Anna Maria K.

A ja myślę, że miłość jak wieloryb też istnieje, niemniej jednak przesłanie i forma bardzo bardzo na tak. Szczeólnie, że kojarzy mi się z jednym z bardziej ulubionych wierszy Blake'a. Love's secret - Never seek to tell thy love love that never told can be for gentle wind doth move silently invisibly równie prosto, mądrze i pięknie :) gratuluję pzdr

podpisuję się pod przedmówczynią; irytująca wyliczanka bez przesłania pzdr.

porażka. bez pzdr

Bardzo ciekawy wiersz. Co zaś do tlumaczenia, to wydaje mi się ono dość wiernym odwzorowaniem, co popieram. Natomiast mam kilka zastrzeżeń: rats' feet over broken glass cellar to bardziej piwnica, tudzież loch niż spiżarnia, i występuje w l. poj. to tak na razie. pzdr

Muszę przyznać, że chociaż nadmiar prozy w poezji przeważnie mnie irytuje, ten wiersz wyjątkowo mnie ujął swoim charakterystycznym stylem. Na pierwszy rzut oka możnaby spodziewać się czegoś banalniejszego, a i forma mogłaby budzić zastrzeżenie, natomiast już po przeczytaniu pierwszych dwóch linijek utwór wciąga, i to bardzo. Czytało się niezmiernie ciekawie i coś tam pozostało na dłużej... duży plus pzdr.

a ja uwielbiam czytac "nadinterpretacje" :D świadomie pozostawiłam wiele niedomówień, by dać pole właśnie takim dywagacjom i niezmiernie cieszy mnie, że czytelnik potrafi sobie kojarzyć mój wiersz z malarstwem. Co prawda, sytuacja liryczna jest niezmiernie prosta (ucieczka rowerem przed miastem), jednak cały urok leży w tym, że odbiorca potrafi go nadinterpretować ;) dzięki, pzdr.

taa, dżuma to neverending story, nasz absurd istnienia, mimo otwartych bram i śmiejącego się tłumu... no cóż, idea jest; ale wykonanie do mnie trochę nie przemawia, za dużo prozy w tej poezji, doktorze Rieux. Radziłabym udać sie do warsztatu, bo w pewnych miejscach jest przegadany i należałoby lepiej dopracować dobór słów. pzdr

ja będę pierwsza ;] pzdr.

rower zdyszany ucieczką zbuntowanych pedałów za myśli, milczenie i zaniedbanie za cudne manowce i paranoję kłębowiska kwadratów nuża się w zieloność jak łódka brodzi ścigany czterdziestoma tysiącami szponów harpii rozedrgane różową poświatą szprychy kostnieją kiedy oda do radości milknie na rzecz hymnu smutno mi Boże wraz z tabliczką teren zabudowany

Cieszę się, że mogłam pomóc i przyznaje, że bardzo, bardzo się podoba. Gratuluję i życzę powodzenia dalej! pzdr.

Poza tym na plus, fajny pomysł! pzdr.

a ja bym radziła rezygnację z cudzysłowia w przedostatnim wersie :) wyglądałoby to bardziej symbolicznie, a kto ma jakies pojęcie o muzyce, to i tak w domyśle będzie miał ten nieszczęsny cudzysłów ;) Nic tylko tańczyć – lecz nie widzę wcale by ktoś tańczył nad cichym, modrym Dunajem. Ludzie jak szli, tak idą dalej. pzdr.

La desdichada* Nieśmiało przestępując próg spoglądam wzrokiem lękliwym W stronę światła promieniującego w kłębiaste zwały nocy nad i pode mną Z truchlejącym sercem w obliczu świętego płomienia zbliżam się ku ołtarzowi Ofiary z życia i ze śmierci Przytłoczona majestatem potęgowanym własnym sumieniem upadam po trzykroć zaklinając Nie godnam! Koić i topić wzroku spragnionego w rozkoszy ciepłego blasku odwiecznego żaru ikaryjskich serc Niegdysiejsza iskra błogosławiona zagaszona mrokiem duszy Wydziedziczona własnym przestrachem spalam oczy w płomieniu Nirwany Żądnym ustom w ciszy wydarte, wykrzykuję mdlejąc: Evviva l’arte! ---------------------- * la desdichada (hiszp.) - wydziedziczona (inspiracja: Gérard de Nerval, El desdichado)

