Sebek..._

Gdy błękitna fala, wchodziła na brzeg By nadgryżć kamień, pieścić i gładzić Skakała z radości, by objąć w ramiona, zatrzymać i ścisnąć, piękna kusicielka Wtedy odzyskałem wiarę styczeń 2010r.

Więc mijasz mnie, nie widząc emocji Odwracając od uczuć, drgających w oczach Podchodzę rozbryzgując się na ścianie Zbudowanej ignorancją Obudż się I spójrz na mnie Nie przeglądaj się w spojrzeniu, martwa Bo może, któregoś dnia Obudzę się I powiem ci... Rozczarowałaś mnie! Chodzę przez ogrody cierni, sam, stąpam po twych snach, nie dotykam niczego, budzę się zlany potem, znów śniłaś się W koszmar przeradzasz się! Obudż się Usłysz zgrzyt i pojmij krzyk Bo może, któregoś dnia Odejdę I powiem ci... Rozczarowałaś mnie! Widzę las ciemny, prastary gąszcz, pełen pułapek, śmiercionośnych stworzeń, nie odwracaj się, one nie znikną, są tak realne jak ja I widzę krew każdego dnia, strumień szeroki jak rzeka, dokładnie wiesz co na nas czeka Obudż się I zrozum mnie zmartwychstań dla mnie bym żyć mógł dalej Przejrzyj własne umieranie we mnie ...lub zostaw mnie Sycę się krwią swą codziennie Pragnienie nie gaśnie, wciąż rośnie bezczelnie Usycham i więdnę w obłędzie zamknięty Cierpienia już więcej nie przyjmę, lub stracę swą duszę daremnie maj 2010r. Inspirowany wspaniałym kawałkiem ,,Passive,, zespołu Perfect Circle

Genialny tekst :) uśmiałem się aż mi głupio bo mnie w domu słyszeli hehe w żaden sposób na razie nie odnoszę się do wierszy, sprawdzę póżniej, Pozdrawiam

Drugi anioł zszedł na ziemię i powiedział: przyniosę wam cierpienie na wasze życzenie bo jedyna rzecz jaka tu jest ważna jest w każdym Niedomknięte całkowiecie niesumienne propagandy cienie- nic tutaj nie zmienię czarny habit przyniósł im milczenia odrętwienie Myślenia brak to nie wiary lecz głupoty znak więc miecz ten co przynoszę najpierw upokorzę mych niewiernych sług zuchwałych cały huk Mych przybytków splendory na chwałę kościoła wzniesionych nie są znakiem pokory, to dumy ugory grzeszników mych każcie miłością i jezyka mieczem a słowa wasze posypane solą zawsze mówić co trzeba wam pozwolą A smycze wasze możnych świata was uduszą prawdziwych władców umysłów katuszą i milczenie wasze zamienię w cierpienie przyszłych mąk wiecznych zadośćuczynienie A krew niewasza upomni się o zgubę gdy ręką niewiernych was wygubię grzeszników słabych w ogniu mej miłości przywrócę a tych co mieli krzyczeć na dachach, wyduszę I zostanie jeden na dziesięciu by ruszyć w bezdroża i trwać w mym wiecznym orędziu by ciężką pracą, tułaczką i żarem by człowiekiem z kamienia zostać nazwanem ... Utwór miał być nawiązaniem do konfrontacji kalibra 44, mam nadzieję że nikogo nie urażę jego treścią

Pęd i bór i ciemny las listowie, igły, mokry piach z oddali zrywa ciszę skowyt posłaniec głodu Wędrówka przez bez-kres pływy i cykle księżyca to czas jedyna granica to ssący ból w trzewiach Świadek epickich bitew na lodzie i śniegu o życie I zapach i smak krwii niesie nas dalej budzi by szukać by znależć, dogonić Czasami spełnić w puchu kłującej wilgoci Pośpiesznym trybiucie przyszłości Pęd i bór i ciemny las listowie, igły, mokry piach i pęd gdy dech obnaża kły i mrok gdy wiatr wyciska łzy I morze i góra spogląda nam w pysk w żółtych ślepiach próbuje wypatrzeć swój sens pażdziernik 2011r.

Ciekawe, podoba mi się odniesienie do osoby szczęścia trochę zbyt krótkie by zdążyło zawrzeć solidną puentę, mimo że końcówka całkiem udana skłaniałoby bardziej do refleksji gdyby poszerzyć Pozdrawiam

ujmuje prostotą i pogodą ducha, całkiiem ładne naprawdę :) tylko ostatniej linijki nie umiem przetrawić, chyba chochlik się tam wdarł Pozdrawiam

pierwsza zwrotka za bardzo brzmi jak zwykły opis druga już nadrabia zdecydowanie, króciutki, wymowny i sugestywny i typowo kobiecy :)

Rzeczywiście troszkę pokrojony... ale przedewszystkim mało przystępny, gdzieś tam głęboko siedzi w nim ukryta gra znaczeń, ale wszystko zbyt oddalone, wyrwane z kontekstu, urywane myśli, nie obrobione, przez co nie mogą oddać komuś innemu piękna Takie mam odczucia, czy słuszne czy też zbyt pobieżne...