WiJa

bardzo, bardzo, bardzo sobie cenię akurat ten wiersz (chociaż i przecież jest w tym samym stylu, w tej samej formie, co inne Twoje). ale żebym wiedział dlaczego, to tak do końca nie wiem, jednak w ostateczności mogę założyć, że to jest moje widzimisię (przywidzenie, przeświadczenie) :)

@Waldemar_Talar_Talar @Andrzej_Wojnowski miło mi czytać takie dobre/mądre słowa komentarzy :)

porządek musi być, a najlepszym porządkiem jest Bóg, co nie znaczy, że Bóg nie jest kumulacją i kulminacją tego, co najlepsze i najodpowiedniejsze, tyle w człowieku, co dla człowieka i człowiek powinien (nie mówię, że tylko i wyłącznie) czerpać z tego dobra, ale też do tego (dobra i czerpania) nikt go nie może zmusić (nawet Bóg, a prędzej już człowieka do czegoś zmusi diabeł) 2016-08-24

przyświecają, jak idee i ideały, właściwie i na szczęście nie do dotknięcia, nie do sprofanowania :)

a bo to w życiu jest takie coś, co nie przechodzi próby ognia i wody :)

zapewne to jest o chowaniu głowy w piasek, ale to samo życie nas tak nauczyło. cała więc teraz nasza sztuka życia w tym, żeby się przemóc :)

nie mogę się zdobyć/odważyć na jedną interpretację, ale takie obrazy są mi bliskie :)

pewnie to nie jest miłość, a przynajmniej ta miłość, ale zaborcza, jakby była jedyna i najważniejsza :)

rymy za bardzo ułatwiają sprawę, inaczej mówiąc, to nawet bagatelizują to, co ważne (przynajmniej w tym utworze, a szkoda) :)

być może, jeżeli nie musi :)

wiara, akurat w to, a nie w co innego, wyznawanie, akurat tego, a nie czego innego, to nas tworzy, scala, jednoczy, oczywiście z czegóż by innego, jeśli nie z rozbicia, rozproszenia (umacniając życie ponad życie) zachowywanie takich, a nie innych reguł i zasad (zachowania i postępowania), to nam daje unieść się (a choćby i do nieba), jak na skrzydłach (o ironio) dość i ponad wszystko, że ponad siebie dotąd nas (jakby nie było) uziemionych, przyziemionych 2016-08-23

dobrze postawione, bo na Poprad :)

niebo jest wszędzie, co nie znaczy że się obejdzie bez nieba na niebie :)

bo to jest dla dziatek i dziadków :)

zapachniało mi nawet Norwidem :)

uderza adekwatność tytułu :)

zasadniczo nie dowierzam (zbyt) pięknym słówkom. co innego motyle, piękne i ulotne chwile (i to jest dopiero poezja) :)

dobrze, ale czy taki najgorszy ten ból, że wszyscy o nim muszą pisać :)

a ja wierzę Tobie, bo nie mam powodu uważać, że jest inaczej niż się w wierszu wyrażasz. co wcale nie znaczy, że ten wiersz, to są szczyty poezji, ani muszą być :)

może Pan Bóg uważa, że jeśli nie ma trudności, to nie ma poprawy :)

coś mnie drażniło w tym wierszu, dlatego teraz wygląda tak: Czym się jest wyżej, tym się jest ostrożniejszy (przynajmniej w polityce), a nawet do obowiązku osób wysoko postawionych należy dowodzić, przewodzić i godzić..., poza tym, że każdego z każdym, tych niektórych, z którymi niektórzy się nie zgadzają z tymi niektórymi, z którymi niektórzy się zgadzają. PS Ale uwaga, proszę nie mylić godzenia ze zgadzaniem się, tyle wszystkich z wszystkimi i wszystkiego z wszystkim, co z jednym dziadostwem.

płakać się chce, jak się tak na ten świat patrzy, ale ja nie będę (ani płakał, ani tak patrzył), bo ani jest co samemu, ani komuś dać się zgnębić :)

a tutaj (w komentarzu) powiem o tym samym inaczej, czyli wierszem: wiara wiara, akurat w to, a nie w co innego, wyznawanie, akurat tego, a nie czego innego, to nas tworzy, scala, jednoczy, oczywiście z czegóż by innego, jeśli nie z rozbicia, rozproszenia (umacniając życie ponad życie) zachowywanie takich, a nie innych reguł i zasad (zachowania i postępowania), to nam daje unieść się (a choćby i do nieba), jak na skrzydłach (o ironio) dość i ponad wszystko, że ponad siebie dotąd nas (jakby nie było) uziemionych, przyziemionych

widocznie komuś ta droga jest nie po drodze :)

poza tym, że nawet pisząc o kimś, to i tak piszemy o sobie :)