Nata_Kruk

Mrówki mrówkami, ich zryw do pracy nawet dziecko zna... druga część wiersza z nutą ironii, ale chyba bywało tak, z tego co słyszałam od innych... no ale teraz..? Henryku... czy to możliwe, żeby drzemki w pracy ucinać..?... nie wierzę... ;) Pozdrawiam... :)

Podzielam zdanie Jacka, że dwie pierwsze mogą zostać... W III- ciej zwrotce koniecznie do poprawy drugi wers... w IV- tej także drugi, ale i ostatni... burzą rytmikę wiersza, a szkoda. Pozdrawiam... :)

To cudownie, że pobyt na tutejszym forum rodzi przyjazne znajomości, że jeden wiersz jest inspiracją do napisania drugiego... że później jest miły odzew... a do tego wszystkiego dochodzą komentujący, którzy także popisują się naprawdę niezłym kunsztem pisania... aż miło wejść do takiej izdebki, by się o tym przekonać... Nie wnikam w dedykowane treści... ale miło było poczytać zarówno Ciebie Babo, jak i "parkę" w osobach Magdy i Jacka. Pozdrawiam... :)

Waldku, myśl zawarta w tych kilku wersach jest jak najbardziej słuszna... ale nie mogę przyklasnąć pierwszemu fragmentowi, bo moim skromnym zdaniem, nie brzmi on dobrze... Chyba lepiej byłoby zrezygnować ze słów... ich dokonuje... Może po prostu... to nie magia i nie czary powodują że miłość swą potęgą czyni cuda cuda które leczą bolące nas rany Tyle ode mnie. Wybacz mi to "mieszanie". Serdecznie pozdrawiam... :)

Alicjo, Twoje rymowane pisanie od dawna mnie urzeka... cóż tu więcej pisać. Pozdrawiam... :)

Podzielam uwagi Alicji... i te powyżej także. Nie zrażaj się... czytaj, kochaj, próbuj... będzie lepiej... ;) Pozdrawiam.

Jesienny park.... a mogło być tak milutko, bo tytuł zachęcił bardzo... Pozdrawiam Adrian... :)

Krzysztofie, do takiej scenerii musiałam wnieść trochę optymizmu, bo jeżeli nawet zbyt wcześnie na szybowanie, to przecież wiara czyni cuda... ja w to wierzę..! Dziękuję za odwiedziny i za post. Pozdrawiam... :)

Oxyvio, przejmująco oczywisty opis "Śpiączki"... aż mnie dreszcz przeszedł... :( Ale pozdrowię już z ... :)

Zaskoczyłeś puentą, ale nie tylko... bo jak można nie docenić takiej spostrzegawczości u mężczyzny... :) Pozdrawiam.

Barto, wers... "Opierać się nie potrafiąc takim zalotom"... brzmi bardzo źle... całość... przykro mi, ale zupełnie nie dla mnie. Wierzę, że będzie lepiej w przyszłości... :) Pozdrawiam.

Fajnie, że fajnie... a temat, jak wiele innych... tu nie ma co filozofować, tu trzeba się zabrać do pracy... ;) Dzięki za wizytę. klubo i Rafał... pozdrawiam... :)

klubo, dziękuję za czytanie i dobre słowo... jeśli peelka zawalczy, na pewno zrosną się... ;)

Fanaberko... bardzo miłe dla wyobraźni, normalnie widzę tego "duszka:... :) Pozdrawiam.

Sprytne "zagranie" in cognito, ale... mam malutkie ale... Czasem myślę In cognito Jako ja lub Pan Cogito Drążę słowa - Odpowiedzi Zrzucam to co we mnie siedzi Wy Dla których tak się zmuszę By roztrząsać Czy być muszę Wyprawy świat daleki . . . . a może "wypraw".. w l.mng..? Myśli nurt Jest nurtem rzeki Brak sensu jest moim protestem . . . . ja bym bez "moim" Ponoć jestem Gdyż myślę Więc myślę, że jestem Wg mnie będzie chyba lepiej, ale sam sobie luknij na to. Pozdrawiam... :)

Naprawdę niebanalne zakończenie.... pozostałe strofy mniej urzekły. Pozdrawiam... :)

Anno, tytuł bomba... poważnie piszę. Myślałam, że to coś o czarownicy będzie... Pozdrawiam... :)

No... w sumie powiało groteską... Fajna pierwsza i w miarę ostatnia strofka... środek mi się trochę "burzy"... albo cały świat się żeni, co dziwnie brzmi, albo tylko peel... ehh... taka sobie uwaga. Pozdrawiam Artur... :)

Hmmm.. dobre pytanie i słuszna uwaga... posłuchać samego siebie... najlepiej w ciszy, chyba większość miałaby sporo do powiedzenia... niekoniecznie innym... ;) Pozdrawiam... :)

Z całości ten wers może być pozytywnie zakręcony... ;) Każdy chyba czasami świruje, żeby się po prostu pośmiać. Pozdrawiam... :)

Bardzo wdzięczny temat na wiersz, powyższa "Wiosna"... momentami zbyt pompatyczna... Najładniejsza dla mnie ostatnia strofka. Pozdrawiam Zorzo... :)

Brakujące ogniwo W głowie projekcja ostatnich miesięcy. Nie musi zawieść intuicja, żeby stabilne na oko punkty poleciały w przepaść. Na wyciągu nawet luty jest dłuższy od linii brzegowej Skandynawii. Medycyna robi postępy, a trudności ponoć hartują charakter, lecz nie o takich górach myślałam. W gnieździe brak szerszych horyzontów, a parter o trzy kontynenty dalej. Wykazem numerów uruchamiam poranną windę do piekła. Nim sypną popiołem z mojej urny, odnajdę wiatr, który poruszy zrastające się chwilowo skrzydła. luty, 2010

Ogrzej się choć mróz ściska w gardle ciepłem rozpalonych otwartych . . . . . . nie "czuję" potrzeby tego wersu tam umilknie twoja rana i smutek weź dziurawy sweter staraj się uruchomić w sobie ciepło które nosisz gdzieś blisko tam odkryj śnieżynki spadające jak ofiarowanie proste na drogę całą a nie pół tyle mogę ci powiedzieć zbłąkany . . . .. ja bym bez tego słowa, przecież jest wiersz nawet jeśli sam siebie nie nazywasz Wybacz, tak na szybkiego nieco.... ale środeczek.. mniam. Pozdrawiam... :) i dobranoc..!

Luna, stworzyłaś naprawdę przyjemny klimacik. Z uwag... a gwiazdy jak orzechy trzaskają spadając nam pod nogi . . . trzaskają "gryzie" mnie, ale może tylko mnie.. ;) W II- giej nie czytałam sobie słowa... aureolą W ciszy miejskich zderzeń jest szept na powierzchni który nigdy nie ustaje I jest cisza do której się dojrzewa . . . może bez.. "i jest cisza"..? i zostanie.. do którego się dojrzewa sama przemyśl, bo warto tu dopracować.... aaa.. zakończenie też. Pozdrawiam... :)

Panie Biały... nie bardzo rozumiem określenie... "ze stopa Rutger’a Hauer’a widziałem w tylnym lusterku życie..." Czy to klatka stop..?.. no bo na pewno nie.. ze stopą..! ;) to żart. Wolałabym też.. we wstecznym lusterku... tak czy owak, to moje małe uwagi, bo od słów "po życiu mogę być owadem..." itd. podoba mi się. Pozdrawiam... :)