Anna_Para

Adasiu: Teraz to ja mam ochotę jeszcze podyskutować;) Mam nadzieję, że wrócisz. Tutaj warsztat (czego nie spotkałam na innych forach) spełnia swą funkcję znakomicie). Kilkoro już zaprzyjaźnionych, piszących tu, udziela sobie cennych rad. Poprawiamy sobie wiersze, doradzamy, Wiesz sam, bo kiedy sugerujesz mi poprawki techniczne, zawsze z uwagą biorę je na serio, jako cenne lekcje. I jest ok. Nie, nie zarzucałeś mi kłamstwa, skądże! Ten problem poruszyłam sama. I tu - co istotne - zgadzam się z Tobą co do "prawdy" w literaturze. Nie chodzi nam przecież o realny kształt "odwzorowanych mimetycznie" prawd! Chodzi o ich "prawdziwy odbiór". O zahaczanie o konteksty. Sama nie cierpię, kiedy piszę wiersz, stanowiący reinterpretację mitu, archetypu Penelopy, zainspirowana mitem właśnie, a komentujący pisze: "o, jakaś Ty biedna. Anno, kopnij faceta w tyłek". Oczywiście wolałabym, żeby komentarz dotyczył poziomu reinterpretacji, żeby dostrzeżono w nim poziom poetyckiej sztuki, plastyczność obrazowania, itp. Ale zauważ, że jednak większość komentujących trwa w przekonaniu, że oto Anna Para wyprzedaje się z prywatnej tęsknoty. No i dobrze. Bo czy tak jest, czy nie jest - nikt naprawdę nie wie;) Ważne jest, że wiersz napisałam tak, iż stał się wiarygodnym dla czytelnika wyrazem tęsknoty. Dlatego mówię tu o "prawdzie". Pozdrawiam, Para:)

Ps. Adasiu, wiersz, który ganisz za banalną pointę, powstał po dyskusji z pisarzem. Rozmowa dotyczyła wagi przeróżnych splotów akcji w powieści. W konkluzji wobec losu bohaterów zrodziła się refleksja: Jakby nie patrzeć na życie, wciąż i niezmiennie te dwie są jedynie pewne. Miłość i śmierć. Jasne, że banał. Ale nie - kłamstwo na miłość boską. Buziaki. Kończę, bo to właściwie wątek na forum dyskusyjne, nie komentarz do wiersza. Dzięki raz jeszcze wielkie.

Adasiu: Uderzyłam w stół? Widzisz, to był komentarz dla Tary... A potem do Dawnieja, bo strofuje mnie za brak dystansu do świata w wierszach. Właściwie polemizuję tu programem parnasizmu, dziwiąc się, że stary już dość nurt (bo to dwudziestolecie) jeszcze odbija się echem w teorii współczesnego wiersza. Dziś poezja "intelektualna" li tylko, nie interesuje mnie. Ani publicystyka, ani "społeczniaki". Tylko mowa uczuć. Tylko! Pośrednio czy bezpośrednio także chcę czytać w wierszach i także pisać o uczuciach i emocjach, o stosunku do świata. Ale zawsze - subiektywnym i "soczystym". Inna kwestia - to "jakość" wiersza. Pewnie - kiedy pisze ktoś mało sprawny w rzemiośle, i jest to nieporadne, a krzyczy banalną kontestacją, to jest kiepścizna, i tak czy siak - ląduje w koszu... Widzisz, ostatni mój wiersz napisałam wściekła na mojego faceta... Byłam pewna, że jest to słaby tekst, a napisałeś, że jest dobry. Dzięki za głos w dyskusji. Anna

Krzyś: Dziękuję bardzo. Oby! Para:)

Adasiu: Bardzo mi bardzo. A "spaniele" - no właśnie... Dzięki cieplutkie, Para:)

Krzyś: Dziękuję bardzo. Miło mi. Pozdrawiam, jeśli mi wolno... Para:)

Nie

Bolesławie: Jeśli jest tak w istocie - bardzo mi miło. Odpocznij, gdy tego trzeba. Zapomnij o trosce. Jeśli to potrafisz odnaleźć w moich wierszach - to dla mnie wielki zaszczyt! Bardzo mi bardzo;) Cieplutko, Para:)

Yo Veeka: Dzięki za pierwszą wizytę u mnie. "Hipnotyczna" - to krótka i celna ocena. Jeśli tak sądzisz - miło mi. Dzięki. Cieplutko, Para:)

nie masz narzędzi, żeby się przebić. jasne. najlepiej się rozmazać i zgonić winę na spaniele. to przez spaniele świat jest rozmemłany. miałkość i średniość biorę pod but. obcasem rozgniatam miąższ przejrzałych owoców. wszystko jest lepsze aldente. mizianie w przerwach między jednym i drugim unissono zostawiam karłom. ze mną płyniesz albo toniesz. ze mną czarne albo białe. gorąco albo lód. spadamy. nie – turlamy się po schodach. w trzewiach nocy – sama treść. skorupa świata jest twarda ale krucha.

