Kaliope_X.

Nato, gościć Ciebie tutaj to zaszczyt! Że trzykrotnie czytałaś - tym większy! A jeśli zaczarowałam, to... trzeba to szybko odczynić :) bo to Ty, Nato, musisz zaczarowywać swoją poezją! Wciąż i wciąż, i... :) kłaniam się wdzięcznie, in-h.

Nato, muszę to jednak dodać - pisałam o międzyświtach - nie międzyświatach. Drobnostka, niemniej czyni różnicę - dla mnie jako czytacza :) bo to międzyświty od jednej do kolejnej nocy, bezsilnych... Ale, co tu dużo mówić. Nie trzeba więcej :) Jeszcze raz - piękny Twój wiersz. To mnie było miło!! in-h.

Ja czytam puentę inaczej. Nagrodą jest cisza - nagrodą za krzykliwe echo, za każdą cząsteczkę, która umarła w międzyświtach. Umarła, by znów powstać, z nowym dniem - gdy noc nie ma sił i właśnie ciszą przechodzi w echo. Komu przypadnie ta cisza - to jest niepewność!... nowy świt, nowy dzień, poprzednie odeszły - ale który to był rok? Kto pozostał? Komu ta nowa cisza przypadnie? Czy będzie jeszcze we mnie? A w nim - jeszcze? Czy to nadal tandem? Jeśli opacznie zrozumiałam, to przepraszam. Jednak w takiej formie - wiersz jest dla mnie bardzo wymowny. Nie taki "czarny" :) Kłaniam się, in-h.

Sabino, właściwie nie chciałam Ci niczego sugerować dokładając te swoje groszaki ;) ale rzeczywiście, gdy nikt mu nie "nadeptuje" ;) na pięty, jest jakby bardziej ułożony - Pan **** :)))) in-h.

ktoś plusnął bez słowa. dziękuję, jednak zależy mi przede wszystkim na komentarzach, uwagach, krytyce! Rihtiku tak niestety jest, że mało tego nieba czasem. A brak chleba - jak straszna choroba bez przedawnienia. Dziękuję Ci za czytanie, za wiersz! in-h. :)

niedospany trel za oknem budzi bardziej niż aromat kawy musisz się zachwycić nawet czarną bez cukru sąsiad z zawiścią potyka się o niechciane dzień dobry podwójne życie nie boli więcej tolerancji dostawa towaru przed marketem zaopatrzy świątynie dla głodnych mistrz ceremonii zadrwi klaksonem nie śpij biedaku, dziś wyprzedaż i ten nieśmiertelny dozorca blokowiska zbierając puszki spod nóg znów zada cios miłego dnia szanownej pani przecież jest niedziela - dlaczego nie ma na chleb ?! (13.05.2012)

Oxyvio, dziękuję. Bardzo - za czytanie i ważną uwagę. Tym bardziej, że to kolejna odnośnie puenty. Chyba jest tak, że bardzo trudno mi spojrzeć z dystansem - uważałam, że puenta jest dobra. Zawiera najważniejszą myśl. Bardzo mi leży na sercu, że "niezrozumiała"! Spróbuję naprostować tę niezgrabność, ale chyba potrzebuję czasu - za dwa, trzy dni może uda się spojrzeć świeżym okiem :) Za tak wiele życzliwości w komentarzach, najszczerzej dziękuję. Ciepło pozdrawiam! in-h.

jeśli tym dodam trochę barw twojej ciszy to niech by maki chociaż były czerwone stroskanych płatków na wietrze nie usłyszę troska w niepamięć, maki niech wciąż żyją ulubione chociaż tyle. pozdrawiam! in-h.

ciekawą miał osobowość :) raz zdecydowany, innym razem ogląda się wstecz, niby znów do przodu z machnięciem ręki, to znów kręci się w kółko... wokół własnych myśli... a gdy wyjmie asa z rękawa - znów wyjedzie w podróż, by nie wracać do "niczego"... ze "straconą" głową. to tylko moje trzy grosze cichego "czytacza" :) Pozdrawiam ciepło, Sabino! P.S. nie wiem czy nadepnął nie było by bardziej poprawnie niż nadeptał.

