Paweł_Kolcaty

Wściekły wstyd dławiłby mnie stale A żal kolcami ranił serca dno Świetlisty ekran jaźni Wyświetlałby mi Ciebie jeno Za każdym oka zmrużeniem Kolczugę winy dźwigający Od sadystów bym sobie wymyślał Chłostałbym się pejczem Bezkompromisowej prawdy o swej niewdzięczności Brzemię samoświadomości podłego głupca Dozgonnie dźwigałbym zapewne Jednakowoż zostałaś

Nie podoba mi się "konsystencja szlamu". Jednak utwór (zwłaszcza owa tajemnica mroku) robi spore wrażenie. Pozdrawiam,

Forma jeszcze nie jest doskonała. Za to treść porusza. Z szacunkiem, kolcaty

Rad jestem, że spodobał Ci się ten wiersz. Paweł

Podzielam zdanie, iż tekstowi dobrze zrobi kilka dni leżakowania. Łatwiej się wtedy klaruje. Można też doprawić bukiet poezji. Nie zgadzam się jdnak z prostymi receptami poprzedników. Nie tylko króciaki nadają się na wersy. Plusa wstawiam za aktywność w poszukiwaniu tematów. Bo jest to mareriał na dobry wiersz.

Pewno, że się uśmiecha. Po pańskim wpisie także. :) Pozdrawiam serdecznie.

Przygotowany byłem na połajanki: że tekst niedopracowany, nie dość spójny, za dużo niezręczności, a za mało poezji w wierszu... A tu tyle wyrozumiałości. Aż się rumienię. Dziękuję Pani Mirko, Kolcaty

Ciekawa dyskusja. Zaczęła się od dobrego wiersza. Lustro ułatwia mi golenie, czasem jednak? No właśnie. I wtedy powstaje "W lusterku", czy jak w tym przypadku - "zazada lustra".

rozmowa z kustoszem przeglądamy stare fotografie zamkniętą w gablotkach historię miasta jego nadziei i nieszczęść strzelisty kościół z kamieni wzniesiony ku Jego Chwale ku hańbie kwatery krzyży na Jabłońcu dwuramiennych i jedno jedne i drugie nasze siadamy w muzealnej zachrystii z szuflad wyłaniają się dalsze zbiorowe mogiły retuszowane portrety burmistrzów proboszczów i żandarmów zdjęcia grupowe - zobacz pan Sowliny 1934 tam była rafineria francuska zredukowana szachownica mrowie pioneczków a tylko dwie figury kierownik szkoły i katecheta na krzesełkach eleganckie skrzyżowanie nóg oficerki obie pary wyglansowane że do dziś z cholew i krągłych szpiców refleksy fleszem w oczy a pionki szare sukieneczki i porcięta do pół łydki zakurzone bose stopy wszystkie pointę kustosza przemilczę

Ciekawe. Z. Mirosławski, kreśląc wprowadzenie do tomiku moich wierszy, użył podobnych sformułowań. Najwidoczniej tam, nad tytułową rzeką, w Beskidzie Wyspowym, jest moja Itaka. Dziękuję, Pani Seweryno.

Świetny pomysł, bardzo starannie napisane, rozrywkowa pointa. Wiersz radosny i z polotem. Kolcatemu się podoba! :-)

Nie powiem przykro mi. Bo to podmiot liryczny łka, czytelnika to nie obowiązuje. Na dodatek nieprzekonująco, skoro nie wzruszyło. ;-) Panie Mirosławie, peel czyni wiele, żeby pocieszyć siebie, rozśmieszyć innych. I nawet mu się to udaje. Do czasu. Kiedy wyznaje -dlaczego tego nie uczyniłem, wcześniej, za jej/jego życia, kiedy to było realne. Nie kończy, zdławiony tą refleksją łka...

I słusznie. A co do gustu - pas, nie mam mocy zmieniania gustów. Zalotność treści jest pozorna, enigmatyczna. Proszę zważyć na ten ostatni wers. W nim to łkanie. (A pierwsze dwa wersy odkrywają przyczynę: obiekt pożądania jawi się bierny, pod tujami).

Julko, bardzo Ci dziękuję. Trafnie wyłapałaś fragment, który być może jest poezją. Dwuwersy początkowe to próba wprowadzenia, zaś ostatni fragment to... tłumaczenie się z niedostatku poezji. I ja pozdrawiam

Miałem coś krytycznego napisać o "kościach miasta asfaltowych", ale mi się rozeszło. ;-) Wielu papuguje, iż "miłość nie jedno ma imię". Pani w tym utworze udało się taki błysk tęczowych łusek pstrąga w zawirowanym nurcie ukazać. Serdeczności, Kolcaty

Dziękuję, kiedyś wykorzystam. Paweł

Dosyć dobry. Trochę nadmiernie, zbyt wiele razy dopowiedziana jest główna oś metafory, przez co inne myśli mają mniej szans, by się pokazać. Ponadto określenie "pestki" do nasion słonacznika nie pasuje, a już mówienie o pustych pestkach jest nieporozumieniem. Ale pomysł bardzo dobry i znać trochę ćwiczenia warsztatowe.

Pani Izabello, pozwoli Pani bym kiedyś zacytował Pani serdeczny, a również dydaktyczny komentarz?

Dziękiję serdecznie. Do pani Anety zaś: Czy po wpisie Leili metafora stała się czytelniejsza? Końcówkę domyka tytuł. A te pierwsze dwa wersy też czemuś służą. Dzięki za uwagę, pozdrawiam Panią. Kolcaty

Pani Talu, (Natalko?), serdecznie dziękuję za obydwa wpisy. Miłe to łaskotanie męskiej próżności, jak spacer pszczółki po dłoni. :-) Do pierwszego oblotu! Kolcaty

gdy tuje wciągną cień zimowy dasz się popieścić psu rudemu zagubionym ziarnem facelii spęczniejesz wzejdziesz i wyrośniesz rozkwitniesz błękitem pierzastym a ja cytrynkiem myk myk niech inni drzemią leżakują przykucnę dopadnę wedrę się w samo dno kielicha dopiję czego wcześniej nie

Parafrazując baśniowe zakończenie relacji z balu (wesela?), zażartuję: " ...po brodzie kapało, dla mnie nie zostało". A z owocowych osobliwości przypomniał mi się epizod powrotu z zabawy bohatra z "A jak królem, a jak katem będziesz", Tadeusza Nowaka. Pieścił owoce oburącz, jedną klasyczne jabłko - drugę osobliwie dorodną berę... ;-) :-)))

Tu się raczej nie pisze wierszy dla dzieci. A swoją drogą, gdzieś Ty się chłopcze uchował?

Piotr takie teraz pisuje wiersze. I ma do tego prawo, oczywiście. Nawet mu się to udaje. Zależy mu (tak myślę) wyłącznie na wywołaniu wrażenia. Bardzo skrzętnie zaciera natomiast wszelkie ślady, pali kładki, żeby broń boże któryś z czytelników nie doszukał się jakiejkolwiek konkretnej treści. Pozdrawiam, Paweł

No więc, kiedy ona podniosła tę renklodę, to w salaterce ukazało się dno. A jak wypiła kawę, wtedy pokazało się drugie. W filiżance. :-) Przepraszam za żart, Pani Ireno. Pozdrawiam, Paweł