huzarc

@Peraspera Bardzo wyrazisty obraz. Dużo w nim energii i przewrotności.

@MIROSŁAW C. Wiersz ciekawy, zarazem gęsty, trochę mistyczny, z takim zawieszeniem między metafizyką a bardzo ziemskim obrazem. To poezja z ambicją.

@bazyl_prost Żeby go widzieć.

Jakbym chciał pisać o pięknie, to zatrudniłbym się w agencji reklamowej, na umowę o dzieło — sztuki na sztuki. A pracuję w izbie pamięci, połączonej tajnym korytarzem z prosektorium. Robię tam zdjęcia, nieostre jak punkt odniesienia. Duszę i flesz Ciemnią jest sala luster, co bezwstydnie podgląda młode dziewczyny, pocierające czarne usta palcami. Lubię ich niewinność.

@Berenika97 Ten wiersz jest bardzo czuły i na pewien sposób cielesny. Zamyka sobą mały poranny rytuał w kilkunastu wersach. Da się go czytać tak, jak parzy się dobrą kawę - powoli, łyk po łyku.

@tie-break Dojrzała , spokojna miniatura refleksyjna.

@truesirex Brutalnie, ale bardzo prawdziwe…

@Rrr Bywa i mija… przelotnie, tymczasowe. Przez to wieczne.

@bazyl_prost Dojrzewamy przez całe życie. Dobrze o tym wiedzieć:)

@Tectosmith To chyba od razu ustawić perspektywę… nie ważne. Dzięki za zainteresowanie, pozdrawiam:)

@Amber W gruncie rzeczy idea prewencji i często ludzkie oczekiwania ku temu zmierzają, zamiast jasnowidzenia, algorytmy…

@KOBIETA Klimat mocno nabrzmiały dwuznacznościami:) pozdrawiam

@Tectosmith Wydaję się mi, że kontekst jest na tyle czytelny, aby owe „my” jest instytucjonalne, a tekst nie wymaga dodatkowych uzupełnień w tym zakresie. Jeśli jednak przy okazji sprowokowało to polemikę, to też dobrze:) @KOBIETA czasem zasypiam na stojąco:) dzięki i również pozdrawiam:)

@Tectosmith My, jako część systemu, do którego ja należę, dzięki czemu reszta nie musi, wie niewiele i śpi dobrze przez to. Piszę z wnętrza, bardzo subiektywnie, to było zamierzone i nie silę się na reprezentowanie całości społeczeństwa. Ale moje „my” jest po prostu moje.

Wyspowiadał się nam ze wszystkich tutejszych grzechów. Zatrzymany i przesłuchany, bo, rozumiecie, żyje się tak, jak żyć pozwalają, a alkohol naucza przełamywania konwenansów podczas nocnej jazdy na cmentarz, niczym kry na rzece wspomnień, w szkle butelki pękniętej na głowie. Z jego klasy – a trzydziestu ich było – żyje jeszcze siedmiu. Gdy był jeszcze czas, za dolary w reklamówce przeszli przez granicę, jak on, i uciekli przed historią. Tu i teraz wzięty sam na sam, przez nas na cel zaraz będzie wracał w zaplombowanym autobusie, wprost do czasów szkoły, w czarnoziemie Donbasu.

@beta_b Pocieszające:)

@Sylwester_Lasota Podskórnie wyczuwam w nim katastrofizm, tak przynajmniej rezonuje to u mnie, dyskretny, ale przejmujący. Czyta się jak zapis współczesnego niepokoju. Czyta się dobrze.

@hania kluseczka Może po prostu jesteśmy więźniami paradoksów wszelakich:) Chcemy idealnego świata, my nieidealni i nieidealny świat spotykamy. Dzięki za odwiedziny :)

@jeremy oby;)

@jeremy Rymy też, a jednak donosisz o tym donieść. A błędów się nie wytyka, na błędy się wskazuje. Niby niuans, ale odbiór inny.

@jeremy Może właśnie się śpieszył… a może taka konwencja miała być.

@jeremy symptomem zazdrości jak już, jeśli takim zaznacza się ten fakt tonem.

@m1234 Dobre:) i trzeba pełzać na przekór i w wspak:)

O, ale to nie do mnie tak, do mnie nie… Realiom, obawiam się, że masz dosyć mgliste o nich pojęcie… Właśnie nie wiem i tak zostanie. I moralizowanie upozowane na dekonstrukcyjne kaznodziejstwo tego na szczęście nie zmieni;)

@jeremy Lubię Częstochowę;) Mam do tego prawo. Ja do układania słów w jaki inny sposób, na jakie mam ochotę. Nigdy pod czyjąś linijkę. Podobnie straszne torsje agresji, aż posunięte do przekleństw, sugerują reakcje obronne przed czymś co wykracza poza hermetyczną strefę komfortu w skurczoną do rejestru kilku chwytów, które mają być prawdą objawioną i credem poetyckiego fundamentalizmu, zarazem maskującej niemoc wykroczenia poza ich jarzmo.