Joanna_Janina

Bardzo dziękuję za miły komentarz :) Pozdrawiam Janina

No tak... trzeba dopracować. Dziękuję za sugestię Pozdrawiam:)

Kimś więcej niż wszyscy Dla mnie kiedyś byłeś Lecz przed mym obliczem Ciągle się kryłeś Ty w upale dnia Najlepszą ochłodą W godzinach złych Twój wzrok mą osłodą Dlaczego w samotności Życie przeżyć chciałeś Mym dobrym słowom Wcale nie ufałeś Twe postępowanie Wielce mnie raniło Ono człowieczeństwo Twoje poplamiło Chciałam cię wyrwać Z objęć samotności Pragnęłam jak wody Twej wiecznej obecności Mych prostych słów Zrozumieć nie chciałeś I wszelką nadzieję Po wsze czasy odebrałeś

Tak... Czym wcześniej się zorientujemy, że czas upływa tym lepiej dla nas. Nie można przespać życia, nie można być biernym. Trzeba kochać, pomagać innym i być aktywnym, żeby potem nie żałować. Podoba mi się ten pomysł. Pozdrawiam autorkę. Janina

Dziękuję za podniesienie na duchu... Będę pisać, pisać i pisać, aż coś z tego wyjdzie :) Pozdrawiam Janina

Czasem lepiej czasem gorzej. Macie rację to jest do niczego ale dziękuję za odwiedziny. Pozdrawiam

Dziękuję za twoją wersję Krystyno. Ładna. Pozdrawiam :) Janina

Po morzu życia Płynie łódź Wdrapuję się na śliski pokład Szaleje burza Fala zmywa w odmęty wody Jednak nie poddaję się Walczę z żywiołem natury Bo trzeba upadać Żeby móc prawdziwie powstać

Moim zdaniem jest to wiersz w którym podmiot nie może rozstać sie z przeszłością. Żyje tym co było. A to jest złe. Trzeba żyć teraźniejszością bo wiele może dziś zaskoczyć. Podoba się. Pozdrawiam :) Janina

Masz rację Waneso. Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam :) Janina

Jedno mgnienie Jeden uśmiech Życie zmienia Taka chwila Krótka chwila Błądzi wokół Choć niedługa Pamięć mroczy Ciągle wraca To minęło Szybko prysły Marzeń stosy Czas się dłuży Czujesz nadal Wiele wspomnień

Ujęcie spotkania dwóch światów. Podoba mi się pomysł. Janina

Dziękuję za odwiedziny, komentarz i poprawkę. Rzeczywiście bez "tych" będzie lepiej wyglądało. Cieszę się, że się podoba. Pozdrawiam :)

- powiedz mi jakie obrazy przepływają przed twymi zamglonymi oczyma - ciemność przeszywana plamami jasności kumuluje swe cienie - skąd u ciebie tyle siły zapału by przeżyć kolejny dzień nie możesz ujrzeć wszystkich wspaniałości świata pięknej polskiej jesieni łąki pełnej wiosennych kwiatów twarzy najlepszego przyjaciela - mylisz się widzę więcej aniżeli ty bo patrzę sercem

Dziekuję za komentarz :)

Nie znam tej piosenki ale dziękuję za komentarz i odwiedziny :)

Cieszę się, że się podoba Przemysławie. Dziękuję za odwiedziny i miły komentarz. Pozdrawiam :)

Niebieski firmament ustawiłeś nad Ziemią Blask Twej postaci nadał jasność gwiazdom Potężny majestat rozgrzał zimne słońce Morza i oceany nauczyły się uprzejmości ustępując suchej przestrzeni krztyny potęgi Roślin bez liku znalazło się za Twą przyczyną w rajskim Edenie Zwierzęta spod wszechmocnej ręki poszły w świat Lecz zostało najważniejsze Jeszcze tylko „korona stworzenia” Zarządca nad wszystkim co ziemskie I stało się Stworzył Bóg człowieka Na obraz i podobieństwo Lecz on jak zwykle Popsuł wszystko

Dziękuję Judyt za miły komentarz :)

Dziękuję za twoją sugestię Krysiu. Bardzo mi na tym zależy. Pozdrawiam :)

drogą zieloności płynę przez łąkę życia szczęście otacza myśli za mną przede mną ciemny bór samotności minęło będzie ważne co jest teraz wierzę że za ciemnym lasem świeci jasne słońce wierzę bo wiara zwycięża

Ostatni list Wertera obrazem jego śmierci. Ciekawe spostrzeżenie :)

Masz całkowitą rację :) Ach gdzież ci Mickiewicze...

Wiem że nie zachwyca.... to dopiero początki.... Dziękuję za wizytę i pozdrawiam

Może następny będzie lepszy. Dziękuje za odwiedziny.