O wewnętrznej walce mojej... (sonet gotycko-barokowy) Wstaję, idę, biegnę, oddalam się, uciekam Na tym samym miejscu spoczywając niezmiennie Opuszczam ciało uwielbione, bo śmiertelne Resztką rozsądku myśli nieznośnych się zrzekam Ze wszystkich nieprzyjaciół – ja wrogiem największym Wasale, co wieczną wierność zaprzysiężyli Bezecny spisek w wolność moją wymierzyli Ich grzech, zdradą zwany – przewinieniem najcięższym To co we wnętrzu mym – serce, dusza i myśli Poskromić się za nic władczej woli nie dają Rozkazów, próśb, czy gróźb rozsądku nie słuchają Zdrajcy! Niby dla dobra mego i korzyści Zgodę daliście na wnętrza penetrowanie Widmu tego, co rozum skazał na wygnanie

Panie Dariuszu... no cóż, nie da się zlekceważyć egzystencji nadziei w życiu, wiec chyba warto o niej w ogóle pisać. Natomiast ja starałam się odkryć nieco mniej konwencjonalne jej oblicze. A przede wszystkim jej destrukcyjną siłę. Owszem, to że umiera ostatnia jest banałem, ale moim zdaniem ważniejsze są wnioski płynące z tego typu frazesów - w nich może tkwić coś niebanalnego. I takie motywy w poezji lubię. Jeden z moich bardziej ulubionych wierszy to Nadzieja Bursy - tytuł nie zapowiada jakże ciekawego zakończenia! pzdr. i dziękuję wszystkim komentującym

Dziękuję Bartoszu :) Jak najbardziej zgadzam sie z Twoimi sugestiami, utrafileś w moje własne zamierzenia. Ciągle jeszcze zastanawiam się nad tą miniaturką i nie uważam ją za gotową. Dlatego jestem wdzięczna za komentarze i będę się starała jeszcze dopracować. Co do puenty, to szczerze mówiąc ostatni wers bylabym skłonna pozostawić w tej formie, bo bardzo lubię klamry kompozycyjne, a stanowi on dopowiedzenie początku. Co do środka, to zgadzam się z Tobą i ciągle myślę... ;) Dziękuję też za komentarz Anastazji. pzdr.

najczęściej można mnie spotkać zamkniętą w czterech ścianach w parku, domu, na spacerze, winie, ławce i obiedzie spotkacie mnie zamkniętą w czterech ścianach poezji

w przedostatniej linijce powinno być zdaje się cuchnę pzdr.

Poniekąd inspirację stanowił smętny wzrok widocznego na obrazie Pana: http://www.bezuprzedzen.pl/podroze/arles_ga.shtml za współpracę w warsztacie dziękuję Bartoszowi. pzdr.

pstrokata papużka podstępnie spełzła na bezwładne ramię rani zabandażowane ucho bezpardonowym skrzekiem (okres godowy nadziei przypomina krzykliwe promocje w marketach) w odświętnych piórach mieniąca się brokatem odsłania ponętny seksapil i kusi figlarnie skrzydełkiem papuguje ekskluzywne wybiegu dla modelowych manipulatorów jednak wprawne ręce mordercy łapią wpół oszukańczy kark niestety nadzieja umiera ostatnia i nad trupem papugi kraczą nadal moje ptasie pragnienia

Zdecydowanie na tak. Bardzo przyjemnie czyta sie cos rymowanego i to w dobrym stylu. Ostatnia strofa najbardziej przypadla mi do gustu. Ciekawy, ciepły klimat (dziadek-wnuczek) naznaczony cieniem trwogi. W przedostatniej zwrotce błąd - mają być chyba zasłony pzdr.

"nawet" dziekuję za komentarz :) pisane było w afekcie pod wpływem wyżej wymienionej krytyki własnej matki (et tu Brute...) pzdr.

Hmmm ciekawe spostrzeżenie ;] pzdr.

zainspirowane wypowiedzią mojej matki, jakobym miała pogrążać się niczym Titanic... więc mam zagrać "rolę statku" pzdr.

zmodyfikowalam nieco wstęp, wydaje mi się, że w takiej formie zaczyna mój utworek mieć jakieś ręce i nogi. w ostatnim wersie zamieniłam też po długim namyśle "skrzeczą" na "kraczą"... moja papuga jest wielofunkcyjna, i może być nawet białym krukiem ;] dziękuję Bartoszowi pzdr.