Gryf

Codzienna szarość wolę pożera, Barwy radości wyblakły zwątpieniem. Ubrany w przymus słów dotrzymuję, Dawne intencje zostały wspomnieniem. Oczy spuchnięte troski ciężarem, Blask swój straciły rozczarowaniem. Sztandar idei podarły słabości, Zostały szczątki wiatrem targane. Skrzydlaty rycerz odrzucił zbroję, Na mieczu wsparty szuka natchnienia. Myśli ulotne opadły bezwładne, Nic nie rozbudzi dawnego istnienia. Niebo okryte całunem ciszy, Szuka promienia gwiazdy nadziei. Mały ogienek jeszcze się pali, On jest zbawieniem pośród zawiei.

Wiersze ciekawe, choć dobrze by było wystawić każdy osobno. Ten ostani faktycznie brzmi najlepiej, ale i pierwszy w którym przedstawiasz siebie też nie jest zły. Może trochę by je podzielić na czterowersowe strofy, oczywiście jak się da... Jednak Ty jesteś autorką i ta pierwsza odsłona wypadła całkiem dobrze. Pozdrawiam.

Witaj Dyźku, wracam i odwiedzam przyjaciół. A czy miłość nie jest jak domino... ostatnią przewróconą kostką jest tęsknota. Ustawiaj na nowo, tylko ostrożnie z przewracaniem. Pozdrowionka, Janek.

Kochaj i czekaj miłości, Niech serce Twe płonie w gotowości. Czas leczy cierpliwie rany, Ty będziesz za nie nagradzany...

Witam, tak... dobrze to rozumiem, bo sam mam taką przyjaciółkę. Ważne by mieć się na kim oprzeć. Pozdrawiam

Jeszcze pół godziny września, więc zdążę... piękny obraz w barwie jesieni. Na miłość jednak nigdy nie jest późno, wszak budzi się ona w sercu, a nie w kalendarzu. Pozdrawiam.

Miałem już nie pisać... ale muszę powiedzieć jeszcze jedno - super!!! Zakończenie jest zderzeniem piękna poezji, samotnych przemyśleń z rzeczywistością.

Obydwa dopiero łączą się w całość.. właśnie na temat czasu. Skłaniają do zadumy... i dobrze. Jeszcze raz pozdrawiam.

Ten mi się podoba, ciekawie napisany. Ostatnio moja ściana czasu bardzo się do mnie zbliżyła, nawet nie mogę pomyśleć by się obejrzeć... Tak ten czas goni. Pozdrawiam.

Witaj Ryszardzie, znów przyjemne utworki... tym razem do gustu przypadł mi o gościach pustoszących spiżarnie gospodarza. Przesyłam przyjacielski uśmiech, Janek.

Jak trudno szeptem wymówić wiele, Zapomineć świata choć w chwili rozkoszy. Spojrzeć z wiernością w oczy najbliższe I odejść bez słowa w czasie rozstania. Doświadczyć wszystkiego, potem zaprzeczyć, We własnych dłoniach wspomnienia pognieść. Jak nazwać doznanie bez zrozumienia, To nie jest miłość, to tylko wiedza. Witaj Waneso przybyłem... przeczytałem... Dla Ciebie mały utworek też napisałem. (Nie wiem tylko czy na temat?) Serdeczne pozdrowionka... Janek

Rozkwitła swą delikatnością, Barwami pieściła zmysły. Jakże naiwna myślała o raju, Marzenia burzą obojętności prysły. Stała samotna, piękna i oschła, Patrzyli na nią nie widząc jej wnętrza... Znalazł się jeden co ją zrozumiał, Sam będąc dziwnym tworem natury. Ona poezją tańczyła z lekkością, Gdy grał jej na cytrze rycerz ponury. Witaj Eugeniuszu, przepięknie nakreśliłeś ów romans z dwóch biegunów życia. Pozdrawiam, Janek.