tyle mają wiosny w rymie ile jej odnajdą wkoło konwalia z kaliną płynie głóg z olchami chylą czoła bo najpiękniej świeci róża mając w płatkach świat niewielki i znów wierszyk nam przedłuża cóż - warta pochwały wszelkiej ;) z pozdrowieniem uśmiechniętym :) in-h.

wspiąć się i chwycić baśniowe obrazy a w wierszu zamknąć echo ciepłej nocy w siwym blasku księżyca je rozmarzyć i oddać gwiazdom, by nie przeuroczyć :) serdecznie dziękuję za tę lekkość, za czytanie i barwny komentarz - niezmiernie mi miło! pozdrawiam z uśmiechem, in-h.

cieszę się więc, że mimo wszystko udźwignąłeś i jesteś. postaram się zwalczać gadulstwo - dziękuję za uwagę! miło, że choć klimat miły. i obraz. pozdrawiam wdzięczna za czytanie, in-h.

Dziękuję, Anno, że jesteś i Ty! Infantylność motyla i biedronki biorę na siebie, wiosna niewinna - choć z założenia miało być baśniowo :) Warsztatuję na rymach - będę bardziej. serdecznie pozdrawiam, z ukłonem. in-h.

... a to takie "moje", że nie mogę nie przysiąść tutaj na dłużej. czytam któryś już raz z kolei, a plus mogę dać tylko jeden - szkoda :) Tytuł przyciągająco - pociągający :) kłaniam się, in-humility.

... nazbyt wielka! bardzo mi miło, że miły. Serdecznie dziękuję za cenny komentarz - mam nadzieję, że kiedyś zasłużę na takie porównanie. Teraz mnie wielce zawstydza. kłaniam się wdzięcznie, in-h.

Babo, tak mi miło. Dziękuję za czytanie oraz Twoje słowa. Cieszy mnie, że ciepło odebrałaś wiersz i emocje w nim zawarte. Są ważne, dlatego nie potrafiłabym pozbyć się żadnej z nich. Już teraz nie :) Pozdrawiam z ukłonem. in-h.

Anno, chcę jeszcze raz powiedzieć, że wiersz zatrzymał mnie i zachwycił. Poprzednio uśmiechnęłaś mi poranek, teraz rozpędzasz deszcz i ciemne, wieczorne chmury. w rytm Twoich słów, aż chce się dopowiedzieć: a Ty pisz, Anno, pisania nigdy dość! najcieplej pozdrawiam! in-h.

Rihtiku, jesteś zawsze i czytasz - dziękuję. Za Twoje wiersze również jestem wdzięczna, za czas, jaki poświęcasz i sympatię, jaką z nich odczytuję. Bardzo mnie nieraz wzrusza Twoja obecność i zrozumienie. z uśmiechem :) in-h.

bardzo dziękuję za czytanie i komentarz. moja potrzeba serca wyprzedziła myśli i warsztat - tak czytam z kilku cennych opinii. niemniej wyniosłam z nich ważną lekcję! ostatnie wersy prozą brzmiałyby tak: chciałabym wierzyć tej baśni, w której mam przyjaciela - skarb na dnie serca mimo ogromu świata przeciwko baśniom. Chciałabym wierzyć, że jestem potrzebna mimo tego, że mam tylko calinkowe serce. Chciałabym wierzyć, że całe piękno przyjaźni będzie mi kiedyś dane, jako początek nowego świata i nie skończy się na spoglądaniu w niebo, daleko, gdzie jego świat. Moja wiara w ten świat to moja droga, z taką potrzebą serca idę wciąż samotnie, z myślą o tym niebie. A ono tak daleko - jeszcze w baśni :) To pewnie też zbyt wiele słów :) Kłaniam się i jeszcze raz serdecznie dziękuję za uwagi. in-h.

