WiJa

z jednej strony oby prędzej (ludzkość zawołała), a z drugiej strony, aby ci, do których trzeba wołać (zachłanni) sami się opamiętali :)

@Waldemar_Talar_Talar jak powiedzieć to, co się ma do powiedzenia, a nie robić z tego, co się mówi sensacji, oto jest mój cel i mój dylemat :)

nim kogoś nam będzie ogarniać, trzeba samemu się ogarnąć :)

puenta bombowa, a jakieś tam niedociągnięcia, powiedzmy że malarskie, dodają tylko wierszowi uroku :)

I Śmierć człowieka spotyka, właściwie wtedy, kiedy dla niego wszystko traci barwy, a on wcale nie robi się daltonistą. No, ale czy on jeszcze jest człowiekiem, bo owszem, jest tym, który jeszcze gdzieś chodzi, jeszcze coś robi, jeszcze się przygląda, a nawet się dziwi. Ale już nie zabiega, właściwie o nic, a co dopiero, żeby jeszcze zapobiegać czemuś. Być może już mu na niczym nie zależy, a być może jeszcze bardziej zależy na tym, żeby mu już na niczym nie zależało. Chociaż najbardziej to są jego pobożne życzenia. I cóż mu pozostaje..., jak nie oddać się pod opiekę najważniejszego świętego - świętego Spokoju. W końcu, jeśli się nie ma tego, czego chce, no to, czego innego można jeszcze chcieć. Chociaż zawsze jest tak, że czym bardziej człowiekowi na czymś zależy, tym trudniej to osiągnąć. A przynajmniej, nie wiedzieć czemu, to, co najlepsze oddala się od człowieka. Ale, czyż nie oddala się właśnie dlatego, żeby się ludzie zbliżyli do ludzi. A kiedy się nie zbliżają... No to, żeby to mieć (co się chce), to trzeba po prostu dla tego (czegoś) umrzeć. Innej drogi, właściwie nie ma. Bo człowiek, poza tym, że coś, że zawsze, że gdzieś... Najbardziej jednak umiera z miłości, umiera ze szczęścia, umiera z nienawiści, umiera z żalu. A faktycznie to, umiera z niewiedzy, i umiera z ciekawości. Umiera dlatego (a bo to raz i koniec na tym), żeby bardziej czymś żyć, coś począć. II A może śmierć, tym bardziej teraz, dla nas Polaków, to szansa i obowiązek uczcić pamięć tych, którzy zginęli w samolocie Tu-154. Bo zginęli dlatego, że byli Polakami, tymi, którzy powinni być tam, gdzie właśnie lecieli, i nie dotarli (w końcu do Smoleńska, do Katynia). Ale, czyż właśnie tak, nie oddali najwyższej czci - życia swojego tym, którzy to, dawno już zginęli, a faktycznie strzałem w tył głowy, po kolei i systematycznie zostali wymordowani. Zresztą przez tych, którzy to chyba mają we krwi, jako że pierwej nożem w plecy pozbawili Polskę złudzeń, co do przyjaźni sąsiedzkiej, i co za tym szło - wolności. I właśnie, w Katyniu pod Smoleńskiem leżą Ci, którzy zginęli, najprędzej za to, że byli wykształconymi Polakami, a zarazem żołnierzami. A to wtedy, wiadomo dla kogo, i jak się okazało dla nich samych, było gorsze, niźliby byli samymi diabłami (chociaż byli tylko jeńcami). Takie to były czasy, i takie są, jak widać (po skutkach) do dzisiaj, bo nawet końca (tego umniejszania i bagatelizowania zła) nie widać. III Co, a bo to mało razy lepsza śmierć niż życie, i to nawet nie takie tragiczne, ale ani razu człowiek nie może zdezerterować. Bo jakby to się nie nazywało, tchórz zawsze będzie tchórzem. Bo jakby źle nie było, trzeba do końca walczyć. Co wcale nie znaczy, że wolno do walki i w walce być nakręcaną zabawką. Jaką to właśnie jest bezduszny człowiek. Bo lepiej, a nawet trzeba przegrać, zginąć, przepaść (a dyć i bez wieści), bo to zaszczyt stracić życie, a nie honor. Ale po pierwsze, trzeba mieć ten honor i jeszcze dobre imię, żeby być człowiekiem (nie tylko dla siebie). Zresztą lepiej, żeby szlachetnie dumnym, niźli fałszywie skromnym. No to więc, dlaczego ja taki jestem, że wolę zginąć (kto powiedział, że marnie) niż prosić się, a praktycznie kajać przed tymi, którzy mają mnie..., nie powiem gdzie, i nie powiem za kogo. A tym samym, za kogo siebie uważają, że się tak (pa)noszą, że zawsze