Wawrzynek

Ot, na okolicznościową pocztówkę.

Bazylu spójrz na pogrubione i masz odpowiedź na pytanie :skąd przełałane?

Pierwsze co rzuca się w oczy podczas czytania, to "przełałanie" : leciała, budziła, skostniała, szumiała,trzymała, paliła. Treść też jakoś się rozmywa między kocim grzbietem i ćmami, które już są zużytymi rekwizytami.

Czytałam już ten wiersz gdzie indziej. Tytuł świetnie współgra z ostatnią strofą. Jest lirycznie ale nie banalno-płaczliwe.

E H, no widzisz wziąłeź, dodałeś, ustawiłeś równo...i co? Sam sobie odpowiedz.

wyrzucam w morze nie chce tego ode mnie może "wyrzucam morzu co zbędne" i dalej jest wszystko ....tylko zabrakło mi istoty...pointy. Pozdrawiam.

szafirowy woal pryzmatu walc walc upojny w ramionach kryształków wody Wybacz Alino mnie tu nic nie "zawalcowalo" poezją...jest banalnie i ckliwie. Ale to ja, nie mam wątpliwości, że są tacy, którzy wpadną w ekstazę. No, może w dziale początkujęcych....bo tam same ochy i achy? Pozdrawiam.

Ech...barman nie odcina pępowiny, czasem dobrze mieć takiego "barmana " koło siebie. Mnie się podoba.

Fajny pomysł i ciekawie zrealizowany. Czytam jednak bez ostatniej strofy, wydaje mi się zbędna. Razem przekraczać granice lekkości, to jest to !

Bardzo mi się spodobał. Prawdziwy, bez udziwnień. Brawo!

...tobie, twojej, ty...i cię, cię.... - zamimków osobowych na dwa a może i trzy utwory. No i zbędne wielkie litery, przecież nie piszesz listu. Treść nie zatrzymała.

Oj, Aluna ochłoń. Mithotyn napisał wyraźnie, że nie widzi związku z plagiatem. Ileż to w sieci podobieństw. Jeszcze trochę a będą zastrzeżone słowa, bo ktoś tam je użył już wcześniej. A co do Twojego tekstu, cóż, czytałam...i tylko tyle.

dywan pamięci szelest tęsknoty płomyki drgające łuny otulone Dla mnie za mało, aby kalkę nazwać wierszem...................ale to ja, inni mogą się zachwycić szczerze. Pozdrawiam

Przepraszam. Tytuł jest "Włoskie pręgi"...zjadło mi "włoskie" a tytułu nie można edytować. Jeszcze raz przepraszam.

"Włoskie pręgi" był obcy a raczej nieobecny nigdy nie poczułem swojej dłoni w jego taki zdrewniały ktoś komu nie śpiewały maki ale krwawe wizje geograficznie i uczuciowo przynależały do Monte życie budził alkoholem łapał oddech i topił się jak tamci w purpurze szklana rosa i czerwone pelargonie odcięte od korzeni przypominały ostatnią potyczkę mnie dławiło furią na myśl o ludziach którzy wciąż żyli w jego sercu na chwałę idei walczyłem ze sobą o niego

Zdarzało mi się takie pisać dla Brata, który podkładał muzyczkę na gitarze i tak się rodzinnie snuło....ale nigdy tych "tforów" nie publikowałam.

DZięki :)

Ano, stoi jak żywa, jednych wzrusza, a inni złośliwie komentują tą dzieciecą przedsiębiorczość. Pozdrawiam.

Dla wyjaśnienia Panu Mariuszowi. Pewnego lata dziewczynka sprzedawała na ulicy, między kościołem a supermarketem/ sznurowadła i nici do wyszywania, które dostała od kobiety likwidującej pasmanterią. To jest autentyczne. Dalej spieszę wyjaśnić "wyróżnienia": "andersena w rodzinie nie było" - rodziców nie było stać na kupno bajek...ani podręczników. "pajacyk" - nazwa programu, który pomaga niedożywionym dzieciom w Polsce / wszędobylskie hasło: kliknij w brzuszek pajacyka/ "przez pracę do zbawienia" - arbait mach frei / praca czyni wolnym/ dalej już chyba nie muszę wyjaśniać. "prada" - włoski dom mody Ot i cała szarada bez nadwyrężania szarych komórek można doczytać o co biega. A czy to wiersz dobry czy zły, nie mnie oceniać tylko czytelnikowi....A ja? Ja mam ogromny dystans do swojego słowa i przyjmuję pokornie krytykę. Pozdrawiam.

...za powierzchownie?...miałam jeszcze bardziej zastosować przemoc emocjonalną ?

Dziękuję.

ładnie ię zaczął, a póxniej wpadł w jakieś ślobanie, rozmazywanie łezek z uzyciem skrótów myslowych udających metaforę - podręczniki zarazbiają na siebie wakacjami zaplątanymi w sznurowadła - a cóż to za dziwo! ble :| Tak...ble, podobnie jak niechlujny koment.

była już taka w płomieniu zapałki teraz zapala kaganek oświaty podręczniki zarabiają na siebie wakacjami zaplątanymi w sznurowadła andersena w rodzinie nie było mundurek ograniczy śniadania pajacyk poda zupę na płaskim talerzu przez pracę do zbawienia usłyszała między nawą a brukiem obok spacerowało szczęście na tłuściutkich nóżkach w towarzystwie szpilek od prady uśmiech dziewczynka zna z fotografii i nie potrafi tak ładnie

Dawno Ciebie nie czytałam, a więc przyjemność ogromna :)

No to ja Ci powiem prosto. Utwór zabiły rymy....straszne!