Mieczysław_Borys

@makarios_ Dziękuję miło, serdecznie i ślicznie za piękny wiersz. Pozdrawiam.

Ziemio moja, Podlaska, bądź moją drugą matką. Bądź mi powietrzem i wiatrem, łąką, zbożem i niebem. Bądź rzeką i lasem, słońcem i cieniem. Bądź spokojem i nadzieją, przetrwaniem i dośpieniem. Bądź moim pamiętaniem, aż wiersze dojrzeją.

Gratuluję za odwagę.

Mi się podoba. Jest tutaj szczerość i odwaga. Brawo.

Człowieku, nie goń za zyskiem, nie pożądaj więcej, niż możesz spożyć. Oddaj potrzebującemu, co Tobie jest zbyteczne, a jemu może stać się przetrwaniem. Nie myśl o tym, aby być lepszym od bliźniego. Miej szacunek do cudzego i traktuj to, jak rzecz świętą. Noś w sercu dobroć i bądź czystym, jak natchnienie. Życie jest tak krótkie, a tak dużo cierpienia. Zrywaj się nie do gniewu, a z porywem serca do szacunku. Bądź wierny, jak autor poezji, bo każda chwila jest ważna, skoro życie masz tylko jedno.

@Krzysztof_ Tak to prawda, że forma nie do strawienia. Często, gdy piszę wiersz, myśl mam skierowaną wobec siebie i Boga, a potem o tym zapominam i formę otwieram światu. A czy słusznie, czy nie, to też często nad tym się nie zastanawiam, jak czytelnik to odbierze. Emocje często brały górą. Dzięki za czytanie, wpis i opinię. Wesołych Świąt od Mietka.

@Marlett - Droga Pani, z uporem maniaka jak mantra powtarzam, iż gdy Pani poczyta moich wierszy - znajdzie w nich to, do czego Pani zachęcała mnie w komentarzach. Wiem, że pisanie o cierpieniu zniechęca czytelników. Ja sam często nie chcę słuchać od kogoś czyichś zmartwień, więc rozumiem to bardzo dobrze. Wesołych Świąt od Miecia.

@Marlett - potrafię wyzwolić się z narzekań, ale ja w pisaniu to uwielbiam, karmię siebie tym i żyję z tym, tak mi jest wtedy dobrze... Chcę być takim jakim jestem, dla mnie to piękno... Gdybym nie był kim jestem, nie pisałbym, więc czasami Bogu zawdzięczam, że jestem kim jestem... Też chciałbym umrzeć na ustach z wierszem, jak Tadeusz Łomnicki umarł na scenie. Ten mój wiersz wczoraj wstawiony pasuje pod Wielki Czwartek Wielkanocny. Pozdrawiam Świątecznie.

@Marlett - dziękuję za czytanie, wpis i wiersz, który jest inteligentnie bardzo mądry i dojrzały. Apropo mojego wiersza. Choć wiersz jest z prawdziwych życiowych autopsji, traktuję to jak teorię, iż raz, że żyję z nieszczęściem, które dotknęło mnie 29 lat temu - z czym już dawno się pogodziłem. Ale w wierszach lubię narzekać, iż według mnie wiersz musi mieć emocje. Gdy narzekam na los, zawsze mam na myśli Słowackiego. On narzekał, żaląc się na obczyźnie, że nie ma Polski. Ja narzekam na swój los, że nie chodzę po tej tak pięknej polskiej boskiej ziemi... On był inteligentem. Ja byłem rolnikiem i robotnikiem. Wiersz w pierwszej wersji brzmi tak: Żale k a l e k i e g o poety Nie chodzę po ziemi już prawie dekadami trzema. Tak ciężko mi jest wybić siły swoje ponad gest. Żal wszystkiego większy, niż cierpienie, a jeszcze ku temu przygnębia wspomnienie. A być poetą to pogłębia, w dodatku mając serce gołębia. Co lecieć chce, a nie może. Pomóż, mi w tym, mój Boże!? Czyżbyś zapomniał o sierotach losu? Znikąd nie słysząc Twego głosu. Pomóż, mi Boże, za nim do grobu się położę. Żyć tak chcę, jak nie umierać, a jak ciężko w życiu z losem się poniewierać. Zatem pomóż mi, Boże! Zanim do grobu się położę. Przed wstawieniem tutaj wiersza, zmieniłem tytuł, iż w niektórych wierszach obawiam się nie tak na narażę się na krytykę, a na kpiny, gdyby takowe się pojawiły?! Już chyba przypominałem że posiadam o różnych tematach wiersze: jak o cierpieniu, miłości, przyrodzie, patriotyzmie i tzw. wiersze inne... Na wszelki wypadek polecam moją twórczość raz jeszcze, nie po to by mnie pochwalić - daleki jestem od tego, a tylko żeby czytelnik przekonał się: http://www.far.org.pl/forum/viewtopic.php?id=2527 Jaki tutaj wrzucę wiersz, często, czy prawie zawsze decyduje przypadek. Dziękuję za zainteresowanie się moją osobą, za nakierowanie mnie na myślenie pozytywne. Są już w progu Wielkanocne Święta - życzę miłych i dobrych w gronie rodzinnym ciepłych wiosennych Świąt od Mietka.

Wesołych Świąt, cieplejszej wiosny i dużo zdrowia od Mietka.

