Anna_Para

Ładna miniaturka, refleksja, rachunek sumienia. Niby nic... zgrabniutko i dobrze! Pozdrawiam, Para

gdy z poety taki leszcz będą wiersze po co deszcz:))) Podoba nam się, to znaczy- Magdzie i mnie, bo my obie często płyniemy na tej samej fali, pozdrawiam, Para

Dlaczego masz serce zamiast kamienia, Ali! Jak tak można!!! Skandal! :) Dobre to jest! Podoba mi się szukanie "własnej" puenty, i obłąkane wiersze. Pozdrawiam, Para

Bardzo dobry wiersz! Lubię taki "porządek" w układzie wersów. Tercyna jest bardzo czytelna :) Proszę przyjąć serdeczne życzenia urodzinowe dla peela! Czterdzieści i cztery- to piękny wiek! Druga młodość, nowa miłość, zaraz go dopadną, zwłaszcza, że tak o siebie dba! Ten Pan z wiersza, oczywiście! Pozdrawiam, Para

Nie wiem, co zacytować z Twojej recenzji, Grabiczu: Wybieram:"Nikt nie wyhamuje ofiar lawiny samotności". Czy to jest klucz do rozumienia tego wiersza? Może tak, a może nie. Cieplutko, Para

Dzięki Krzysztofie, jak zwykle to między naszymi wierszami bywa, cieplutko, Para :)

Zgrabna etiudka, podoba mi się, gratuluję sentencji! Para

"pragniesz, więc jesteś"- świetnie, Zbyszku. Podoba mi się. Dopóki w nas pragnienia, dopóty ziemia się kręci! Pozdrawiam!

Duks: Serdeczne dzięki za czytanie i recenzję. Miło mi, ciepło pozdrawiam, Para:)

Emilu:) Dzięki, terapeuto! Bardzo mnie cieszy, że dostrzegasz mój "rozwój" w krótkich formach! Twój wiersz jest znowu świetny, jak zawsze! Mogłeś tylko dopisać "nie dotykać" :) Cieplutko, Para

i jeszcze pamięć Twoich dłoni chciałeś bym je zapamiętała mimo że wokół dziwni „oni” jasność się stała oniemiała węglem pisany w czarnym kominie nasz ślad

Cha cha- uśmiałam się! Up-arta! Pozdrawiam:)

Och, Paro, Paro...ściągnęłaś panów na lep...wiersza, a nawet mnie jeszcze raz :))))), więc nie znikaj tylko twórz nowe :))))). Czekam!!! A tym czasem cmook :-) Krysia Dzięki serdeczne, Krysiu. Jak zawsze mam u Ciebie wsparcie i zrozumienie. Pozdrawiam, Para;)

Toby- serdeczne dzięki za recenzję, Jest mi miło. Pozdrawiam, Para

Dziękuję, Krzysztofie! Wygląda, że nasze wiersze podobają się nam obojgu nawzajem!:) Para

Wczoraj siadł mi na włosach motyl wielobarwny. Nie wiem, jakim sposobem, skąd się tutaj wziął. W chłodnym październikowym mroku, jak kokarda, Jak kokarda nie dla mnie, a za oknem ziąb. Strząsam z włosów, szaleje, tłucze się o szyby, W ścianach szuka schronienia, oszalały drży, Wpada między paprocie, milknie ledwo żywy, Więc otwieram mu okno, pada, minus trzy. Za szybami otwarta, zimna, mokra mądrość, Nie wyleci – wiedziałam - zginie tu, jak mgła. Nie o czasie, pobłądził, stracił zimną wolność, Wybrał ciepłą niewolę i śmierć, tak jak ja.

Wspólne dźwiganie w pojedynkę! "Oto jest życie...Nic, a jakże dosyć"! I co Krysiu, znowu mnie wzruszyłaś, cieplutko znikam, kucam sobie pod piecem i będę wysychać! Para

Dziękuję Krysiu za słowa otuchy! Cieplutko pozdrawiam, choć bez skrzydełek na razie:))). Poszły na rożen. Cmook, Para

Całuski, Grabiczu! Przepraszam za atak! :) I znickam na dłużej, jak to para. I niech Ci będzie Emil:))) Anna

Dziękuję, Beziu! Ale słodki nick! Pozdrawiam.

Dzięki, jak zwykle gorąco pozdrawiam i znikam, Para :))

zawrócić kijem Odrę zatkać gębę zegarom na siłę posypać głowy prześmiewców i niedowiarków zrobić sobie lifting kory mózgowej wyszorować zza pazurów smród sumień sprzed wieków nie potrafię i nie przemienię krwi przodków w kaszankę spraw zatem Panie Boże żeby nie było gorzej Twoja na zawsze A.

Ach, gdyby tak można, gdyby wysłuchał? Ładna miniatura. Czysto, spokojnie, a jest paradoks! Pozdrawiam, Para

Ten rogalik nasączony cieniem- smaczek, jakie pochłaniam. W każdym Twoim wierszu jest taki chociaż jeden. Podoba się, dzięki, Para :)

Przeczytałam z wielką przyjemnością. Pozdrawiam, Para :)