mogą być i są łaskawi dla mnie i dla takich jak ja. Tak samo pewnie, jak są potrzebni swoim tylko podopiecznym, i swoim poplecznikom. A ja, aż taki głupi, to chyba nie jestem, jak chcą, żebym się miał im przypodobać... No, po prostu, żebym pajaca z siebie zrobił. Gdyż, widocznie brakuje im czegoś... No, czego, jak nie Miłości - czegoś tak wzniosłego i tak niezłomnego, co praktycznie istnieje tylko troiście (z Wiarą i Nadzieją). No, ale powiedz to komu z nich, to się szybko dowiesz prawdy, kim ty właściwie jesteś, który w Boga wierzysz, a nie w wybranych ludzi. Chyba, że to są ci wybrani, którzy Boga się boją... A nie boją się śmierci, która brata się tylko z każdym ciałem, choćby i już, nigdy na zawsze. Dlaczego? Bo to życie jest wieczne, a śmierć to dokonań kres - jak się łatwo samemu przekonać. IV Bo ja nie wiem, jaka może być śmierć, i jakie powiadomienie o śmierci. Słyszę pukanie do drzwi. Patrzę przez judasza, stoi policjant, zresztą na niebiesko umundurowany, jak jaki błękitny anioł. Otwieram. Przedstawienie (się), kto jest kto, czy ja to ja, a tamta pani, to matka moja. A ojciec, czy nazywa się tak i tak. Potwierdzam to i to. - Ale nie ma ojca, poszedł do parku, za chwilę wróci. Policjant ścisza głos. - Niech pan usiądzie, niestety, nie mam dla pana dobrej wiadomości. Ojciec pana, Stanisław, nie żyje. Zmarł nagle, przewrócił się na ulicy. Prawdopodobnie miał zawał. Karetka reanimacyjna przyjechała, ale już nic nie dało się zrobić... A wie pan co, czy pana matka, czasami nie choruje na serce? Czy teraz można powiadomić ją o śmierci męża? Zagryzam zęby, zaciskam oczy, chwytam się za głowę... Wreszcie wycedzam, jakoś gardłowo, jakieś słowa. - No, jeśli nie trzeba... Nie wiem, nic nie wiem... Co mam zrobić... - Musi pan za chwilę udać się... Nie ma co, mam tu i tu, załatwić to i to. Pożegnaliśmy się więc szybko i głośno. Koniec sprawy (przynajmniej dla policjanta). Nie przyklęknąłem, nie przekląłem, nie odetchnąłem. Żałuję gorzko. Zostaliśmy sami. Ja z mamą, a mama ze mną i z laską do podpierania się. No i co ja mam powiedzieć mamie. Powiedziałem więc, że policjant powiedział, że ojciec nagle upadł na drodze i że ojca zabrali do szpitala. Że muszę teraz iść tam i tam, i dowiedzieć się wszystkiego i dokładnie, że muszę sam zobaczyć i przekonać się, w co nie mogę uwierzyć. Ale że, z ojcem nie jest dobrze, bo go zabrali w ciężkim stanie, bo chyba miał zawał... Akurat, jakbym nie wiedział (właśnie od samego początku, czyli od policjanta), że minęło już kilka godzin, od kiedy lekarz stwierdził zgon. Chociaż teraz, to mogę jeszcze zobaczyć ojca, który kilka przecznic od domu leży (oczywiście, że pod eskortą policji) na poboczu drogi, zresztą przykryty czarną folią, i okryty chwałą współczucia przechodniów (z powodu nagłej i niespodziewanej śmierci). I jak widać, czeka, nie wiem tylko, czy bardziej na mnie, czy na karetkę trupiarkę z Krakowa, która ma go szybko usunąć, czyli zabrać. I w końcu zabierze, męża i ojca. Ale, czy na zawsze od żony, która już nie wychodzi z domu. I od syna, który niewiele lepiej (niż sama mama) pojmuje, co się dzieje. Jeżeli w ogóle ja, jak to ja, cały ja, kontaktuję cokolwiek (z otoczeniem i ze sobą samym). V Albo, ja nie wiem, jak mogłaby wyglądać moja śmierć, jaka zresztą już w dzieciństwie wyszła mi niebezpiecznie blisko naprzeciw. Ale widocznie, nie mniej, a nawet wyraźnie bliżej niż śmierć, było ze mną Szczęście - ten najważniejszy dla mnie anioł. Może miałem wówczas, góra osiem lat, było lato gorące, jak chyba wszystkie wtedy. No to od rana goniłem, nie jak zawsze wkoło domu, tylko te kila kilometrów nad rzekę, na kąpielisko. Jeżeli nawet nie zawsze cały się wykapać, to żeby chociaż nogi zamoczyć (byleby nie zamoczyć majteczek). No i, raz z płytkiego, do dzisiaj