Kaliope_X.

już odpowiedziałeś, nim zdążyłam zmienić... bo powtórzyło się "każda".. a teraz jest chyba ładniej ;) ojj, masz absolutną rację! siła tkwi w jedności, razem wszystko jest jaśniejsze, nawet ciemna ściana lasu. mam nadzieję, że i mnie czekają "wspólne" jesienne dumania... tak wierzę :) serdeczności! :) in-h. p.s. jaka tam muza - ja mróweczka :)

piękna opowieść :) obok siebie gdy słońce z wiatrem igra w ciszy siódme niebo na naszej łące dni kołysze obok siebie za każde stokrotne zaloty ja mam ciebie a z tobą jesień świeci złotem! lirycznie jak zawsze, Marku :) pozdrawiam wiosennie! in-h.

arcywiersz! jak jedno z "niewidzialnych miast" Italo Calvino! wysmakowane metafory, nawet z nutą ironii, ale nie prześmiewcze. takie ciche "zrozumienie", zadumanie, pocztówka w sepii... warsztat? - Panu niepotrzebny. porywam z zachwytem! kłaniam się, bardzo! in-humility.

czyli nie żyjemy w najlepszym z możliwych światów?... czemu łąki uparcie maluję na zielono po co niebo niebieskie, kiedy w maju burze? czy tam wschody piękniejsze, czy lepsze wyśnione dzień bez nocy przemija i bez kolca róża? czytam tą kołysankę jak senne marzenie. ciekawie się w nim obudzić, chociaż po niebieskooką :) pozdrawiam, in-humility.

a gdy w czterech ścianach znów zabraknie domu zaśpiewam po cichu, kwiaty mnie usłyszą i pewnie z nadzieją, lecz nie mów nikomu, o łąkach i słońcu kilka strof napiszę tęskniąc po kryjomu. Cieszy mnie Twój odbiór, Bolesławie - o takim cieple jest to marzenie, w światło-cieniu zawarte :) Bardzo dziękuję za czytanie i kolejną wierszowaną odpowiedź. Doceniam zawsze! pozdrawiam serdecznie, in-h.

[quote]... mmm: gorzka, czarna, ropuszczona i ze śmietanką ... rozplusiłem się ...pozdro :)) a dziś mam do tego drożdżowe z rabarbarem - to już prawdziwa rozpusta ;) hehe... dzięki, Zdzisławie. pozdro! in-h.

nie tylko słowem można przeprosić - za przypływ. o ile potrzebuje tego adresat!, przed nowym wschodem. bardzo ciekawy, piękny wiersz. kłaniam się z pozdrowieniem, in-humility.

z samego serca dzięki za "samą" :) cieszy plus. pozdrawiam! in-humility.

pięknie dziękuję, Lilo, za tak miły uśmiech na dobranoc :) bardzo mnie podnosisz na duchu swoimi słowami! a jeśli "twój", to jestem zaszczycona! kłaniam się z pozdrowieniem, in-h.

[quote]No i... szybko wróciłem? Wiersz fajny i rzeczywiście Pan Bajron ma trochę racji z tymi wypełniaczami w ogóle, bo Ty swój wiersz obroniłaś. Dźwięczny, nic z niego nie wystaje. Na plus(ale już bez plusów). Heja;))) o! jak miło, witam z dalekiej podróży - czym chata bogata ;) dziękuję za odwiedziny, za czytanie i komentarz - cieszy mnie wielce. serdecznie za "dźwięczny" i bez-plusa ;) heja ;) in-humility.

nie wiesz jak się potknąć nawet nie spróbujesz bać się nie potrafisz tego co dalekie do życia zrażony nic nie posmakujesz ale pan cię karmi - on wie przecież lepiej! smutna perspektywa... aż boli bezsilność. oby tylko nie stawała się przyzwyczajeniem. bardzo treściwy obraz! kłaniam się z pozdrowieniem :) in-humility.

