Beenie M

Jacku, Wrocław śliczny i nastrojowy, to fakt, a widok jeziora, to migawka przywieziona z Ziemi Lubuskiej. Pozdrawiam serdecznie

Stepować nie potrafię, ale mogłabym przytrzymać parasolkę ;))) nie mniej miło i czuło pozdrawiam z podeszczowego Wrocławia:)))

Jak już pada, może być i wódka ;) Dziękuję za plusa, zbieram - wykorzystam, jak trafią się minusy. pzdr

Egzegeto, ostatnio tyle we mnie emocji, że nie potrafię ich okiełznać; a tak właściwie, dobrze mi z tym i wcale nie chcę tego zmieniać ;)))

Wiersz jasny, szczery, do zadumania. Jedyne co mi tak trochę zaszeleściło, to za dużo 'za', ale nie mam pomysłu na zmianę pozdrawiam serdecznie

Piaściku, zawsze czułam, że jesteś mi bratnią duszą, a za to co napisałeś, aż mam ochotę Cię ucałować. Dzisiaj we Wrocławiu całuśny deszcz tańczy z równie całuśnym wiatrem - nareszcie jest czym oddychać. pozdrawiam bardzo serdecznie :)))

Co hola, hola, Panie Piaście? Ja potrzebowałam słońca na urlopie, a nie teraz, jak trzeba pracować. Nawet nie mogłam za bardzo poturlać się po trawie, nie mówiąc o kąpieli w jeziorze ;))) pozdrawiam serdecznie

A ja lubię, Nato, jak mnie odwiedzasz :) O tak, niech zabłyśnie, niech zabłyśnie oko niebu, niech zmoczy ulewa rozgrzaną ziemię pozdrawiam

a tu Cię mam, bo ja wcale nie chcę mieć racji - ja tylko tak jako czepialski :))) a wszystko jest OK :)) Miłej nocy Waćpani życzę u mnie tez będzie miło, bo burza jak w banku Baaaardzo lubię:) Ciepłego deszczu życzę, wiem że lubisz jak pada :)))

No dobra, Egzegeto, podroczyłam się z Tobą, bo bardzo lubię - brakowało mi tego. Masz rację, coś nie tego - pomyślę nad zamiennikiem ;)

Maluj, Kosie, maluj, wiem, że potrafisz, nie tylko słowem. Dziękuję za dobre słowo i za wszystko kosowe :))) pozdrawiam całościowo ;)))

ależ Beenie wcale mi nie wesoło i ja na poważnie :))) chociaż do ponuraków i nieudaczników życiowych nie należę:)) Egzegeto, ty miłośniku, chyba mi nie powiesz, że nigdy nie całowałeś w zabawie podobnej do łaskotania, podczas tarzania się np. po trawie, kiedy pocałunki, niekoniecznie w usta, powodują ogólną wesołość, tudzież w czasie śmiechu marszczenie nosa, mrużenie oczu. Nie zawsze jest to tylko zmysłowe, delikatne całowanie, czasami po prostu czułe igraszki, takie wesołe wygłupy - bardzo lubią to dzieci ;)))

zak stanisława Cieszy mnie, że podoba się obrazek. Tęsknię za takim widokiem – u nas niemiłosierny upał. pzdr adam sosna Ach, Sosno :)*** pzdr a. mroziński Miło mi czytać Twój komentarz. Dzisiaj wszyscy mamy podobne marzenia. pzdr egzegeta Ahahaha … Twoje poczucie humoru mnie rozbraja … ahahaha - wiatr napaleniec nieokrzesany. Tak, tak, napaleniec, taki czuły napaleniec. Tacy jak Ty trzymają przy życiu, jak ja lubię wesołych ludzi. Dziękuję za dawkę wesołości. pozdrawiam, jak ten wiatr, żywiołowo ;)

Ładne przejścia do kolejnych wersów - dobrze się czyta. pozdrawiam

Jak tak czytam Twój wiersz, Stanisławko, myślę sobie, że każdy z nas był chwilą, która cieszyła, wierzył, że się powtórzy śpiew słowika, pożądaniem nasycał ciemność, muzyką rozbierał uczucia. Jeżeli nie był, to zapewne będzie. Ładne myśli :) Pozdrawiam serdecznie

czy napewno potrzebne tyle razy Ona - Żona?

