Gryf

Kochani Przyjaciele..., Poeci Wspaniali..., Którzyście mnie ostatnio tak z sercem wspierali. Dziękuję Wam za wilele..., dziękuję Wam za przyjaźń..., Lecz odejść teraz muszę, zamilknąć choć na chwilę. Muszę złożyć pióro, maski już nie włożę..., Chcę dać odpoczynek, nabrać nowych wrażeń. Temat, którym drążył, na bok też odłożę..., Teraz pójdę szukać do krainy marzeń. Żegnajcie... lecz wrócę, Bo z Wami żyć warto... Janek (Gryf, Bezimienny)

Ha, ha ,ha no super, zakończenie najlepsze. Eugeniuszu serdeczne pozdrowienia...

Witaj Ryszardzie bardzo przyjemna bajka, a morał... święte słowa, właśnie tak często bywa, widzę w tym trochę pewne osoby z mego życiorysu, które niby wysoko urodzone okazują się puste w środku. Ryszardzie pozdrawiam Cię serdecznie...

Wanesko wierzę... wierzę bez końca, że może wreszcie... ale do zwycięstwa daleka droga. Pozdrawiam Cię jak zawsze z wielką przyjaźnią.

Dziękuje Jolu, tak człowieczeństwa nie dam sobie odebrać, Veto! też wiele razy mówiłem, no cóż... będę je musiał jeszcze nie raz powtórzyć. Pozdrawiam Cię serdecznie.

Samotność serce dotknęła swym ostrzem, Zraniła piekną delkatną duszę. Zapłakał rzewnie nad swoim losem, Teraz na wieki trwać tutaj muszę. O nie poeto! To nie dla Ciebie! Tyś swoim piórem drogę wyznaczył. Wiedzie ku niebu, tam znajdziesz siebie, Grzechy miłości los ci wybaczył. Ruiny życia kwieciem porosną, Ty wyjdziesz na łąkę poezji wolności. Dla ciebie uczucia nowe wyrosną, Poczujesz dotyk spragnionej radości. Aniu dla Twego dobrego serduszka...

Tęsknota trzyma jeszcze przy życiu, Dodaje barwy już zapomniane. Na dawne wspomnienia duch się ożywia, Słowa co w sercu są zapisane. Czasami gorzkie łzy żalem smakują, Co było dawniej los nie powróci. Codzienne sprawy obrazy malują, Na płótnie wydarzeń bliższej przyszłości. Roli swej dobrej już nie porzucaj, Nie szukaj zastępstwa, idź dalej do przodu. Pożółkłych kartek też nie wyrzucaj, Podążaj śladem nowego pochodu. Elu dla Ciebie...

Nic nie pytać, Swoje robić, Cudu nie oczekiwać. Oto wzorowy pracownik... Już dawno zapomniałem człowieczeństwa, Zaprzężony w jarzmo ciągnę swoją rolę. Za trud włożony w pracę dostaję wciąż przekleństwa, Moi chlebodawcy łamią wolną wolę. Już nie pragnę, nic nie czuję, mojej pracy Czas poświęcam, by rozkwitła bujnym krzewem. Miejsca u niej nie zagrzeję, przyjdą inni, Dla mnie puste miejsce na ławeczce tuż pod drzewem. Myślę tylko przeżuwając żal rozpaczy, Kiedy los mi raj pokaże, tu na ziemi. Nową drogę ku wolności tam wyznaczy. Nic nie pytać, Swoje robić, Cudu nie oczekiwać...

Michale dzięki za odwiedziny i za słowa wierszem pisane. To wszystko jest odbiciem mojego nastroju, nie chcę eksperymentować, no może później... Pozdrawiam Cię jak zawsze, no i zapraszam częściej.

Witaj Wanesko, dziękuję Ci za wsparcie, za podtrzymywanie na duchu. Tak siły zbieram, by znów rozpocząć walkę... Pozdrowionka i buziaki.

Dokładnie tak jest Jolu, muszę to wszystko wyrzucić z siebie, oczyścić wnętrze by wiosnę witać już z innym nastrojem, Jak zawsze pozdrowionka, już się trochę uśmiechnę.

Dzięki Łukaszu, zawsze opieram się na uczuciach, a te jakie są ostatnio, to niestety widać. Mam nadzieję, że jakoś wreszcie coś mi się odmieni... Pozdrawiam.