witam tym razem u siebie, miło, że zajrzałeś :) tak czasem jest, że sto razy czytasz i nie dostrzegasz błędu - oczywiście, że "dojrzeją" - dziękuję za zwrócenie uwagi! co do pozostałych sugestii - mogłam ten wiersz napisać inaczej, użyć innych słów etc. ale jak już wspomniałam - to, co odczytujesz jako "wypełniacze", tym razem jest zamierzonym efektem. posłuchaj tego wiersza, jako "naiwnie" radosnego, sponatanicznego, na jednych wdechu opowiadania dziewczyny, która nagle uwierzyła w coś, co może się zdarzyć... och i ach i to, i jeśli i znów, i znów... :) nie zastanawiasz się wtedy nad doborem słów. może nie do końca wyszło tak, jak zamierzałam. nie liczę na plusy. jeśli są - to oczywiście cieszą, ale przede wszystkim zależy mi na uwagach. bardzo dziękuję za czytanie! mam nadzieję - do miłego :) pozdrawiam, in-humility.

mefisto, jak miło! :) dziękuję za czytanie i Twoją sugestię, ale spójrz, jeśli tak napiszę, powtórzy się "kiedy". w takiej formie go pozostawię, tak był pomyślany, ze wszystkimi swoimi powtórzeniami. dziękuję i pozdrawiam, in-h.

Babo, dziękuję stokrotnie za tak miłe słowa! Wielka radość dla mnie, że się tutaj pojawiłaś :) a puenta, wiesz - Twój głos tam rozbrzmiewa, za co raz jeszcze kłaniam się. bardzo! :) in-h.

Aluno, bardzo miło Cię gościć! dziękuję za czytanie i komentarz. Wiersz pozostawiam w takim kształcie, jak wyżej. Cenię sobie uwagi Zdzisława, ale tym razem miałam inny zamysł. Dzięki za "cudowną" - swoje przewarsztatowała :) kłaniam się. *** Rihtiku, Tobie również jestem wdzięczna. Oj co do muzy, to wiesz, że rozjemczyni. A tak, mrówka zwyczajna :) i wiem, że zawsze! in-humility.

Zdzisławie... wyobraź sobie dziecko, które przeżyło wielką radość i opowiada o tym spontanicznie: i jeszcze to chce powiedzieć i jeszcze to.. i wiesz Mamo i jeszcze było tak, że to i to i tamto i wiesz, i wiesz... i jeszcze czułam się tak.. a potem tak, jakby to.. i to.. i ... :) :) te "i" i "to" były celowe. jednak gdyby miało być inaczej, pierwszą Twoją sugestię od ręki bym wykorzystała. drugiej nie mogłabym, załamał by się rytm i ilość sylab. to był tylko przykład. nie jestem tu dzieckiem. może przy gorzkiej ze śmietanką będzie jeszcze bardziej... "bardziejszy"? ;) dziękuję za pochylenie się nad wierszem i za Twoją refleksję. bardzo dziękuję! kłaniam się z niezmiennym pozdro :) in-h.

a jeśli się zdarzy, co teraz wyśnione i kiedy stroskane odegna miraże a jeśli się stanie, że znad łąk dogoni i chwilą nie pryśnie, i znów mnie rozmarzy to będę ci smakiem, za cierpkim, zbyt słodkim w zdziwieniach niepokój beztrosko ukryję bo jeśli się zdarzy, to w sercu, to w środku nie zasnę zbyt wcześnie z nadzieją, niczyja więc nie budź mnie zanim dojrzeją uśmiechy i bardziej niech będą wyśnione, niż żywe bo jeśli się zdarzy, że w cieniu pociecha to z niego odgadnę, że i słońce bywa (17.05.2012)

na szczęście nie mam natury ryzykantki. i wolę nie żyć iluzją - nawet, jeśli bezkarnie. dobrej nocy.

doprawiasz - dostrajasz się dla innych, ubierasz w refleksyjność, słodzisz w pocieszeniu, wysłuchujesz z dozą goryczy, wierzysz bez posmaku cierpkości etc... i co z tego? żaden "sos" nigdy nie będzie smakował jeśli nie zmyjesz tej papki - bo tylko wtedy nie zbylejałczejesz. i niech sobie piszą i mówią co chcą - bez sosu też smakuje. zmykam. pozdrawiam, in-h.

