)

Chcemy zostawić ślad po sobie, widząc jak kruche jest życie, za szybko przemija...piękny wiersz:):)