Michał Gomułka

Zacznę od mankamentów. "cudna, piękna i przeładna" - fraza igrająca z banałem. Przeładowana. Wiem, że to mógł być celowy efekt. I nie przeczę, warto go zastosować, ale na pewno zrezygnowałbym ze słowa "przeładna". mimo, że obok byłem - zamiast "mimo, że" "chociaż". Ona dalej kroczy… - może budzić pewne skojarzenia (kroczy). Potrzeba było rymu do oczy, ale warto to przemyśleć. przeciskając się do serca, komory zalewa. I opanowuje Należy usunąć "I", a zacząć zdanie od "Opanowuje" albo zrezygnować z kropki w poprzednim wersie. Ogółem przyjemna gloryfikacja przyzwoicie sporządzona.

Pierwsze dwa wersy są dobrze zbudowane niosąc interesujący ładunek - prawdę; choć właściwie niewiemy czym jest "teraz" dla autora. Część wiersza od wersu trzeciego do końca nie wydaje mi się spójna z poprzednimi dwoma. Wydaje się, że do "wyrzekania się teraz na rzecz jutra" kluczowy jest wers ostatni. "Słońce za rogiem" w istocie wskazuje na "jutro", więc mam nie spojrzeć na jutro, gdyż motywuję to tym, że i tak ono nadejdzie? To miałoby jakiś sens, ale tylko bez "teraz", a przecież niemalże centralnym punktem wiersza jest "wyrzekanie się" teraz. Uważam, że autor nieco zagubił sens swoich myśli. Polecam powtórne podejście do tematu, gdyż "Kaloryczne patrzenie w przyszłość" to fraza, która jest tego warta.

Ładny wiersz. Informacji zawiera tyle, ile potrzeba. Ewentualnie możnaby zastanowić się nad słowem "kwietne" (może lepiej kwieciste). Dobry kontrast pierwszej cześci, gdzie nakreślony został "ruch" - intensywność do drugiej części kiedy "czas nie drąży". Jeden z lepszych wierszy, jakie ostatnio czytałem.

Tak... Literówki, za mało płynności - to poniekąd spowodowane jest "pozwoleniem sobie" na dużą swobodę traktowania frazy. Forma zachowana. Myśl dobrze przekazana. Ale ponownie muszę zaznaczyć: niebezpiecznie zbliżasz się do prozy - choć to jest dość charakterystyczne dla większości Twoich wierszy. Zwróć na to uwagę... a może napisz opowiadanie? Ogółem nieźle.

Kawał pracy. Wiersz budzący skojarzenia z psalmem. Spójność zachowana. Podobnie jak koncepcja, która spina wiersz fragmentami modlitwy za zmarłych. Formy niektórych czasowników zmieniłbym, np.: "nigdy Cie nie poznalem!", na "nigdy Cię nie znałem". W tej zwrotce: I, chociaz piszac to, lzy plyna po twarzy, Ciesze sie, ze wkoncu to cierpienie zniknie. Lepsze zycie, tam na gorze mi sie marzy, A moj bol, moj smutke, na zawsze zniknie. usunąłbym oba "to". Wiem, że brakowało Ci wyrazu i wstawiłeś "to" w obawie przed zaburzeniem zgodności w ilości sylab oraz w obawie zaburzenia płynności. W większości jest to 12 sylab, ale nie przestrzegasz tego do końca, więc śmiało możesz opuścić "to" w powyższej zwrotce. Ostatni wers przed "łaciną". Stoje na granicy, laczaca dwa swiaty. Sądzę, że powinno być "Stoję na granicy łączącej da światy", a może lepiej "Stojąc na granicy łączącej dwa światy". Naprawdę dobry kawałek.

No i co? Nieźle. Naprawdę nieźle. Dwie pierwsze zwrotki właściwie bez zarzutu. Trzecia... mogłaby tak pozostać, ale bym ją nieco przemodelował. Dziś te chwile się rozmyły został tylko jeden gest dając rękę człowiekowi podprowadzić blisko brzegu dalej sam już pójdzie... (albo) dalej pójdzie sam W takiej konwencji ostatnia zwrotka nabywa pewnej śpiewności, uporządkowania. Ale Twoja też może pozostać. Wówczas inaczej trzebaby ją interpretować. Mimo to, jak dla mnie za dużo słów. Dobry wiersz.