pewnie, że nie zbieraj. słodko-kwaśne sosy są nietrwałe, jednorazowe jak aplikacja kolagenu czy jakiego tam jeszcze innego Q10 z niebieskiego pudełka ;) może następnym razem, gdy pozwolisz się "utytłać" to jednak wmieszaj więcej słodyczy? może wtedy nie usłyszysz, ze jesteś nieczuły ;) i nie kolekcjonuj pudełek - trzeba żyć dalej :) in-h.

nie wyj piesku miły sąsiad nie ma siły wzrok w niebo zadziera bierze go ch***** więc już się uspokój bo dawno po zmroku łysy w pełni świeci zaśnij, spać chcesz przecież :) skoro na wesoło, to dorzucam swoje trzy grosze ;) in-h.

:) dokonałam potrzebnej zmiany, Babo... uważam, że najbardziej odpowiedniej dla pierwotnego zamysłu :) powinno być ok. jeszcze raz dziękuję za Twoją wszelką życzliwość! kłaniam się wielce. in-h.

coś mi tam nie wyszło z cytatem ;)

Ja nie używam znaków przestankowych, tak mi łatwiej pisać i podobno czytający ma szersze pole dole do interpretacji. Musisz o tym sama zadecydować. Mam jeszcze jedną uwagę: wers szósty - średniówka! We wszystkich wersach miejsce na oddech masz po szóstej sylabie, a tu:? Tutaj wiersz traci płynność, a gdyby było (przykładowo): 'w zdziwieniu niepokój czasowo ukryję, łatwiej i rytmicznej? Rozważ proszę. Teraz puenta mi się podoba, ma głęboką myśl, a Ty masz talent!! Uściski - baba tak, ten wers też mi leżał na sercu, wszystko paskudzi :) ale nie potrafiłam inaczej zapisać, a chodziło mi o to, że... gdy już jest to, co wyśnione i dzieje się nam realnie, to wówczas wszystkie malutkie smaki i smaczki radości, słodycz, goryczka etc. są takimi cudownościami - zadziwieniami, których nie chcemy stracić... i wtedy czas ulatuje jak dmuchawiec na wietrze, niepostrzeżenie, zbyt szybko! i jest ta niespokojność - teraz się cieszę, ale za chwilkę już ciebie nie będzie... więc tkwiąc w tych radostkach: w zdziwieniach, ten dany nam czas wciąż spędzamy pod parasolem niepokoju... że za chwilkę bańka mydlana pryśnie... itd. itd... w zdziwieniach niepokój czasowo ukryję - tak, ale w nieco innym znaczeniu: gdy jesteś, na ten krótki czas wspólnych zadziwień, czas stoi w miejscu i niepokój znika :) ja mam jeszcze jeden pomysł: w zdziwieniach czas troski spokojnie ukryję - zatopię w radościach wszystkie troski, ze spokojem - bo jesteś (chociaż na chwilę). Z tym, że tutaj jest za dużo s s s... trochę syczy ten czas troski spokojnie muszę się zastanowić. bardzo dziękuję, ze poświęcasz czas na pochylenie się nad moim wierszem! bardzo to doceniam! ale talent.. oj nie! ojj nie! mrówką jestem. ledwo widoczną. in-h.

och! pięknie dziękuję i spieszę poprawić :) zmiana na lepsze. zastanawiam się też, czy nie pozbyć się całkowicie interpunkcji... tak właśnie jest, że nie ma cienia bez światła, zło nie istnieje bez dobra, burza bez ciszy, która po niej nastaje - a to, co niemożliwe, staje się realne, bo tylko niemożliwością się wydaje... znika jak cień, cichnie jak burza, gdy wydarzy się coś, w czym dojrzewają uśmiechy i ożywają sny :) bardzo dziękuję za czytanie, komentarz i za "ładny" :) serdeczności odwzajemniam! in-h.