Znajdź zawartość

Lato świetności ma już za sobą Nimb przygasł, tli się wśród mokrych włosów Wzdychając pisze (a wzdycha srogo) Ciska bluzgami po wylot grotu By przedziurawić niebieskim BIC’iem I poczuć mocniej to ciebie-niebie Na brzegu kartki pet przygasł, tli się Nucąc przemienił to niebie w siebie

Piszący kurczowo pochwyci Ogólnik by nadać mu kształtu Uładzi, zaprzeda się chwili Przekłamie - w najgorszym wypadku Fotograf podkrada momenty Ziewnięcia, igiełki obcasów Sylwetki rozmyte jak szepty Nadmierność pod szatą lub nagość Tam refleks, igranie skojarzeń Dym z fajki układa się w halo Pstrykają ziarniste pejzaże Wstrzymuje nas w biegu nim zwiędną Rośliny i ciała, płat ziemski Próbując przedłużyć doczesność W najlepszym wypadku uwieczni

Taki mały jak OKRUSZEKChodzi gdzieś po świecieNie ma domuNie zna ludziNic o nim nie wieciePisze, śpiewa, tańczy, skaczeDobrze zna się na tymLecz nikt tego w nim nie widziNawet siostra z bratemGdy tak żyje ten malutkiKtoś w niego uwierzyI pokaże, że okruszek może dotknąć wieżySpojrzeć w góręI powoliChoć to niemożliweDotknie jej najmocniej, tej prawdziwejDowie się, że zmieni się w okruch ten okruszekI jak będzie już tak wielki... ten maluszekStanie w górze i pomyśli: przecież ja na dole byłemSpojrzę teraz, może ujrzę tampiękneMOTYLE.