seweryna żuryńska

pijane dziecko we mgle? buntu, rozpaczy, wykrzyczenia dobrze, że hadrość życia pozostała jest nadzieja na jutrzenkę serdecznie pozdrawiam seweryna

zachwyca niby obojętna konstatacja, ale wyczuwa się gorzki bunt są chwile, kiedy plecami do wszystkiego ale to takie zapaściste pięknie wielkie dzięki seweryna

pomieszanie z poplątaniem nie znam takiej miłości, która akceptuje poniżanie godności a jeśli i jest, to w kategoriach klinicznych i niekoniecznie godna apoteozy pozdrówka seweryna

lubię ... apetyt na życie na każde drgnienie kuszenia smakowanie w objadaniu bezwstydnie nieśmiałym pięknie to opisałeś doprawdy pięknie pozdrawiam seweryna

Adamie! zawsze zdumiewają mnie twoje pomysły na wiersz i ten mnie nie zawiódł mimo upływu lat ciągle czekamy, nadzieję hołubimy maskujemy swoje najskrytsze marzenia w "małpią minę" tak lekko i tak tęsknie to wyraziłeś i ja go sobie zabiorę i ja ci dziękuję seweryna

wow...jakie to piękne i smutne każdy czasem jest pajacem, bez względu na to, po której stronie gwiazdki jesteśmy dawno tak się nie zachłysnęłam wielkie dzięki seweryna

pragnę ciebie na wyłączność tylko w moje zatracenia nie pozwolę gdzieś tam pomknąć pozwól spełnić twe marzenia mój być musisz w noc bezsenną tylko mój w promieniach słońca patrz jak usta moje biegną jak cię pragną wciąż, bez końca cały świat sobą zasłonię pozamykam okiennice póki moje kruche dłonie chwil ulotnych nie pochwycą opleceni serca drgnieniem w zmysłach swych zawirowani przeżyjemy oddalenie nie staniemy się - nieznani

mnie się wydaje, że często nie panuje się nad swym dziełem biegamy różnymi drogami stworzyliśmy świat zła znam wielu ojców, którzy boją się swych krwiopijców twój wiersz...można wieloznacznie pozdrawiam seweryna

Adamie! w autobusie, to ja widzę zmęczonych i znudzonych ludzi a ty bóg wi co dla mnie zakonnice są jak wór pokutny ja takiej ideologii życia nie rozumiem i szczerze mówiąc nie cenię, chyba, że misjonarki, te szczerze podziwiam, ale to na inną okazję rozmowa a wiersz...bardzo ciekawy chciałabym wiedzieć czy w ich spojrzeniu było to wszystko, co zobaczyłeś pozdrawiam seweryna

jeśli mogę ... za wiele patosu zgubiłaś sytuację liryczną, która się nieśmialo przebijała pozdrawiam seweryna

wybacz dla mnie to nie jest poezja ale nie muszę mieć racji pozdrawiam seweryna

nie zostawia się kobiety z paciorkami łez nie wolno a wiersz piękny i mocno prawdziwy pozdrawiam seweryna

wycięto drzewa wokół mego domu zbielałe pieńki cicho w niebo krzyczą soki korzeni nie służą nikomu wiatr nie szeleści w zakamarkach liści choć wyrastamy z głową uniesioną rozsypujemy barwnych myśli strzępy drżymy muskani czułością splecioną wciąż odchodzimy w mroczne snu ostępy na marginesie świata się pętamy smagani wiatrem, słońcu niepotrzebni nim skrzydła w górę, cicho zanikamy jak ścięte drzewa rzucone na śmietnik

tak niewymownie chętnie wtulam się w twoje obrazy i myśli może nazbyt różowe, ale mnie się ta kolorystyka podoba czasem chce się czystego piękna wielkie dzięki seweryna

a może....rolniczo tylko teoria...niekoniecznie...z życiem w parze...tak myślę zakwitamy w każdym nowym uśmiechu duszy odradzamy w głodzie życia i tyle naszego leczenia...ile nowego pragnienia serdeczne dzięki za zamyślenie pozdrawiam seweryna

Adamie! i czemu zrobiłeś z niej diablicę a taka była lotna, ulotna, kusząca niewinnie nie patrz tak...na życia sens :) a wiersz...bardzo sie podoba pozdrawiam i dzięki za nowy adres stronki:) seweryna

Mirku! dla mnie ten wiersz jest po prostu genialny może dlatego, że problem szaleństwa zawsze mnie intrygował wszyscy po części jesteśmy dziećmi wiatru tak prawdziwie o bezbrzeżnej desperacji a stearyna chylę czoła ogromne dzięki ja sobie go zabiorę seweryna

Lubię takie splatanie się, omotywanie w uczucie, pejzaż lubię klimat brodzenia po urokach szczęśliwości dziecięco zmysłowej tak się dobrze ten twój wiersz kołysze pięknie wielkie dzięki seweryna

zniczami otoczę się wokoło w ciepło płomieni wtulę skrawka twojego cienia dotknę może znów skroń poczuję odpłynę w świat cichej radości gdzie dobro już króluje złe, smutne chwile zapomniane gdzie bliskość naszą czuję tak zapatrzona w biel chryzantem drgającą zniczy żałość obejmę puste swe ramiona by wniknąć w naszą małość tak pragnę dziś szeptu ogników i wyciszenia chwili by dzień słoneczny widzieć jasno by wiedzieć, żeśmy ... żyli

Adamie! w perwszym odczytaniu nie szukałam odniesienia do biblii współcześnie go obejrzałam ale zmusiłeś mnie do posiedzenia dłużej masz rację każdy odczytuje historyczność inaczej z szacunkiem, zrozumieniem, ciekawością, pasją lub po prostu jej nie potrzebuje dystansuje się do zszarzałych foliałów i czas nie ma tutaj nic do powiedzenia trudny, ale piękny wiersz i wielkie dzięki za posadzenie do ławki a wyrażona mysl niezwykle głęboka i prawdziwa pozdrawiam seweryna

odwieczne pytania, odwieczne tęsknoty za sensem i targanie za ramię filozofa z prośbą o wsparcie a on tez się nurza w bezsensie, jeśli takowe nasze nastroje pięknie seweryna

kiedy dusza pisze wiersz należy przyklęknąć w skupieniu nie wiem jak wyrazić ogromny podziw tyle tutaj prawdy wyśpiewanej tak niesamowicie wielkie dzięki seweryna

Adamie! niestety ... tak a na końcu języka zostanie ... co zostanie tak mi się wydaje czasem i przaśny...po latach...smakuje echh pozdrawiam seweryna

zatrzymał i zafascynował pięknie odmalowany pejzaż bajecznie wprost i tylko ludzie ... zawsze tacy sami wielkie dzięki seweryna

wow... dawno nie wpiłam się tak w wiersz, jak teraz w twój po prostu mnie wziął i zabral do siebie to ja go też...ku sobie fantastyczny pozdrawiam seweryna