Ładny wiersz. Pogodny. Niezbyt fortunne jest powtórzenie słowa w tym wersie "w zaślepieniu wibracji membramy oślepiony": zaślepieniu - oślepiony. Proponuję zmienić na: w zaślepieniu wibracji membramy utopiony albo w zaślepieniu wibracją membramy uraczony Wiersz kończy się bez wyraźnego finału. Może tak być, ale może też być wielokropek, a także jakieś zestawienie trzech słów o płynności i sylabice takiej: taRara taRara tara (a może lepiej) tara taRara tara. Słowa sama sobie dobierz, bo to Twój wiersz.

Jest ciekawa treść. Jest wrażliwość. Są emocje. Jest forma. Zastanowiłbym się nad poszczególnymi wersami. Niektóre bym zmienił. Łączy się to z jednym dużym zarzutem - to nie jest "duża" poetyka. Nieco brakuje płynności. Metafory są, ale możnaby je nieco bardziej rozbudować, np. na całą zwrotkę. Ale uważam, że robisz postępy. I może to moje zdanie (bo to już nie pierwsze, jak zauważyłaś, na temat Twoich wierszy) niewiele Cię obchodzi - może tak myślisz. Mnie to nie boli, bo czuję, że (może nawet niezależnie korzystasz, z tego co podpowiadam) korzystasz z uwag... Będę czytać dalej. Mroki też są interesujące, ale pomimo jednoznacznego wydźwięku tego wiersza, cieszę się, że z nich wyszłaś - od kilku Twoich tworów. To bardzo dobra tendencja. Zawsze na gruncie czegoś delikatnego łatwiej jest ukazać nawet mało istotną anomalię. (To chyba "złota" zasada)

wspomnienia jak żywe, jeszcze przez długo. Może bardzo długo. Może do końca. 24.04.09 to data powstania - dzisiaj rano go napisałem. Od dawna datuję swoje wiersze.

pod stopami tylko smutek skrzypi i wydaje mi się, że postrzegam, by nazajutrz zbudzić się i nie czuć nawet nieba pod stopami smutek skrzypi i rozgardiasz sprzed wyborów, który moce hibernował a w natchnieniu eksplodował włóczę się po kątach przywiązania unikając, nie potrafię sprawić, by pogasły wszystkie światła coś zostaje w mojej duszy kurczy mnie i poniewiera w resztkach zatroskanej prawdy rozpacz mą wypiera i wydaje mi się, że postrzegam

Dziękuję ponownie za Twoje słowa. Posłuchaj. Twój wiersz "Północ" sprawił, że pomyślałem (ponieważ czytałem wcześniej Twoje wiersze) jakże odmienny, spójny i dobry! To jest kierunek. Choć tak naprawdę kierunek wytycza nasze serce a krajobraz wybranej drogi to tylko dobry smak - w pewnym stopniu jest to bliskie kwestii postrzegania. Nie uciekaj z tego forum. Nie jesteś ani gorsza ani lepsza. Jesteś jednostką, a nie masą. Liczysz się. Przecież na "tamten czas" nikt napisałby historię, którą wczoraj skomentowałem. To nic, że wg mnie zawierał sporo niedociągnięć. Najważniejsze osiągnęłaś, ale mogłaś osiągnąć co najmniej 5 x więcej. Czy nasze wiersze są idealne? Nie. Nikogo tutaj. Wręcz przeciwnie. Tak jak napisałem, pomimo, że to przeżyłaś... przyznam, że teraz też przeżywam bardzo trudne chwile... powinnaś była właściwie ukierunkować emocje oraz trzymać je nieco na wodzy. A wtedy moje serce i każdego "ZDROWEGO" czytelnika zaczęłoby walić. Nie uciekaj z tego forum. Północą potwierdziłaś, że jest nieźle. Wierszem komentowanym - o ile dobrze pamiętam - "na zakręcie" ukazałaś pewną, spójną historię. Nikt Ci nie zabroni pisać, możesz tylko Ty to zrobić. Jeśli chodzi o naszą klasę to faktycznie nie mam tam swojego profilu, ale może kiedyś zobaczę Twoj. Bycie dobrą pielęgniarką to też sztuka. Dziękuję za odrobinkę zaufania. Zaszczyt to uczestniczyć w czymś czystym - dobrym. Dzięki.

