GASPAR_VAN_DER_SAR

Cieszę się, że się podoba :). A cytowanie fragmentów moich utworów jest dla mnie największym zaszczytem. Pozdrawiam serdecznie, Gaspar :).

Rozumiem, niektórzy nie lubią pisania w 1. os. l. mn., bo to w pewien sposób angażuje czytelnika w wiersz, miałem tu jednak na myśli siebie i ludzi dookoła mnie. Ale cieszę się, że generalnie się spodobał :). Pozdrawiam, Gaspar :).

Karspeno, jakieś przebudzenie, wiersz na zdecydowany plus, najbardziej za klimat. Najmniej mi się podoba ta wysmarowana miodem kora, ale przyjmuję, fragment wpisuje się w ogólny koncept. Jako rzekłem - na plus. Duży. Serdeczności, Kaspar :). PS. Na dobre wychodzi Twoim wierszom ta miłość ;).

dzięki za opinię po pierwszym czytaniu i pierwszą wizytę u mnie. zapraszam ponownie, postaram się nie zawieść ;). pozdrawiam, Gaspar :).

Codziennie spełniamy zbudowany w sobie kodeks: paragrafy ściskanych rąk, ratyfikowane pocałunki, właściwe narzekania i akceptowalne żarty. Kochamy zgodne z oficjalnym kluczem odmienności i udowadniamy samym sobie słuszność poprawnych odpowiedzi. Ciosy za przyjaciół bohatersko odbieramy wyobraźnią, leczymy parodią i żyjemy dalej. Potem kończymy, odtwarzamy odpowiedni schemat i wracamy do siebie, samotności i snu. Wciąż wierzymy w przyszły dzień.

dzięki za plusa :D. szkoda, że mi się wiersz nie udał, może jeszcze kiedyś go poprawię, bo obraz godny dobrego utworu ;P. pozdrawiam, Gaspar :).

dzięki Stasiu, zdecydowanie muszę ten wiersz zaliczyć do nieudanych :P. pozdrawiam, Gaspar :)

dzięki za krytykę. jest ważniejsza niż pozytywy, zresztą widzę, że ten wiersz mi nie wyszedł ;P. serdecznie, Gaspar :D.

tak, powiązanie jest w wertykalizmie właśnie :). a poza tym obaj są chyba żółci, tylko Adam ma inny odcień niż Chrystus ;].

Adamie, świetny wiersz, momentami nie podoba mi się inwersja (np. "giętych fraz ciężarami"), ale i tak zabieram do ulu. Pozdrawiam, Gaspar :-).

Karspeno, czytam już drugi raz. Wiersz ma coś w sobie, więc pozwolę sobie odnieść się szczegółowo: No, ponarzekałem sobie ;). Ale ogólnie wiersz na plus, choć - zaznaczam - póki co na malutki plusik. Serdecznie pozdrawiam, Kaspar :-).

Jestem świadom tego, że zasadnicza opinia jest taka, że ta postać nie ma nic wspólnego z żółtym Chrystusem, czytałem pewne recenzje tego obrazu. Natomiast kiedy zobaczyłem oba obrazy, takie skojarzenie nasunęło mi się od razu i dlatego właśnie o tym wspomniałem. Dzięki za komentarz. Pozdrawiam, Gaspar :-).

Oczywiście, że nie miałby sensu, Michale :-). Jest to wręcz założeniem tego wiersza, że ma być on nie tyle samodzielnie wywierającym jakieś wrażenia utworem, lecz komentarzem do wybitnego dzieła innej dziedziny sztuki. Cieszę się za to, że rzecz dobra :D. Serdecznie, Gaspar.

czyżby takie arcydzieło miało być słabe bez mojego wierszydła? (w to, że wiersz bez obrazu jest marny wierzę, gdyż z taką myślą go pisałem) się cieszę, choć komentarz ambiwalentny ;P. pozdrawiam, Gaspar :-).

Paul Gauguin - Skąd przychodzimy? Czym jesteśmy? Dokąd idziemy? - tytuł poprawiony na początku był chaos i z chaosu wyłonił się Bóg niejeden zresztą stworzył niebo ziemię i raj i na początku był raj potem raj odsunięto zasłonięto i słowo stało się ciałem i zamieszkało i zamieszało między nami i stał się chaos i nie było już ani słowa jakiś Bóg nieznany mi z twarzy stoi na kamieniu a żółty Chrystus bez krzyża sięga niebios wokół ludzie i szczury tacy sami jak zawsze nieudolnie szukający się wśród siebie

ach, wiedziałem, że Ci się spodoba ;P. dzięki za pozytywa. pozdrawiam, Kaspar :-)

cieszę się, że okej, link już wstawiony. pozdr., Gaspar

właśnie ja mam takie samo odczucie! że krzyczy wszystko wokół, tylko nie ta postać. postać jest raczej zamarła ze strachu. dzięki za pozytywa. pozdr., Gaspar

Link już wrzuciłem. Obraz owszem, krzyczy, tylko najmniej krzycząca jest na nim sama postać. Dzięki za pozytywa. pozdr., Gaspar

ależ proszę! ;P dzięki za komentarz pozdr., Gaspar

dzięki za odwiedziny pozdr., Gaspar

znak zapytania ma wyrażać wątpliwość. póki co zostawiam dzięki za uwagę pozdr, Gaspar.

a jednak twarz nie krzyczy a jednak nieboskłon i skłon wody ku niebu jednak kawałek lądu łódki w oddali diagonale dynamicznego molo (tylko te usta otwarte zamarłe usta w niewoli słów których nie zdołały wydobyć) jednak dwoje spacerowiczów oni jednak - my?

Tak, Karspeno... Wiersz byłby kompletnie bezsensowny bez obrazu... a obraz niezrozumiały bez wiersza... Ale razem - tak. Kupuję, za dobrą cenę ;). Pozdrawiam serdecznie, Kaspar :-).

Michale, wydrukowałem sobie tekst, przeczytałem i stwierdzam co następuje: tekst dość dobry, napisany lekkim, przystępnym stylem, właściwie nie wiem, czy jest to artykuł, ale czytało się miło. Więc plusuję. I pozdrawiam, Gaspar.