Sebek..._

wiersz całkiem fajny, a przytoczony fragment Tuwima świetny, rzeczywiście sam mam taką pielęgnowaną szufladę i czasem nachodzą mnie wątpliwości po co tam te wszystkie drobiazgi, ale będę pielęgnował jak to ładnie radzą, tam kawałek serca ;) pozdrawiam

trochę dziwna forma, ale zabawny ;) na swój szyderczy sposób :))

spójrz na mnie porzuć troski tego świata po prostu czuj przyjaciel wiatr z troską zawiąże na szyi szal deszcz wilgocią kwaśnych chmur uwalnia Ph perspektywy już w trzecim akcie gramofon gwałci ciszę w ulubiony sposób już nie ma mnie i nie ma "ja" nie jestem sam łącze się przekształcam rozbijam w atomy namiastka szczęścia wiąże koniec z końcem rozmyśla czy jest już grzechem... pierwsze dwa wersy zaczerpnięte z monologu bohaterki filmu ,,i m Dina,,

spokojnie Penelope, peelka to bohaterka wiersza więc nie ujmuję ani wierszowi ani tobie, zwykłe spostrzeżenie bo użyte określenie uważam za zabawne ;) taki kobiecy szowinizm :) pozdrawiam

Jak tak patrzę Haniu cóż wniosła nasza epoka, Konformizm? Technikę by ten konformizm pogłębić Kłamstwo i władzę by nieść kłamstwo na skalę globalną

Temat mi bliski a wiersz jak to mi często delikatnie mówią, przegadany ;) forma troche kuleje i błędy, pozdrawiam

lepiej nie przesładzać choć pragnienie słodyczy zniewala zrozumienie tylko raz ogarnia i spala skaza tak łatwa więc ucieczka w dopowiedzenie uspokaja tułaczka wymaga chęci cierpienia obietnica niedościgła bo poza zasięgiem możliwości

dzielę uśmiech na pół nieistotne zamykam w przestrzeni kontaktu nie mogę uciekać nieuniknionym to pociąg świetlistych mrzonek w spełnienia tunelu potrzeba spisana nośnikiem instynktu razem by przetrwać lub zjeść rację brata by zginąć ostatni dylemat to wybór jeżeli trudny dziękować Bogu że własny najbardziej wzruszają miraże autentyczna szczerość uśmiechniętej twarzy chyba nadal jestem sobą stres wgryza w świadomość seks w upadłe serce przetrwanie pojone strachem w obsesję lecz jeszcze nie ma mnie tam więc nie mów mi Pan

coś tam dzwięczy, ale jeżeli chodzi o miniatury... w moim mniemaniu, aby były dobre muszą być na maksa skontretyzowane tu nie ma miejsca na lanie wody każde słowo ma uzupełniać wielopoziomowy sens więc dobrą miniaturę napisać jest trudniej, mniej środków trzeba dobierać staranniej by obudzić czytelnika uczuciem pozdrawiam

z drabiny czasu skoczyć by złapać młodości szczebel dla nowej młodości nie starczy piekieł niektórym wystarczy krzyczeć innym w pocie czoła by złapać w połowie drogi spróchniały szczebel przed mieni się światło za wstrzymuje słodycz wspomnień i ciężkie łańcuchy pokus cielesność zabawą dyktuje warunki w ramach treningu pozwoliłem sobie błądzić w świecie pańskiego wiersza pozdrawiam :)

oj oj ale peelka ma mniemanieee ;) wiersz ładnie obrazuje emocjami i jest dosyć ciekawie, ujęcie tematu z specyficznej perspektywy peelki pozdrawiam

pustka, bez ciebie jak w tobie chociaż może nie jest tak źle zakładam uśmiech i okulary siebie napełnię później przechodzę w tryb uśpiony czekam lecz ciebie jeszcze nie znajdę muszę nauczyć się patrzeć i mówić biedny zalet nie wiem nawet czy stać mnie na wersje all inclusive rozkwita cień amalgamat objaśnień błędnych założeń sieci i zamroczenie powoli słowom umyka sens anioły, postać z piasku próbują rozerwać na pół to już nawet nie ślady nikły zapach na drodze on tutaj był on jest

rzeczywiście całkiem ci się to ładnie udało, prawdziwie bardzo, bez utrudnień, obrazowo, ahh ten kieliszek kusi czasem co zrobić ;) ściskam

dzięki Haniu, coś w tym jest, rzeczywiście trochę mnie odgadłaś ;)

dla mnie okazyjne wiersze zawsze jakoś trącą nie poezją z serca, z pasją lecz bardziej z poczucia obowiązku, zwykłą, pustą, normalnością...

tekst jest naprawdę trudny, lecz czyta się naprawdę przyjemnie :) ciekaw jestem...w drugiej strofie o kim mowa pozdrawiam

początek to obietnica i nadzieja że może to wystarczy, może tu tkwi sens próba zgłębienia płaskich moralnych założeń jak mamy żyć dziękuję za ,,dojrzałość,, pozwala mi to mieć nadzieję że w zawartych założeniach jest ziarenko poszukiwanej prawdy pozdrawiam

w sumie oba te zabiegi dodałem już po publikacji by dodać więcej czytelności tekstu, być może szkodą lekko w formie, ale staram się wierzyć że czytelność poprawiają Pozdrawiam

Dziękuje Babo, to wiele dla mnie znaczy ,,jakże bliskim wszystkim ludziom,, czasem czuję tak bardzo osamotniony w moich przemyśleniach

cóż sam mnie zmotywowałeś tą ,,zniżką formy,, więc podbudowany daję z siebie wszystko ;) pisz, pisz, chętnie poczytam

przyznam że ciężko mi odczytać wiersz ... bardzo podobają mi się jednak dwie pierwsze strofy z nich odczytuję zamierzenie autora, lub to co właściwie sam chcę skromno w słowa a cały wachlarz możliwości do dociekań pozdrawiam

jest ciekawie, podziały...często wynikające ze skrutów którymi kieruje się mózg, bo tak łatwiej łatwiej powiedzieć murzyn, żyd, pedał niż spojrzeć w oczy dostrzec człowieka, kończymy z dzieciństwem, skrupulatnie budujemy wokół siebie mór, tego oczekuje od nas świat, takie postawy sugeruje nam społeczeństwo, próbujemy zamknąć się we własnym pudełku umościć sobie wygodne, zacienione gniazdko, by za wiele nie widzieć by cień potwierdzał naszą nieomylność i wykształtowaną, własną wizję świata

śmiało, eksperyment o ile nie jest suchym cięciem to ciekawa rzecz

zbieram momenty wytrwale te które migoczą zachwytem wilgocią gdy czas się zakończy złoży mnie w całość tęsknota dziecka może ciekawość bez grzechu oduczy mnie strachu wrota z mosiądzu wrota ze złota wrota chaosu a przed ferwor walki na śmierć gdzie cień nadziei jeszcze błyska krok za krokiem idę własną drogą wzbijam kurz potem światło się zmienia lecz wachlarz zachowań uporczywy jak mróz może przesiąknę tym zwykłym życiem jeżeli warto by nie uciekać?

walka o światło o ogień odkąd pamiętam im bliżej szczytu bardziej zaciekła polej tu gdzie jeszcze pamięć trzyma jak mróz ściska w gardle i tli jak pochodnia nie patrz już dogaś ognisko nadchodzi wiosna ...... inspiruje, tylko czegoś...czegoś mu brakuje.... Pozdrawiam