Serdecznie dziękuję, Szarobury, za uwagi i czas poświęcony wierszowi. Tak, są inwersje - jedna, żeby nie zaburzyć rytmu, a druga - treści. Trzecia też - samokrytycznie zauważam ;) Coś kosztem czegoś, przyznaję, że nie potrafiłam inaczej :) Chciałam przede wszystkim wyrazić to, co mi w duszy "grało", baśniowo. pozdrawiam również :) in-h.

każda baśń jest trochę "pokręcona", nocny marku ;) ale spróbuję nieco odkręcić końcową drogę: - inwersja była konieczna dla zachowania rytmu. barwy przyjaźni w jednym tonie - ciepłym, bez nuty negatywnych emocji - jak w obłoku, na bocianim skrzydle... baśniowo :) - początek nieba anioła - przyjaciela, to jego świat, daleki, bo oddalony o tę baśń, ale niebo to też "rzeczywista" przestrzeń anioła, z której baśnie opadają błękitem - każdy tego stróża posiada (ma błękitu chociaż plamkę) - przyjaźń z niebem - aniołem - przyjacielem - to dopiero początek baśni, mimo, że niebo w końcu świata - przez dorosłą codzienność. Chyba każdy czasem potrzebuje baśni, dziecięcej wiary w to, że wszystko jest możliwe? - to są właśnie potrzeby serca - a w nim takie baśnie (przyjaźnie) "kroczą" swoimi drogami, najbliższymi tobie. Wielce dziękuję za "malusi" - może pod tym niebem znalazł się choć malutki kawałek nocnomarkowej podłogi? ;) (uczyciel przy mrówce nie brzmi tak poważnie ;)) pozdro, Zdzisławie... dziękuję za czytanie! in-h.

z serca dziękuję, to dla mnie wyróżnienie, gościć Panią u siebie! dziękuję za aż dwa czytania i za czas poświęcony mimo późnej pory. pozdrawiam ciepło :) in-humility.

to nic, że twoje niebo tak daleko troszczą się o mnie kwiaty bzu, kasztany a ja wraz z nimi płynę wietrzną rzeką w ciepłych obłokach na skrzydle bocianim w kwieciste suknie przystrajam alejki to w mlecz, to w różę, w czar z tulipanami jak calineczka, krucha jak muszelka tańczę z motylem, śpiewam z biedronkami to nic, że twoje niebo w końcu świata słońce na znak zalotnie puszcza oko siostrę mi zsyła w tęczy, z deszczem brata gwiazdom kołysać każe w noc głęboką czuwasz jak anioł, wiem z szeptu księżyca trzymasz za rękę, kiedy sen przychodzi chcę wierzyć baśniom, twoja mnie zachwyca przyjaznym słowem każdą z trosk łagodzisz więc nie gań kiedy prostą radość czuję iskierkę złotą chowam w sercu na dnie może choć trochę i mnie potrzebują i z końca świata błękitem opadną wszystkie przyjaźni barwy w jednym tonie gdzie tkwi początek dalekiego nieba bo przyjaźń z niebem to nie świata koniec najbliższą kroczy z dróg - w serca potrzebach (09.05.2012) mrówka - uczycielowi :)

w chwilo-myśli owocowej albo w dalszym kwietnym rymie tu konwalia uśnie w nowej tam osika w strofie drzemie raz za razem wciąż z barwami i w słodkim zapachu wierszy krzewy w kwiatach, a z drzewami pejzaż wiosny znów piękniejszy Mam nadzieję, że głóg i kalina nie pogniewają się na konwalię ;) z wiosennym pozdrowieniem, in-h :)

w owocowej trwają myśli szepczą sobie koralami w ciemną noc się sobie przyśnią wśród olch, pomiędzy wierzbami z brzaskiem dnia ich odczaruje promień słońca, wiatr radosny w każdej nucie owocują koralowym śpiewem wiosny:) Wzajemnie :) in-h.