:p

Aleś Ty zadziorny ;)

źle się czyta: czuję się mną - czy nie lepiej zdecydować się na powtórzenie? zabawa słowem nawet fajna, dająca dwuznaczności, jedynie ta miłość(?) w wierszu jakaś taka kiepskawa - życzę peelowi piękniejszej :) pozdrawiam

Nareeeeeeszcie!!! Jak ja lubię zieleń. No to polewajmy! Pijmy, żeby znowu nie wyłączyli! Wasze zdrówko: poeci, krytycy, czepialscy i głaskacze!!! Oby nam się ...

zmarszczyło nos jezioro wiatrem całowane nad wodą trzciny zgięte w pozie modlitewnej jakby cicho prosiły chroń od zguby panie pozwól skryć się ptaszętom niech będą bezpieczne kawalkadę niebiańską słychać gdzieś w oddali łódki wiosłem pędzone mkną szybko do brzegu wielki popłoch w listowiu i między żaglami tylko patrzeć jak zaraz błyśnie oko niebu

Masz rację, Szuwarku Nadzwyczajny, trzeba go bardziej zmetaforzyć, i jak tylko nadejdzie odpowiednia ku temu pora, zabiorę się solidnie do roboty. Co tu dużo gadać, lato bardziej sprzyja moim kontaktom z naturą, chłonięciu dźwięków i zapachów przyrody, niż mataforzeniu. Zarówno Oskar, jak i Jasiu, szczerze wyrazili swoje zdanie, i nie mam im tego za złe. Dużo w ich komentarzach racji, a więc dalej młoty do roboty (...). Pozdrawiam serdecznie

Marlett, wpatruj się, wpatruj w jej modre(?) oczy ... przyjemności życzę. Pozdrawiam cię Pani od wody :)))

To bardzo ciekawe, mamy więc wiersz o rzece, który wcale nie jest o rzece, a te wszystkie aluzje do rzeki są dla zmyłki. Czyli co? Trzeba się domyślić, co autorka chciała powiedzieć? W sumie to, mogę, ale tak mi się coś zdaje, że rzeka jako/symbol/metafora to już motyw wyeksploatowany do granic - od Talesa do Coleridge'a - poźniej było już tylko odgrzewanie kotletów. Ten wiersz też taki jest, niby refleksynjy, niby nawet sonetopodobny (chociaż może to przypadek), ale tak naprawdę nie ma tu nic na co nie wpadłby każdy z nas siedząc nad rzeką. Materializacja wtórności na papierze - może i łądnie napisana (albo i nie; kwestia gustu), ale te wszystkie głebie, brzegi i łódki z kory to już było i szczerze mówiąc, jak dla mnie to średnio poetyckie jest. Jasiu, nie ma nad czym rozprawiać. Nie ważne co autorka chciała pokazać, ważne co Ty zobaczyłeś. Jeżeli nic, znaczy wiersz nie dla Ciebie. Średniopetyckie, powiadasz, to i tak dużo w Twojej ocenie, bo i ze mnie żaden poeta, ja tutaj terminuję, podpatruję mistrzów, którzy też nie zawsze są na topie. Wszystko co powstaje to wtórności: słowa, zjawiska, emocje, które istnieją od zawsze, tylko że raz nam się uda lepiej, innym razem gorzej te wtórności pokazać. Będę podglądała Twój warsztat :)

O nie nie. Właśnie końcówka jest naj. Choć ja w tym wierszu nie rzekę widzę, lecz zgoła coś innego :)) Pozdrawiam Ona użyczyła tylko płaszcza, dobrze widzisz, Piotrze.