huzarc

@KOBIETA Od razu robi ciepło, ciemno i trochę niebezpiecznie. A całość działa jak migawka, w jakiej uchwycone zostało światło świecy, noc dotykająca skóry, zaparowane lustro, zacieniona twarz… Obraz kipi zmysłowo, wrze intymnie.

@Omagamoga wszystko jest obiegiem energii w ciele materii.

@Robert Witold Gorzkowski Ten wiersz ma w sobie coś bardzo wzruszającego i staroświeckiego, ale w dobrym sensie. Jakby na jednym oddechu próbował objąć i śmierć, i duszę, i pamięć, i herb w starym herbarzu, a tym samym wrócić do mitu utraconego świata Sarmacji. Została z nas wyrwana, czujemy pustkę po czymś czego dokładnie nie rozumiemy, ale staramy się to sobie wyjaśniać, zapełniać, często po lini współczesnych pęknięć i pojmowania historii.

@Migrena i coraz starsze kości;) dzięki za odwiedziny.

@Tymek Haczka Na szczęście nigdy nie odczuwałem potrzeby rozcinania kogokolwiek. Za krytykę dziękuję, patos lubię i zajadam się nim na śniadanie wybornie, a manifesty i publicystyka to moje przeznaczenie, moją maniera. I wojny się nie boję, tylko staram się ją zrozumieć, w świeci, gdzie właśnie za dużo jest lęku, a za mało zrozumienia.

@tie-break Wiersz bardzo miękki w dotyku, jak długi, spokojny list pisany z czułością. Słowa bogate Barwą jesieni i światłem, która ma swoić ciemność – zimy, śmierci, przeszłości.

@Rafał Hille Ma w sobie ten wiersz coś bardzo poruszającego i „pod skórą” niepokojącego – jak obserwowanie czyjegoś życia przez szybę w mroku.

@Migrena Tylko rzeczywistość on-linę nas w takiej sytuacji tylko uratuje;)

@Berenika97 Spokój i cisza to luksus. Miły i bardzo cenny. Tak czytam:)

Chcę, aby zostało po mnie coś poza guzikami, gdy przyjdzie godzina próby. W szeregu, na szachownicy — jej koszmar jak cień idzie przez lata mojej dorosłości. Nie wagarowałem jak inni, gdy łobuzy na lekcji przyrody zabili Pana od historii. Jego brulion, poplamiony, mam w szufladzie — pomimo drwiny — ocalony. Choć inni w tym czasie, zaplatając kwiaty we włosach, radzili mi leczyć się z paranoi, dziś mają opcje awaryjne, plecaki ucieczkowe, adres na Costa del Sol i kompletny brak obowiązku. A ja — mam siebie.

@iwonaroma Ten wiersz ma w sobie dużo czułego spokoju i wyraża akceptację dla ograniczeń w pojmowaniu świata. Co jest bardzo ludzkie i mądre.

@infelia Myślę, że jestem wyższy stopniem;) a te 10 pompek to na jednej ręce chyba;)

@KOBIETA i ukryty smok:)

@Migrena Nie chodzę, więc wierzę na słowo. Poetycki reportaż psychiatryczny.

@markchagall umysł to mechanika kwantowa, stąd wrażenie zgrzytu. Pozdrawiam

@Omagamoga przychodzą i odchodzą, zostają tylko warkocze:)

@MIROSŁAW C. Miasto i jego utajeni mieszkańcy, świat za kotarą, za mrokiem, za niedomówieniem.

Zawisł jak prawda w pryzmacie niedoskonałego nieba. Był impuls dna butelki, odbity w soczewce duszy. I wrony przysiadły na parapecie — w pętli sznura zadzierzgniętego w otchłań ciała, gdy jękiem oddechu ostatni raz podrażnił puste struny już bezskrzydłej duszy i opar śmierci napręży je bezwładnością. Wykreślony z kartoteki żywych przez zgrzyt systemu, i martwy pocałunek na dobranoc lepkiej ziemi, słucha zaklęć w sosnowej arce płynącej donikąd. Z czasu rozdrobnionego na piasek zostało tyle, co niedopitej wódki w przejrzystej jak ciemność duszy.

@hania kluseczka czyta się na jednym oddechu, gęstym, wieloznacznym, głębokim.

@truesirex To jest ciekawy, mroczny, wiersz o poezji, która jest jednocześnie śmieszna, żałosna, brudna i… jednocześnie jednak wieczna. Do tego bogactwo symboli i korowód wyrazistości wpisanych w ciemny, autoironiczny, brudny charakter z kilkoma naprawdę mocnymi obrazami.

@Katarzyna Anna Koziorowska Ten wiersz nosi w sobie bardzo łagodny, melancholijny smutek. Przemawia echem obrazów kryjących się w pamięci, dojrzałą nadzieją i mądrością.

@Rafał Hille Ciekawy- brudny raport biologiczno-socjologiczny oprawiony w groteskowe okulary i przyprawiony surrealistycznym pieprzem.

@KOBIETA To bardzo zmysłowy, a jednocześnie delikatny wiersz, napełniony nabrzmiałym gęstym kształtem obrazu, jak ciało, które pamięta mocniej niż słowa…

@Migrena cóż począć, śmierć i podatki, to jedyne pewniki w tym świecie;)

Od płomienia, co malował cienie w jaskini, po maszynowe zapisy w matrycy z krzemu, prawda szuka swego ujścia, źródła problemu w uroku światła, które pamięta i wini. Ciemny czas wypala wnętrza liter pożogą słońca puchnącego agonią mlecznej czerni, w rzece krwi — w chwili, kiedy już życie przemogą siewcy upokorzenia i hodowcy cierni. Zostanie twój policzek w mej dłoni, łza krzywa w czułej miękkości języka męskiej czerwieni, i spojrzenie, które — bez zbędnych słów — nazywa, czym jesteśmy we dwoje dla siebie stworzeni.