Czuję się odpowiedzialny za słowa, a zwłaszcza, gdy ktoś ich oczekuje. Bez względu na wszystko nie można zapominać o prawdzie. Jaka jest tu? Niewątpliwie najważniejsza jest opowieść. Więc w pierwszym "odruchu" nie zwracam uwagi na momenty, które nie bardzo mi się podobają, które można uznać za błędy. Emocja w tej historii jest wyczuwalna. Sama historia interesująca, ale od razu przywołująca skojarzenia - "kulminacyjny moment filmu", więc właściwie ta scena, to obraz. Hierarchiczność jest zachowana. Ale. To mógłby być znacznie lepszy wiersz - opowieść. Czego brakuje? Nie wiem czy Agato uczestniczyłaś w tym wydarzeniu, czy może jedynie byłaś obserwatorem albo coś Cię zainspirowało do zobrazowania przeżyć - już bez względu na skutek ich wytworzenia, ale mimo wszystko nie gospodarujesz odpowiednio emocją. Choćby to: W pewnym momencie, na ostrym zakręcie, zabrakło Nam sił by dalej żyć! Dlaczego stawiasz wykrzyknik? To brzmi, jakbyś chciała wypluć słowo "żyć". Wypluć, a przecież powyższe zestawienie wskazuje bardziej na rezygnację, a może jeszcze bardziej na spowiedź połączoną z otępiałością, bezradnością. Początek więc jest dobry, ale bez wykrzyknika. Podobnie z kolejnym wersem. Natomiast po "auto koziołkowało..." tchnął bym trochę powietrza. Robisz to przez wielokropek, ale to za mało. Poza tym warto zastanowić się nad stwierdzeniem "auto koziołkowało". Po pierwsze słowo auto brzmi jakby obco przez to nieco komicznie. Koziołkowało to też nietrafne słowo. Zrobiłbym tak. to nie był nasz wybór, to się stało "Auto koziołkowało" po prostu odrzuciłbym (zwróć uwagę, jak napisałaś "po prostu"). Nie stosowałbym czasowników w kolejnych wersach: trzask. drzewo. nie bałam się. (ponieważ są to jedynie migawki ledwo przez bohatera uchwycone) za mało czasu. ciemność. nie było już nic. (rozumiesz? odbieram to tak, jakby za każdym wersem - myślą - zamykał oczy. Wspominał przeżywał. O ile większa energetyka) "Ty musisz żyć" (wystarczy tyle - wprowadź odrobinkę nastrojowej tajemniczości. Powiedzą. Kto do cholery to mówi?) jak przez mgłę nade mną stałeś potokiem ozdobiony (łzy) ciemność. (migawka) zadrżałam, bo chciałam do Ciebie... "Ty Musisz żyć" (nawet błaganie kochającego męża) ... przytomność zapytała - Mąż? Kocham W Niebie Tak to czuję... opowieść wzruszająca, ale musi być odpowiednio okrojona, powściągliwa. Tego zabrakło w Twojej konwencji.

Pewnie, że zrobię. Zrobię to jutro, jestem dziś już nieco zmęczony. Niemalże wzruszyłaś mnie tym komentarzem. Dziękuję. Tak się zastanawiam. Czy jesteś autentycznie aż tak miła i ciepła, że to aż "rozbraja?" Jeśli tak... to masz siłę, by topić góry lodowe. Pięknie.

a mnie i Agata zaskoczyła. Faktycznie. Ten wiersz może się podobać. Bardzo dobrze pasuje (jak ulał) pierwszy, niewymuszony rym. Jedyne, co bym zmienił to odseparował ostatni dwuwers od reszty. Stworzyłbym przestrzeń i napisałbym tak: Więc znów północ i znów spać nie mogę Tutaj nie należy się obawiać powtórzeń słowa "znów". Zabrakło mi tego... Skoro brakuje całusów, tego, co drogie, dotyku, itd. to zaspokoić należy brak słowem "znów". Chyba, że miałaś zamysł sprawić, by czytający nie ugasił pragnienia... Ale nawet i ze słowem "znów" nie ugasi. Prawda? Ładnie.

Zarówno Nieśmiertelna miłość Przemijanie Śniłam sen Skrzypek to ciekawe wiersze. I dziękuję, że wreszcie ukazujesz większą przestrzeń i spore zróżnicowanie tematyczne. Najbardziej zaskoczył mnie Skrzypek, ale to ze względu na Ciebie. Nic wskazywało na taką tematykę. I przyznam, że ten wiersz, choć tematycznie nie najlepszy biorąc pod uwagę pozostałe nie dość, że jest mi bliski, to jeszcze forma jest bardzo dobra. Ma to jakiś ryt. Niestety, tego właśnie brakuje Twoim pozostałym wierszom (cały czas mowa o tych powyżej wymienionych). A szkoda. Bo podoba mi się Śniłam sen, Przemijanie nieco mniej, natomiast ładną historię (choć znów w dekadenckim tonie, być może ze względu na Twoje przeżycia, doświadczenia...) snujesz w Nieśmiertelna miłość. Kto to umarł? Dezorientacja cierpieniem, postrzeganiem miłości, zagubienie. Niezła fraza. To niezły wiersz z olbrzymią wadą. Forma! W przypadku Skrzypka pokazałaś, że potrafisz... a tu? Rozumiem, że gdy coś kogoś ogarnie, tenże nie potrafi "normalnie" funkcjonować, ale czynisz to nieco na siłę. Na pewno dokonałbym podziału na zwrotki. Nawet w "oszalałej" głowie nie ma nieustających ciągów. Tym bardziej brakuje pewnej harmonii w pozornej dysharmonii. Posłuchaj. Szkoda żeby wiersz umierał z braku kończyn, choć ma piękne serce.