nie wiem jak, osunąłem się na głębokie, na bardzo głębokie, na samo dno, jak na mnie wówczas. Bo o pływaniu (jakżem był brzdąc), to ja mogłem sobie, ale tylko pomarzyć (a nie nauczyć się, choćby i pieskiem pływać). No to, co miałem robić pod tą wodą..., a cóż innego mogłem... Wyciągnąłem rękę, i podskakiwałem, może sięgnę nad powierzchnie wody..., i sięgałem, może więc ktoś, coś zauważy. Minutę bez powietrza (przewidywałem, nie panikowałem), jakoś zawsze wytrzymam, bo w wannie przecież wytrzymywałem. Ale minuta, cała, czy nie cała, szybko minęła. Dusiłem się, i piłem wodę, piłem wodę, i dusiłem się. I straciłem już nadzieję, że ktoś mnie z tej wody wyciągnie. A kiedy już tak..., byłem przekonany i pogodzony, że utonę, bezsilny i obojętny wobec śmierci... W jednej chwili, w jednym momencie, zobaczyłem całe swoje dotychczasowe życie, zresztą w najdrobniejszych szczegółach. Ale takie to były szczegóły, jakie dzisiaj, szczegół po szczególe nie mógłbym odtworzyć (choćby się to i wczoraj działo). Kiedy przecież wtedy, ja wyraźnie, jak nigdy chyba bardziej (ani wcześniej, ani później), zobaczyłem całe swoje dotychczasowe życie. Powtarzam, zobaczyłem zarazem, czyli jednocześnie wszystko. A więc nie tak, jak codziennie człowiek sobie coś przypomina, i widzi jedno po drugim, a mówiąc językiem filmowca, klatka po klatce, czy(li) obraz za obrazem (zresztą, i tak niedokładnie). Tylko tak, jak..., widocznie w jakichś wyjątkowych (zasadniczo więc niebywałych) chwilach vel stanach, człowiekowi nagle ukazuje się (choć tylko mignie) przez pół sekundy, przez setną sekundy, to, czego inaczej nigdy by chyba nie zobaczył, i już pewno nie zobaczy. Przynajmniej wcześniej niż, jak mniemam, na łożu śmierci. Kiedy już może być za późno (nawet jeżeli nigdy na nic nie ma za późno), a choćby i pojąć pewne sprawy, które można jeszcze docenić, żeby życie, jakie by nie było..., by nie było koszmarem, a było cudem życia. Jakim to właśnie cudem jest samo życie, i to w każdej istocie. Tylko że człowiek, cudów nie musi wiedzieć, ani cudów robić, żeby być szczęśliwym. A dyć to i przecież, w cudownym wręcz świecie, bo na ziemi - jedynej planecie ludzi, zwierząt, roślin... Albowiem nie ma jednego bez drugiego (i to ci dopiero, ta cała różnorodność jest jednym cudem). A ten chłopak, starszy ode mnie o kilka dobrych lat (i z innego osiedla niż z tego, gdzie ja mieszkałem i ciągle mieszkam), który wtedy wyciągnął mnie z wody, jak gdyby nigdy nic się nie stało (co tam, że uratował mi życie). Widywałem go potem, a właściwie przechodziliśmy nieraz obok siebie, ale zawsze mimo, czyli bez słów. Chociaż dobrze wiem, że ani wtedy, ani nigdy potem, nie podziękowałem mu (właśnie za uratowanie życia). On tylko, po wyciągnięciu mnie na brzeg, coś tam do mnie mówił, żebym teraz wiedział, żebym uważał na zaś, żebym sam nigdy się nie kąpał... Dzisiaj już go nawet nie widuję, albo, po prostu nie rozpoznaję wśród przechodniów. W końcu od tamtego czasu mija już całe pięćdziesiąt lat. Mogę nawet powiedzieć, że każdy z nas poszedł swoją drogą. A czy każdy poszedł sobie i gdzie? Czy ja wiem? Ja tylko..., tak to pamiętam, i tak to widzę. Ale, co mam wiedzieć, to wiem, i wiem od kogo wiem, i do końca życia będę wiedział (bo to wie Wiara, Nadzieja i Miłość we mnie). P.S. Nie od rzeczy będzie mi w tym miejscu dodać, że mieszkam w podkrakowskim miasteczku, a to oznaczało i oznacza, ni mniej, ni więcej, tylko to, że połowa mieszkańców miasteczka (czy tego chcą, czy nie) to kibice WISŁY, a połowa to kibice CRACOVI. Że więc, co najmniej młodzież męska ma do połowy ograniczoną możliwość bezpiecznego poruszania się, w końcu po swoim, czy nie swoim mieście. A przynajmniej, że wychylanie się (poza swoje włości, i skąd ja to jeszcze znam), grozi śmiercią lub kalectwem.