Jasiu, do podpierania służą laski (podeślę Ci kilka numerów telefonów) Naostrz miecz ( laski są ostre), a Bielą nie szastaj, bo to moje rodowe nazwisko. Piszesz pięknie ale zarazem pesymistycznie. Przy moim stanie umysłu - doprowadzisz mnie na ....skraj. Jak sie będziecie tak z Elunią gasić psychicznie to przy okazji przygasicie mnie. Jestem marnej konstrukcji psychicznej. Przy życiu trzyma mnie już tylko mój sarkazm. Buziaki. W. Waldku dzięki, wcale nie chcę Ciebie gasić... widzisz czasem lepiej się wypowiedzieć, nazwać problem po imieniu, wtedy jakoś lepiej. Pozdrawiam.

Witaj Elu, dzięki... jak to mówią co w sercu to na języku. Pozdrowionka.

Gwiazdo moja, twój blask przygaszony, Mgłą nieprawości tyś jest osnuta. Już nie rozświetlasz drogi do nieba, Moc niezwyciężona jadem zatruta. Dusza samotna krąży w ciemności, Bezsilnie próbuje wydostać się z matni. Pustymi oczami szuka wciąż ciebie, To zryw rozpaczy był już ostatni. Walkę toczyłem pod twoim sztandarem, Serce do boju we mnie się rwało. Teraz już skrzydła mnie nie uniosą, Z głową spuszczoną iść mi zostało. Rany zadane pragnieniu wolności, Toczą błękitną krew dawnej nadziei. Klęczę na ziemi o miecz wierny wsparty, W kałuży klęski tarcza się bieli. Z oczu przymkniętych łzy rozżalone, Strumieniem rzewnym na piasek spływają. O woli straconej w nierównej potyczce, Myśli w mej głowie cicho śpiewają.

Justyno ładnie napisałaś, widać że czekasz na miłość, a cierpliwość Twoja będzie wynagrodzona. Mam tylko jedną prośbę, dawaj tytuły swoim utworom. Juz sam tytuł naprowadza czytelnika na właściwą drogę przekazu autorskiego. Pozdrawiam serdecznie.

Witaj Intarsjo, tak srodze prawdę tu ukazałaś. Dziś rzeczywiście więcej się słyszy takiego blablania, a mało konkretnego przekazu. Jestem po Twojej stronie. Pozdrawiam, Janek.

Hasłem dostepu niech będzie wspomnienie, Na stałe w sercu zapisane przeżyciem. Niech będzie dla Ciebie pamięci natchnieniem, Przechowuj je zawsze w swym ziemskim bycie... Elu jak zawsze z przyjaźnią...

Witaj Michale, kolejny piękny i dobrze pisany utwór. Czemu tak żadko tu jesteś, a do mnie to już wcale nie zaglądasz. Pozdrawiam, Janek

Po przeczytaniu... podaję Ci rękę. Gdy podejmę kolejną krucjatę przeciw złu tego świata, chcę byś tam ze mną. Pozdrawiam serdecznie, naprawdę dobry utwór. Janek

Nasze życie jest sprawdzianem przed przyszłym przeznaczeniem. Dlatego jest tak przewrotnie... , lecz Istota Boska jest przy nas i nas nie opuści. Ładny utwór, odebrałem go jak swego rodzaju modlitwę, piękną i szczerą. Pozdrawiam.

Bardzo piękne słowa, tak wiele w nich tęsknoty. Ja życzę by Twoja bratnia dusza do Ciebie powróciła. Bez wsparcia ciężko w życiu. Pozdrawiam, Odrobinę nadziei zostawiam. Gryf

Właśnie, każdy powinien tworzyć swój świat według własnego odczucia. Ważne tylko, by żyć w nim zgodnie ze swoim sumieniem. Pozdrawiam.

Prawdziwie i smutno, to częsty obraz zaniku uczucia. Lecz nadzieja niech wciąż pozostaje w sercu, bo z niej może wykiełkować bujny kwiat radosnej i spełnionej miłości. Pozdrawiam.

Początki zwykle bywają trudne, Ty już zacząłeś... i bardzo dobrze. Pozdrawiam.