GASPAR_VAN_DER_SAR

Niestety, masz rację wuszko dzie :(. Tą formę przyjąłem, choć w najbliższym czasie postaram się poszukać jakichś nowych dróg, czegoś, czego nie było. Ale cieszę się, że super ;). Pozdrawiam serdecznie, Gaspar :-)

Tak, zdecydowanie wziąłem sobie "Ars Poetica?" Miłosza do serca. To wspaniały utwór wyjaśniający, czym jest naprawdę "sztuka poetycka". Dziękuję za pozytywa. Pozdrawiam, Gaspar :-).

Coraz bardziej zaciera się linia między poezją a prozą. Może tak jak wydzielono prozę poetycką, powinno się wyraźnie oddzielić poezję prozowatą? Uważam, że jest to wiersz, dlatego że występują w nim środki stylistyczne, których w takiej ilości nie używamy w prozie. To dla mnie jest powód, bo wersyfikacja to, faktycznie, żaden argument. Niemniej dziękuję za komentarz i refleksję. Pozdrawiam serdecznie, Gaspar :-).

Wiem, ale jakże wielu z nas tak zaczęło! Najwięcej wierszy (i najwięcej grafomanii...) powstaje w efekcie zakochania. Zresztą, zacytuję Ciebie, Michale: "Albo ile to dziewcząt zamawia tą swoją małą czarną (kawę rzecz jasna) w jakiejś kawiarni i mówi tym biednym chłopcom, ze jednak nic z tego nie będzie. Zostaje im albo marna kariera poety, który zostanie w rezultacie podtatusiałym i skretyniałym wzorem dla nastolatek, albo ta ostatnia kawa, na pewno słodka, bo raczej nikt sobie wtedy nie żałuje". Takim człowiekiem jest peel, takimi ludźmi było, jak mniemam, wielu wielkich (i mniejszych...) poetów u swoich początków. Dziękuję, że na tak, bo wiersz był wstawiony jakąś godzinę po napisaniu, co zresztą widać po dacie ;). Pozdrawiam, Gaspar :-).

Też bardzo lubię Coelho (choć momentami tak lubiana w Polsce "Własna Legenda" jest dla mnie po prostu tandetna), a "Zahir" wyjątkowo do mnie przemówić (co prawda dopiero za drugim przeczytaniem), bo odpowiada mojemu postrzeganiu świata. Dziękuję za plusika. I pozdrawiam serdecznie :), Gaspar.

* (...) piszę, ponieważ chcę być kochany. Paulo Coelho - "Zahir" Pan Kracy tworzy. Codziennie odnawiając perspektywę, przygotowuje świat z półproduktów. Drze kartkę. Idzie zaczerpnąć natchnienia wraz ze świeżym powietrzem. Żyjąc we własnych wierszach, wie, jaką podjąć decyzję. Przykłada rękę do własnego końca. Przekracza próg. Ogląda się za siebie. Patrzy na świat, w którym mógł rozpaczać, że nikt go nie kocha; chodzić, narzekając, że jest niezrozumiany przez swoją epokę. Żyć naprawdę. Minione dni sprintują przed oczami. Widzi chłopaka, który był zbyt nieśmiały, by rozmawiać z dziewczętami, więc zaczął pisać wiersze; młodzieńca, który tak bardzo w nic nie wątpił, że stał się bardziej poetą niż człowiekiem. Czy można pomachać samemu sobie? Liście za oknem spadają na ziemię. Głowa tutaj - na biurko. Gdzieś między wiersze.

Momentami wydaje się być ładne, ale trochę tandetne, przegadane, nudnawe. Sylab nie liczyłem, więc nie wiem jak z rytmem. Ale i tak na minus. pozdrawiam serdecznie, Gaspar :-).