@Piotr_Sadłowski kiedy tak, to się cieszę :)

a to mi zabiłeś klina, nawet śmiem wątpić (i nie przeszkadza mi /w docenieniu wiersza/ stylizacja), że to jest Twój wiersz, a jeśli jest, to gratuluję :)

przepraszam bardzo, ale wypłowiałe myśli kojarzą mi się (najbardziej)z wypranym mózgiem, i przez tę zaporę myśli nic więcej do mnie nie może dotrzeć :) mogę tylko dodać, że z kolei wróżba najbardziej kojarzy nie się z wróżeniem z fusów :)

biorę wszystko, łącznie z tą pustką pod wierszem, pewnie na zadumę, byle nie o tym, co będzie jutro (żeby to się nie skończyło tak, jak skończył kogut /który myślał.../) :)

innymi słowy, jest dobrze, jeśli z polotem :)

a mówiąc jeszcze inaczej, jest polot - jest wszystko :)

trzeba przyznać, że temu wierszowi nie brakuje polotu :)

nic się nie dzieje z niczego, chyba tylko Bóg stworzył świat z niczego, czyli z nudów, czyli z siebie. a jeśli z siebie, to już nie trzeba dociekać, kto stworzył Boga, co najwyżej do nudów trzeba dodać chaos. i świat na każdym kroku udowadnia z jakiego to budulca jest stworzony :)

umiejętnie, czy nieumiejętnie nie robimy niczego innego, tylko oddzielamy dobro od zła. pewnie dlatego, że to chaos nas stworzył - o przepraszam - Bóg chaosu 2016-07-05

poemat, chociaż jak dla mnie za dużo o jeden, czy drugi ozdobnik (ale jak darować sobie np. taki wers pełza po czystej przędzy zmysłów, niech więc jest i świadczy o bogactwie (jak mówiłem, dla mnie zbytecznym) poezji, i jak mówię, (tak czy inaczej), wiersz klasa :)

nie ma się co dziwić, na tym świecie stałe to są tylko zmiany (zresztą ciągłe albo cykliczne) :)

prawda, a prawdą jest też to, że niektórzy myślą, że żyją, a oni tak naprawdę całe życie przesypiają, pewnie więc im nie potrzebna (nic im nie da) taka promocja :)

a tu lepiej ze ścianą pogadać niż z niektórymi ludźmi :)

pora się budzić i dosiąść rączego rumaka :)

@luna_ cieszę się :)

@luna_ dla wiary to, co było jest tym, co jest, i to co będzie jest tym, co jest. jakby to inaczej powiedzieć, to, co było (nigdy) nie przeminie, a to, co ma być, to będzie, a nawet ciągle jest, skoro tym żyjemy, czyli to już przeżywamy :)

tam jest to, tam to widać, co my tutaj mamy w sercu, najpewniej dopóki tam nie będziemy, a wtedy to, co dla tamtego tutaj zostawiliśmy będziemy mieli dla siebie (wzajemnie) 2016-07-04

a oczywiście, że w przyrodzie nic nie ginie, tylko wszystko zmienia postać rzeczy :)

@luna_ masz rację, albowiem zawsze jest to, w co wierzymy :)

ano właśnie, czy nie właśnie, ale najczęściej to my się wygadujemy w myślach, jeszcze o poliandrii :)