Ożyło wspomnienie siłą tajemną, Z jesiennej mgły wyłonił się kształt. Wtargnął do świata żywych... Swą mocą zapokoił umysł i duszę, Teraz już miłość zostanie na zawsze. Życie smakuje lepiej... Elu pozdrowionka, dziś coś mi chyba nie idzie latanie. J.

Prawdziwą przyjaźń możesz zobaczyć jedynie w godzinie próby, wtedy okaże się ile jest warta... Takiej właśnie Ci życzę i pozdrawiam.

Tak jest, miłość to uczucie pochodzące od istot niebieskich, a połączone z ziemskim poświęceniem... Kto umie kochać, osiągnie raj. Pozdrawiam.

Andrzeju, po dłuższej nie obecności wpadam się przywitać... Ja powiem Ci tak, czy piszesz palcem po wodzie, czy też na piasku, Twoje słowa znaczą wiele, cóż nie każdy wie co to jest przyjaźń, ja to wiem doskonale. Widzę, że znów musiałeś toczyć walkę, więc przyjmij pomoc i oręż sojuszniczy. Janek

Dobrze, że jest i niech takim zostanie. Bez interesu dla samej idei, mało takich... Pięknie pokazałaś idealny obraz, życzmy światu by choć jeden się taki znalazł. Pozdrawiam z nadzieją.

Tak smutny, a najbardziej te niewidzące oczy. Czekanie za kimś kto odszedł, nie zostawiając nadziei powrotu jest bardzo bolesne... Pozdrawiam Elu jak zawsze z wielką PRZYJAŹNIĄ, Janek.

Witaj Ryszardzie, no to tym razem inaczej... ale też fajnie. Najbardziej spodobały mi się drugi i czwarty. Jam jest Janem z Łodzi, Napiszę co przechodzi, Z mej głowy na klawiaturę Mam tak pokrętną naturę. Radosne pozdrowienia dla Ciebiem wypłodził... (przepraszam za mój pokraczny chyba-limeryk)

Gdy usta jej dotkną jednego policzka, Nastaw wnet i drugi... Potem już tylko wodospad namiętności. Witaj Eugeniuszu, przyjemny i delikatny utworek, takie lubię. Pozdrawiam, Janek

Lecz jakiż to ogień, czy płonie z nadzieją? Dotyka ciepłem, koi zawody. muskając serce prądem miłości, Nie spali, nie zniszczy, do raju poniesie. Nie lękaj się zblizyć, zaufaj uczuciu, Ku prawdzie powiedzie, dobrego istnienia. Wyciągnij dłoń i poczuj tą głębie, W niej nie utoniesz... Gryfisko też coś dorzuciło... uściski.

To nie jest fraszka, to prawdziwe życie. Mówisz... nikt nie słyszy, Tańczysz... nikt nie patrzy, Kończysz... ukłon... nikt nie klaszcze. Pozdrawiam... usłyszałem, zobaczyłem, zaklaszczę.

Bilety za drogie, lecz koncert gra w duszy Niespełnionych obietnic, słow na wiatr rzuconych. Echo strun gitary zdartą igłę skruszy, By zegar miłości znów był naprawiony. Witaj Biała Lokomotywo, czytałem parę razy... dobry wiersz. Pozdrawiam, Gryf.

Ale to nie zbrodnia, to piękne i dobitne słowa... Niestety poeta dziś nie jest doceniany. Ja wyciągam rękę, daję swoje pióro. Pisz jak najwięcej, pozostań w sztuce. Pozdrawiam...

Witaj Ryszardzie... Składam głęboki pokłon zdobywcy, mnie uczyć się od Ciebie, Wszak wędrując po górach, pieszcząc same szczyty, Zwiedzając doliny, można być jak w niebie. Pragnąc skarbów skrytych, blasków ich gorących, Wyobraźnia płata różne dziwne figle, Obłych tych widoków dla oka kojących. Oddając hołd natury wspaniałym krzywiznom, Stwierdzam z zadowoleniem, dobrze być mężczyzną. Serdeczne pozdrowionka Od pierzastego gryfionka.