niknę słucham i niknę, jak prosty i wielki jak oszczędny i wzniosły i niknę choćby szybko w dłoniach, by zrozumieć, co odkryłem niknę nikczemik rozbrzmiewa ton tępych aluzji wespół z nicością utożsamień maleję coraz szybciej na zawsze w ten moment, by sprostać bolesnym zachwytom i niknę znowu choćby szybko w dłoniach z nadzieją na starcie dotkliwej konfrontacji

Pomysł zupełnie nienowy. Wzniosłe idee, czyste intencje, ale naiwnie przedstawione. Taki przekaz wymaga opakowania "droższego" od towaru, by udźwignąć ową treść. Błędy ortograficzne, np. wierzyć. Co do zamieszczenia tego w poezji śpiewanej to tylko wtedy, gdy również dołączysz muzykę, a mam nadzieję, że ta choć trochę rekompensuje Twój tekst. Wprawdzie nie jest on zły, ale też i nie dobry.

Podoba mi się Twój wiersz. Jedyne czego mogę się przyczepić, to że został "luźno" potraktowany. Ale po części jest to usprawiedliwione przez pierwszą osobę, w której się wypowiadasz. Dodam, że sam również napisałem niedawno wiersze inspirowane księgą Hioba. Tutaj ich nie ma.

Całkowicie wtórny, żadnej świeżości nawet na tle Twoich wierszy. Czy taki kierunek Cię satysfakcjonuje? Byle się wyszczekać, byle wyszczekać te same słowa w podobnej konwencji? "Morze" dawało nadzieję. A to... zejście o dwa poziomy niżej i bynajmniej nie mam na myśli pozycji Twojej nimfomanki.

Wierszyk filigranowy, wydźwięk również; ale pozytywny. Popraw "zamaż".

Tak, jestem muzykiem. Jeśli chodzi o utwory na mojej stronie, to jestem niezadowolony z ich brzmienia (brzmienia instr. wirtualnych). Strona kompozytorska mnie satysfakcjonuje. Gram na fortepianie, kiedyś dużo ćwiczyłem na gitarze (kilka lat), śpiewam. Nie śmiałbym komentować wierszy dotykając kwestii muzycznych, gdybym nie czuł się pewnie na tym gruncie. Moje podejście nigdy było zawistne. Tylko pomocne. Więc dobrze, że Ty teraz zmieniasz podejście. Dzięki za odwiedziny mojej strony i zapoznanie się z materiałem. Jeszcze tylko pragnę powtórnie zauważyć, że muzyka Tkwi w poezji; jest to rytmika wiersza, jego płynność, barwa, nastrój, frazy, zdania, itd.

"Mój czas zaczyna się od teraz do końca" to ciągły skowyt zegarów, to czerstwy obrońca jażmo prażonych odrzuceń nad szpadlem ułamanym aż ziemia drżeć pocznie pod kopyt zaprawianiem to droga ku uciesze próżnie obsadzonych do chwili aż na tarczy ujrzą uwielbionych i pomrą w czasie moim z niskości zwyciężenia otuleni poświatą cudu spieniężenia Jednak nie zrozumiałeś, gdy pisałem, że to będzie inny wiersz. I to w istocie jest mój wiersz, już nie poprawka. Zachowałem Twoją frazę - bardzo dobrą i celowo zachowałem motyw tarczy, choć gdybym się go pozbył z pewnością nie byłbym tak skrępowany. Teraz czuć spójność pomimo wielu płaszczyzn.

Doceniam zmianę repertuaru, choć nie radykalną. Wciąż jest mrok, ale i świeżość.

Ok. Dlaczego? Uzasadnij. Pokaż błąd. Może inne rozwiązanie.

bazylu prostAKU nie w sztuce wschodu znaków szukać lecz w estrogenie wzmożonej siły byś wzrok poprawił i był nieco mniej zgniły