W tym kontekście byłby bardzo ważny może dla jakiegoś maturzysty, który wybrałby sobie temat do prezentacji "Rola lustra w życiu człowieka w polskiej poezji współczesnej" ;). A tak na poważnie - to już po prostu było, przejadło się, i choć mogło byś smaczne, to skończyło się wzdęciami. Niestety. Więc daję minusa. Pozdrawiam, Gaspar :-).

faktycznie kit, ale oddaję szacunek Autorce, która najwyraźniej ma tego faktu pełną świadomość. naprawdę doceniam, ja bym tak nie umiał ;). serdecznie, Gaspar :-).

Zupełnie nie mój styl, za dużo w tym cudów natury ;). Niemniej jednak spodobał się, przeczytałem dwa razy. Wyjątkowo pasuje do niego to zwykle nietrafne określenie - ładny. Więc daję plusa. I pozdrawiam serdecznie, Gaspar :-).

obawiam się, że nie potrafiłbym ani jednego, ani drugiego.

wt[u]ó[/u]rują - ważny błąd. co do wiersza, to jeszcze pomyślę, może napiszę coś więcej. pozdrawiam, Gaspar :-).

Dobre, w lekkim stylu. Podoba się. Pozdrawiam, Gaspar :-).

No lepiej, Karspeno, lepiej niż poprzednio. Wiersz pamiętam z pojedynku, wtedy się nie podobał, więc widocznie zyskał w wyniku zmian. Minimalnie - bo zastrzegam że nadal nie mój styl - ale plusuję. + Serdecznie, Kaspar :-).

mondrzysz się, mondrzysz. ja zazwyczaj piszę całkiem bez planu, bo jakoś nigdy nic nie umiem zaplanować na początku. potem już jakoś idzie. pozdrawiam, Gaspar :-). PS. Co do wiersza - faktycznie strasznie cienki, ale szczerość autora rozbraja.

Horyzonty poszerzyłem, pomysł się podoba - ale nie jako poezja. Pozdrawiam, Gaspar :-).

cieszę się Cassielu, że tak uważasz. ten wiersz, to [obok "poradnika" i "instrukcji obsługi"] jeden z kilku eksperymentów - czasami trzeba spróbować czegoś innego. serdeczności Espena :) "Instrukcja obługi" była chociaż zabawna. W każdym razie zapadła w pamięć ;-). Pozdrawiam, Kaspar :-).

Dzięki, dzięki. Pozdrawiam serdecznie.

Rozumiem. :-). Niemniej jednak może zostaw je tylko na swoim komputerze, a tutaj wrzucaj bez nich - bo tak to to dziwnie wygląda. Pozdrawiam :-).

przepraszam, ale co znaczą te dwukropki w nawiasach? czy coś cytujesz?

Kiedyś nim pisałem, a jak wiadomo charakteryzuje ono ludzi nieśmiałych i skrytych - a taki jest peel. Tak nawiasem, to moje zainteresowanie grafologią rozpoczęło się od Twojego wiersza :D. Chodzi oczywiście o "spisane prawą, z lewej powstałe", gdzie przeczytałem coś o piśmie girlandowym, a nie wiedząc o co chodzi - wpisałem to w Google, gdzie wyskoczyły mi strony o grafologii - i tak się zaczęło ;). Pozdrawiam, Kaspar. PS. Teraz piszę girlandowo w ramach walki z chorobliwym zamknięciem w sobie ;P.

dzięki Michale pozdrawiam, Gaspar.

pewnie obu - dzięki pozdrawiam, Gaspar.

Bardzo mi się podoba - wiersz smutny, ale i refleksyjny, spokojnie liryczny. Michale - na plus. Pozdrawiam, Gaspar :-).

Niestety, Karspeno - nie podoba się. Jak mniemam czytasz dużo Siwczyka, może dlatego piszesz coraz trudniej? ;] Przykro mi, ale jestem dla tego wiersza na nie - niezrozumiały, zbytnio wydumany i w ogóle nie w moim stylu. Pozdrawiam serdecznie, Kaspar :-).