Nie chodzę po ziemi już prawie dekadami trzema. Tak ciężko mi jest wybić siły swoje ponad gest. Żal wszystkiego większy, niż cierpienie, a jeszcze ku temu przygnębia wspomnienie. A być człowiekiem to pogłębia, w dodatku mając serce gołębia. Co lecieć chce, a nie może. Pomóż, mi w tym, mój Boże!? Czyżbyś zapomniał o sierotach losu? Znikąd nie słysząc Twego głosu. Pomóż, mi Boże, za nim do grobu się położę. Żyć tak chcę, jak nie umierać, a jak ciężko w życiu z losem się poniewierać. Zatem pomóż mi, Boże! Zanim do grobu się położę.

@Kajetan_Kass - Kajetan_Kass - ojczyzną małą nazywam region swój urodzenia i wychowania się - np. obszar gminy. Ja sam tego nie wymyśliłem: "ojczyzna mała", tylko nauczyłem się od innych, którzy tak określają. A co do opuszczenia Ojczyzny - tutaj z dużej litery, gdy mam na myśli Polskę, nigdy nie opuszczałem - mieszkałem tylko na Górnym Śląsku 24 lata, a resztę na Podlasku, gdzie jest moja mała rodzinna ojczyzna, a mam lat 59. Pozdrawiam. Wesołych Świąt Wielkanocnych.

Niech to szczęście będzie z Wami na wieki. Wesołych Świąt Wielkanocnych.

@Waldemar_Talar_Talar - nic Tobie głupio nie wyszło i nie musisz za nic przepraszać, po prostu Borys przypadło Ci lepiej do zapamiętania. Borys jest piękne nazwisko polskie, a imię rosyjskie jest. Ja mam na nazwisko Borys. Ale ja jestem jak dziecko, więc jak ktoś do mnie się zwraca Borys, nie obrażam się, powtarzam, ale wolę Mieciu lub Mietku. Wesołych Świąt Wielkanocnych.

Twoje wiersze coś i dużo mówią.

wyzbyłem się lęku przed samym lękiem serce tak już nie kołata kiedy pomyślę o życiowej tragedii i gdy słucham śpiewu ptaków gdy sięgam wspomnieniem do dzieciństwa gdy patrzę na wieś i pola lasy łąki i błękitne niebo tak już serce nie kołata nawet i nie żal lat które już za mną a szczęście od Boga moje że jeszcze spozieram na świat ten który mieni się tak pięknie jak w boskim raju tak jak ślepcy więcej widzą od nieociemniałych tak poeci więcej słyszą i czują pozbyłem się negatywnych emocji wróciłem do wrażliwie urodzonych by być poetą dotykać to co większości ludzi jest niemożliwe doświadczać Czarna B-cka, 31-03-2015, 12:23

Za Borysa nie obrażam się, ale lubię jak ktoś mówi do mnie: Mieciu, a przede wszystkim: Mietku. Pozdrawiam Świątecznie życząc dużo zdrowia i pięknych wierszy, bo kiedy masz romantyzm i wrażliwość, to Twoje wiersze muszą być piękne. Mietko.

Jako mężczyzna być romantykiem i wrażliwym, bo bardzo piękna cecha człowieka. Ja też jestem romantykiem i wrażliwym - i te cechy są najpiękniejsze, jakimi Bóg ludzi obdarzył.

Tytuł jest bardzo piękny. Płaczu nie ukryłeś, bo przecież o nim napisałeś. I to jest bardzo piękne, nie ukrywać swoich myśli, marzeń i pragnień.

Dziękuję.

W mojej małej ojczyźnie jerzyki tną niebo na przestrzał. Czy to dostrzeżesz na obczyźnie? W mojej małej ojczyźnie słowiki śpiewają w olszynach. Czy to dostrzeżesz na obczyźnie? W mojej małej ojczyźnie dzieciństwo zostało na łące, polu, w lesie i w rodzinnym domu. Czy to dostrzeżesz na obczyźnie? * * * Lepiej być zabłąkanym we własnym kraju, niż błąkać się po obczyźnie. Tak mniej boli.

drzewa wydają pąki słońce na +15 przygrzewa skrzydlate przestały zbijać bąki godów im się zachciewa kaczki po zejściu lodu urządzają marcowe kąpiele oczopląs mój nie z byle powodu ściga podróżujące żółte motyle emeryt aż do złudzeń chodzi po pomście - i tak co dzień rekreacyjnie czy osobiście* kaczor depcze kaczkę - pod ciężarem zatopiona nie ona jedynaczka każda uległa jak żona motyle jeden po drugim wędrują z lasu nad wodą w lesie ptaszęta się radują każde śpiewa wiosnę ze zgodą woda marszczy brwi gdy wiatr powieje komary już żądne krwi gdy wiosennie się dzieje... niebo ubiera się w chmury - jutro przyjdzie deszcz zanim słońce świeci z góry wędkę niech zarzuca każdy leszcz akwen "Czapielówka", 25.03.2015, 13:17

Cierpienia już nie będzie, gdy spłynęło wraz ze śniegiem... Bardzo ładny wiersz.

W mojej małej ojczyźnie wszędzie góreczki z brzezinkami i sosenkami. Za nimi lub przed nimi połacie pól zielonych przedzielone sosenką, świerkiem, osinką i brzezinką. Po nich las bór stary zielony, między tym dróżki przez chłopów wykorzystywane. W mojej małej ojczyźnie wsie w drewnie wszędzie stoją w dachach srebrem pobłyskując. A z jednej i drugiej stron łąką i polem otoczone. Czy wiesz, że to jest ziemia Sokólska.

@Marlett - dziękuję motylku. Jesteś tak pięknym i delikatnym motylkiem, że aż szkoda, że siadasz na oset. A przecież tyle jest piękniejszych kwitnących kwiatów i roślin. No chyba, że w tym jest jakiś dobry cel. Pozdrawiam.