huzarc

@KOBIETA zawstydzę się:)

Dotykam twej bladej twarzy. Ciemny makijaż — i łza odwróconego krzyża, wyrysowana spod powieki, patrzy na mnie uśmiechem czarnej szminki na grubych wargach. Habit wyszyty szkarłatnymi literami diabolicznej poetyki, rozcięty wzdłuż krawędzi pentagramu, obnaża jędrną gładkość ud, ku którym sięgam twardą dłonią. Snuję uścisk — wzwyż. Pajęczym szwem pończochy, do szkatuły rozkołysanych bioder, i odsłaniam bujne półkola twych rozpiętych piersi, gdzie me palce drapieżnie zanurzają się przez spięte zatrzaski skóry — W głąb czarnej duszy. A ty zamykasz mnie w sklepieniu swych nóg i ramion, spętanych moją siłą. Rozsuwam zasłonę zakazanego słowa, zamienionego w ciało. Czujesz mój oddech na sobie — cyniczny, choć prawy. Uwierz mi - jestem tak święty, że uwodzę wiedźmę.

@hania kluseczka No, nie jest lekko;)

@Alicja_Wysocka To jest bardzo przyjemny i ciepły wiersz o tym, że prawdziwa bliskość potrafi być kosmosem w skali codzienności. Ma w sobie wdzięczność, spokój i dojrzałe rozpoznanie wartości prostych gestów.

@KOBIETA To krótki, gęsty wiersz na styku sensualności i zanikania. Zostawia na skórze delikatne mrowienie… Unosi się melodią zmierzchu i sensualnie mglistym klimatem. Najpierw mięknie świat: dzień „rozpływa się w szeptach”, słońce „wilgotnieje i gaśnie” – czuje się to jak chwilę tuż przed nocą, kiedy wszystko traci kontury. Potem ten klimat przechodzi w ciało w jakim objawia się „kruchość drzew” i dotyka podmiotu, a „mleczna mgła w ustach” jest pięknym, delikatnie surrealnym obrazem. Jest on jednocześnie czułym i trochę duszącym, jakby bliskość była też zanurzeniem w coś głębokiego i gęstego jednocześnie.

@viola arvensis być może, być może:)

@Migrena To jest mocna, rozbuchana, narowista satyra polityczna w kostiumie sklepikarskiej groteski. Mamy zatem obżarte monstrum oraz moralny teatr i targowisko chciwości w jednym miejscu Tekst jest efektowny, pełen energii i ma kilka kapitalnych trafień, które dekonstruują klasę polityczną.

@viola arvensis hehe, najwidoczniej kształtne kolana, tworzą kształtne wiersze. Pozdrawiam:)

@viola arvensis To bardzo sympatyczny i ironiczny wiersz. Taki, który mówi o sprawach serio, ale robi to z uśmiechem i lekką zadziornością, przy pomocy przewrotnej i świetnej metafory. Bardzo to lekkie i jednocześnie pojemne. Dobre:)

@Marek.zak1 Nadzieja… w nowy, lepszy świat, od początku. Pozdrawiam

@Berenika97 To bardzo piękny, czuły wiersz — taki, który bierze wielkie słowa o końcu świata i zamienia je w coś intymnego, ludzkiego, bliskiego skórze.

@Marek.zak1 życie wymaga smakowania go wszystkimi zmysłami i wiersz ten o tym przypomina:)

Gdy niebo runęło na głowy otwartymi ustami, z krtani wbił się lament pokonanych, który — w krzyż złożywszy pęknięte ramiona — przytulił się do hebanowej ziemi. A inni wnieśli przeciw nim włócznie, ostre jak pamięć, i poświęcając miliony, nakazali ołów błękitu dźwignąć ponad spocone ich czoła. Gdy już ciężar nabrał pozoru wysokości, wtenczas długie palce wyrżnęły w nim mętną żarówkę słońca i odrobiną krwi wkleiły cekiny gwiazd w ich nieme oblicza.

@Nata_Kruk To bardzo przejmujący, a jednocześnie pięknie skondensowany wiersz. Jest mocny, esencjonalny wiersz, ale gęsty od znaczeń. Wypełnia go ciemną myśl, kiedy mówi się o świecie bez złudzeń, ale też bez krzyku, lecz z pozycji bolesnego dystansu ze, jak mroczny aforyzm. Dużo w nim prawdy o świecie i układów w jakich jest on zakleszczony.

@Rrr To jest bardzo ciekawy wiersz: skondensowany, intymny, trochę barokowy, z interesującymi pęknięciami sensu.

@iwonaroma To bardzo spokojny, mądry wiersz, jak medytacja o przemijaniu rozpisana w metaforach.

@P.Mgieł Chód to naturalna droga człowieka:)pozdrawiam

Niestety ta realność gęstnieje, pełza nocami i już czasem za dnia… pozdrawiam:)

@Migrena To jest bardzo elegancki i jednocześnie niezwykle współczesny wiersz, który mówi o czymś, co wielu ludzi zna z doświadczenia, ale rzadko potrafi tak trafnie nazwać, to znaczy o bliskości, która rodzi się przez słowa i ekran, a mimo to jest cielesna. Wiersz zostawia ciepło, dozę wzruszenia i tę rzadką myśl, że czasem najważniejsze więzi powstają nie przez wielkie gesty, tylko przez czułość w słowie.

@aniat. To bardzo uroczy, lekki wiersz, działający jak kawiarniany kadr, który łatwo zobaczyć oczami wyobraźni.

@Berenika97 Bo tak w istocie jest. Dziękuję z wizytę:)

@Omagamoga czasami to świat jeździ nim popychany ręką depotów po piaskownicy.

@EsKalisia No w końcu, ktoś coś chce, bez poezji negacji:) pozdrawiam

Nie ma nocy, abym nie widział skurczonymi źrenicami w łupinie powiek czołgu — co jak skorpion między zabudowaniami rozjeżdża dzikie jabłonie w naszym sadzie o świcie i nawęsza lufą cel. Wychodzę z ukrycia — oddech i puls, rwane kadry. Podczepiam magnetyczną minę na pancerz silnika. Wystrzał adrenaliny. Sekunda — może trzy. Na dnie kałuży widzę odstrzeloną wieżę lewitującą bielą płomienia, w rozżarzeniu wypalającego się bezradnie kadłuba. Noc — i wszystko gaśnie. Przeznaczenie jest parodią heroizmu.

@Migrena To bardzo czuły, pogodny wiersz, zapis wędrówki z symbolem lasu w tle oraz bliskości między dwojgiem. Wszystko razem brzmi trochę jak rytuał, trochę jak baśń i jak obraz miłości, która po prostu jest obecna w każdym geście, w każdej historii.