seweryna żuryńska

a może ...zanurzę w niego siebie... ...poslucham serca bicie... ukłony

lubię zadumę w poezji choć niekoniecznie o ... ostateczności mnie tylko nie przekonuje wyraz "ścięgnom" ...spragnionym ścięgnom...taki biologizm poza tym ... pięknie...naprawdę ukłony

dla kochających oczu...kobieta jest zawsze piękna dlaczego nie zawsze umie postrzegać tak sama siebie... a wiersz dla mnie ma wiele zgrzytów ... hm...klimatycznych dziękuję ukłony

zdecydowanie zmieniłabym dwa ostatnie wersy wybijają z klimatu i niemile dystansują do wijącej się nici narracji z przyjemnością przeczytałam dziękuję ukłony

czemu tak trudno zapomnieć świetliki w oczach twoich nagłe ściszenia głosu tęsknotę w opuszkach dłoni czemu, gdy myślę o tobie rzęsy zachodzą wilgocią skronie ściskam do bólu ślepnę gwiaździstą noca czemu przytulam się tkliwie do twoich kwiatów na oknie uciszam załkane serce i trwam przy cieniu samotnie

co ciebie uszczęśliwi co radość da spojrzeniu co chciałbyś w życiu zdobyć by mówić o spełnieniu no przecież nie pieniądze i nie bogactwa wszelkie to rzeczy są ulotne i znowuż nie tak wielkie czy marzysz o bliskości po kres i jeszcze dalej o uczciwości, prawdzie których nie umiesz znaleźć a może pragniesz skrycie by słowo było słowem radość znaczyła szczęście miłość życia osnowę