No to jeszcze jeden, Taro! Za chwilę w Warsztacie! Buziak. Zdrowiej! Para:) Ale ... kto to czyta?

Taro: Dzięki, że w końcu jesteś. Wahałaś się, czy tu coś wpisać. Wiem. Mam świadomość, że to nie jest najlepszy wiersz, ale taki dla mnie ważny. Dzięki zatem, że towarzyszysz mi w trudnych chwilach. Tzn - chwilach moich wierszy. Jest bowiem wierutną bzdurą rozdzielanie tych dwóch spraw. Każdy, kto sugeruje, że wiersz jest zbyt emocyjny, że uczucia biorą górę i brak dystansu szkodzi wierszowi - nie ma racji! Prawdziwa liryka - to mowa uczuć. Perfekcja parnasistów nie służy prawdziwej więzi między autorem, tekstem, i czytelnikiem. Kiedy rozmawiam w nocy o sensie śmierci, istocie prawdziwej miłości - nad ranem rodzi się taki wiersz. I to jest wiersz "prawdziwy". Krępuje czytelnika? Trudno. Degustuje go? Dobrze. Dzięki, Taruniu. Cieplutko, Para:)

Szczerze powiem, że już się trzyma. Jestem już któryś raz, i już mam ochotę się pod nim odezwać. Podoba mi się metaforyka i "materia" wyznania. To naprawdę dobry tekst. Pozdrawiam cieplutko, Para:)

Alicjo: Bardzo mi bardzo. Dzięki piękne. Bardzom wdzięczna Mistrzyni. Całuski cieplutkie. Para:)

Dawnieju: Pozdrowienia wysyłam prywatną pocztą. Para:)

Dawnieju: Nie ma casusów - jest po polsku ;) Dzięki, Wasza Zgryźliwość;)

Paper_doll: Dzięki. Bardzo mi bardzo. Cieplutko, Para:)

Dawnieju: Nie wiem, czy próbujesz być dowcipny czy zgryźliwy, jedno i drugie Ci się udaje... zazwyczaj. Dzięki cieplutkie. Pomyślę nad casusem! Para.

Wiersz można przeczytać w książce: Jolanta Zarębska, Śpiewam i milczę, Miniatura, Kraków 2012, ISBN 978-83-7606-401-7 Cieplutko pozdrawiam, Para:)

Paper_doll: Ach, rozumiem:) To, co nazywasz "W" - ja nazywam Zetką, dlatego nie bardzo rozumiałam, o czym rozmawiamy :) "W" - to dla mnie warsztat;) Tak, to byłoby interesujące, gdyby do działu dla zaawansowanej poezji trafiały wiersze "z awansu". I tylko takie. Wymagałoby to stałej pracy merytorycznie świetnego collegium redaktorskiego, niestety. Gdyby się bowiem zdać na opinie innych użytkowników portalu, byłoby różnie... Cieplutko, Para:)

Paper_doll: Nie mam pojęcia, o co mnie pytasz? Ale miło, że odzywasz się od moim wierszem:) Pozdrawiam, Para:)

Dorotko: Na szczęście masz na myśli neologizmyyyy. Ufff:) Cieplutko, Para:)

Adasiu: Jest tak: Akademicka dyskusja pod własnym tekstem czyniłaby mnie bufonką, straszną w dodatku, zatem - nie rozwijam wypowiedzi. Powiem tylko, że "noc - matka, nie macocha" nie wydaje mi się zużytą metaforą, nadużytym symbolem. Ale - pewnie za mało czytam. Wybaczysz. Piszesz tak wiele i tak sympatycznie o wierszach Anny Pary, że nie pozostaje mi nic innego, jak tylko podziękować pięknie. I zamilknąć. Dziękuję pięknie. I milknę. Cieplutko, Para:)

Wybacz, Taruniu, dopiero zauważyłam... Jeszcze raz - dzięki! Para:)

Babo Izbo: Rozumiem, że to bardzo wysoka ocena. Jestem niezmiernie wdzięczna. Cieplutko dziękuję. Cieszy mnie. Para;)