Paweł_Kolcaty

Sonet, jak sonet, dla mnie raczej fraszka. Jak w Azji Bin Laden, tako chłop w Pszasnyszu; poszasta, zamiesza - frasunek to żaden. Pozdrawiam

Reakcja na stres? Nie martw się! Nie ten to inny - będzie nosił Cię na rękach.

Odkryłaś źródło, trysnęło twoją własną poetyką. Nie daj się poić wodami podskórnymi. Bądź Julią.

Miło mi z tego powodu. Zapraszam, gdy będzie po drodze. Kolcaty

Jakże trafnie to ująłeś, Pelmanie.

Włodzimierzu, stary wiarus, zwykle o kuli, to rekrut po latach. Ze służby dla CK Austrii, przypadkowo, uszedł z życiem. Persona nie nazbyt częsta, ale dość charakterystyczna zarówno we Wschodniej, jak i Zachodniej Galicji. Pozdrawiam

Kapliczki przydrożne, co starą biedę pamiętają, urosły, na beskidzkie górki powyłaziły, przycupnęły na wierzchowinach. Łysej Górze przypięto Srebrny Krzyż Milenijny. Wielekroć zelowane małe fiaty forsują serpentyny; w zadbanych gumofilcach, ścieżkami na skróty gramolą się pielgrzymi „pod Twą obronę” zawsze pierwsi. Wdowi grosz ledwie brzęknie na tacy. W pieśni rozdroża najgłośniej słychać znów: – Racz nam wrócić Panie! Syrena nie śpiewa rdzą usta maluje

Uwaga Piotra jest bardzo istotna. Ale ja się nie odnoszę do podręczników historii. Skojarzyłem, może też doświadczył ten i ów z czytelników - jakie to wrażenie jest, kiedy w przysiółku (a w osiedlu?)jest tylko jeden, na dodatek utykający mężczyzna. Gromady dzieciaków nie wiedzą co to jest ojciec w domu.

Dotyk. Nic ująć. To o komentarzach pani Mirki. Diękuję. Dla panów Marcina i Adama_Witolda: Łososina - rzeka Beskidu Wyspowego - lewy dopływ Dunajca. Nad Łososiną leżą m.in. Tymbark, Łososina Górna, Laskowa, Ujanowice i Łososina Dolna.

rzeka powtarza mi esej o pradziejach doliny wyprawach na łowy do młyna na wojnę bosym stopom pozwala bratać się z otaczakami stanąć na starym szlaku łososi śpiew osełką strojonej kosy przywołuje niepamięć zagrodniczej biedy parobczańskiej niedoli gromadek półsierot i jednego kulejącego wiarusa

Skoro tak Pani twierdzi... Ten zestaw dwu imion widocznie mnie zmylił. I podpisuje się tylko pierwszym z nich - "Anka". Autorka wytwornego tomiku poeji. Tego i Pani życzę. Kolcaty

Spacer po lesie dobrze robi twojej poezji. Zdecydowanie.

decy decy bele bele bele decy Jeśli napisałaś co chciałaś - odważna jesteś.

Anno Mario, pozdrawiam cieplutko. Ja myślę, że to jakaś depresja. Poddawać się - nie jest jednak w Pani stylu. Tak mniemam. I proszę mi się nie stroić w szaty przypadkowego wierszoklety, gdyż wielokrotnie dowiodłaś solidności swego warsztatu literackiego i szalenie oryginalnej poetyki. Do dziś pamiętam stan błogiego uniesienia, towarzyszący wspinaczce po czreśni. Połóż się na wznak, pluń pestką po swojemu, wysoko! Nawet gdybyś miała trafić w oko ten ślepy...

Kto powiedział, że każdy wiersz musi być jedną wielką metaforą? Najlepiej jeszcze uniwersalną i posiadającą kilka den. To raczej marzenie, jak udział sportowca w Olimpiadzie. Tylko nielicznym się ziści. Modlitwa. Niemal każdy autor, posługujący się mową wiązaną, ma w swym dorobku conajmniej jeden utwór modlitewnej narury. Modlitwy, zwykle miewają dosyć osobisty charakter. Porywające czytelnika jako udana poezja - nie zdarzają się często. Uwaga pana Witolda, skondinąd chwalebna, dotyczy innego znaczenia czasownika "łamać". Stąd nieporozumienie.

Panu Atmie, Marcinowi i przemiłym paniom - dziękuję za krzepiące, dobre słowa. Do szanownej Pani Dotyk: skwapliwie z podpowiedzi skorzystam. Taka kolejność wynikła z tego, iż przytrafiały mi się niezręczności, jestem teraz przeczulony na szyk przestawny. Staram się zachować kolejność taką, jaka występuje w języku potocznym, przykładowo: wieczne pióro, złote runo, biały kieł; ale: herbata rumiankowa, sałata masłowa, papryka słodka, papryka ostra... Czy mogę prosić o parę zdań podpowiedzi, jak się z tym uporać? (Oczywiście można na priva). Przepraszam, Kolcaty

Spróbujemy więc ożywić dział Haiku/limeryki? Pusto tam jak na strychu domostwa wymarłego. A pod tym tekstem - może Palman zechce nam wyjaśnić, czy jeśli "przypuszczenie nieuchronności czasu przyszłego" zastąpimy czasem teraźniejszym: to już to będzie bliższe haiku?

Jakież miłe zaskoczenie! Przeczytałem z uznaniem i miłą refleksją. A już się bałem, że to będzie o "Więckowskiej drobiu nieświeżym". Pozdrawiam, Kolcaty

Wielkie to dla mnie wyróżnienie, Pani Seweryno. Kolcaty

od jesieni nie wyprowadzał psa odchodził milknącą ścieżką dźwięku ucichły pieśni biesiadne na czwartym metaliczne popisy anki z parteru przestały trzaskać drzwi fiołki alpejskie odebrała córka wysuszona jak papryka ostra przejmujące wyciszenie ciężkie kroki na schodach potem już tylko szczekanie - lament samotnego kudłacza

Świetny wiersz. Może nawet jeden z najlepszych tego autora. A do działu "P" Piotr swój utwór wkleił przez skromność, może nieco z przekory. :-) Gratulacje

Taka sobie fraszka. Jeśli się spodobała - jestem rad.

Fred, widzę że z twoich wierszy ten zebrał najwięcej przychylnych komentarzy. I nie dziwię się wcale. Udało Ci się w nim nie tylko zrymować swe krytyczne, czy prześmiewcze spojrzenie. Mocno sobie zadrwiłeś, używając dość oryginalnych środków artystycznych. Dlatego uważam, iż w tym raczej kierunku winieneś iść dalej, uciekając od politycznych łatwizn, w jakie obfituje byle forum ONET.

O, rzęsa wodna. :-)

Ni to wierszyk, ni to proza. Przemyślcie to moi mili: osła z wołem wyróżnili – pokrzywdzona koza. Tamci siano żarli w szopie i nikt tego już nie zmieni; przez Józefa wyróżnieni. Za co? Pomyśl chłopie… Wół przeżuwa myśli różne. Coś wie, lecz nie piśnie słowa – tajemnica zawodowa. Kozy żale próżne. Koza by puściła farbę. Osioł swoje ma kłopoty, głupi jest, nic nie wie o tym. – Ja kozę przygarnę.