Sylwester_Lasota

Dziękuję Marku. Również pozdrawiam

- Czy ty mnie na pewno kochasz? - zapytała Zazdrość. - Tak, kocham cię - odpowiedziała Miłość. - Ale czy kochasz tylko mnie? - Kocham ciebie tak samo, jak całe stworzenie, ludzi, zwierzęta, rośliny, świat nieożywiony... - Ale czy mnie kochasz bardziej od innych? - przerwała Miłości Zazdrość. - Kocham cię tak, jak całą resztę. -Ja tak nie chcę - poirytowała się Zazdrość - Myślę, że mnie po prostu wcale nie kochasz! - Kocham cię. - To przestań kochać innych! - Nie mogę. Jestem Miłością. - To chociaż kochaj mnie bardziej od innych. - Wtedy nie byłabym prawdziwą Miłością. - Ona cię nie kocha - wtrąciła się Zawiść. - Powiedziała, że mnie kocha, tak samo, jak całe stworzenie - odpowiedziała jej Zazdrość. - Tak - potwierdziła Miłość - gdybym nie kochała wszystkich ludzi i całego stworzenia, łatwo byłoby mi również ciebie przestać kochać. - A mnie też kochasz? - zapytała Zawiść z ironicznym uśmiechem. - Nie, ciebie nie kocham - odpowiedziała szczerze Miłość - Tak, jak nie kocham Zła, Nienawiści, Zdrady i wielu innych. - Widzisz! Ona kłamie! - wykrzyknęła Zawiść do Zazdrości - Wcale nie kocha wszystkich i wszystkiego! - I co ja mam teraz zrobić? - dopytywała się zrozpaczona Zazdrość. - Zabij ją! - podszepnęła Nienawiść, która przysłuchiwała się z uwagą całej rozmowie. Zazdrości nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Wbiła Miłości w plecy swoje żądło i wstrzyknęła w jej ciało destrukcyjną truciznę. Po chwili Miłość konała w okropnych męczarniach. Gdy odeszła, wspólnie poćwiartowały zwłoki i zakopały szczątki ma wysypisku śmieci. Było z nimi Zło. Rozeszły się potem na cztery strony świata, by zgodnie rozpowiadać, że żadnej Miłości nigdy nie było i nigdy nie będzie. Tymczasem z poćwiartowanego ciała zaczęły wyrastać nowe, małe Miłości. Część pożarły na miejscu gawrony i kawki, ale jedną przygarnął bezdomny, drugą, dozorca wysypiska. Pierwszy zabrał swoją do schroniska, drugi do swojego domu. Obie wkrótce zaczęły rosnąć i dojrzewać.

To się specjalnie nie rzucą w oczy, ale wydaje mi się, że takich osób jest jednak sporo. Dotyczy to przedewszystkim ludzi w podeszłym wieku, z ograniczoną mobilnością, a ponieważ starzejemy się jako społeczeństwo, to można spodziewać się, że ta grupa będzie raczej rosła niż malała. Miłego dnia :)

Dziękuję :))) Również pozdrawiam :) To tak też wynikałoby z wiersza :) Pozdrawiam. :D Pozdrawiam.

Wszystkowiedzący. Pozdrawiam :)

Dziękuję :) Pozdrawiam Właściwie... to ciągle był ten sam kamień :))). Dlatego wierszyk jest bez sensu, chociaż tak bardzo nasycony sensem. ;) Wielkie dzięki. Pozdrawiam.

Piękny. Twoje sonety, to dla mnie nieosiągalny poziom. Mistrzostwo, które podziwiam. Pozdrawiam.

Niemal przegapiłem ten komentarz... Tzn. czytałem go kilkakrotnie, ale jakoś przegapiłem odpowiadając na pozostałe komentarze. :) W sumie mam podobnie, ale mam też świadomość, że są ludzie, którzy mają utrudniony kontakt z naturą, często z powodów zupełnie od nich niezależnych. Dziękuję i pozdrawiam serdecznie.

:))) Również pozdrawiam.

Dziękuję :) Z tym się zgadzam Również pozdrawiam :) To chyba jest najlepsze podsumowanie naszej dyskusji. Dzięki za ten cytat. Moim zdaniem wszystko jest w porządku, jeśli takiej kreacji towarzyszy informacja jakiego narzędzia użyto. Mnie zastanawia jeszcze jedno, jaki wpływ będą miały/już mają te systemy na aspekty społeczne i polityczne układy. Tutaj jak zwykle wygrywa silniejszy/sprawniejszy. Myślę, że tzw. demokracja ostatecznie odchodzi do lamusa. Wchodzimy w zupełnie nową erę. Pozdrawiam.

Poszedł Franek raz na cmentarz. Po co poszedł? Nie pamiętał. Chodził nieco zatroskany... Gdzieś tu sens jest pogrzebany. Wciąż przemierzał więc alejki w tym bezsensie, jakże wielkim i pod nosem: Bez wątpienia, mruczał, sensu tutaj nie ma. Jednak jakieś miał przeczucie, że sens był, lecz gdzieś mu uciekł. W końcu znalazł stary kamień z wielkim znakiem zapytania. Obok stała też łopata, więc ochoczo za nią złapał. Kopać zaczął niczym hiena, choć tu hiena sensu nie ma... Może jednak jest na miejscu, choć nie szuka zwykle sensu. Lecz zostawmy już ten temat, bo go ciągnąć, sensu nie ma i wracajmy do Franciszka, wszak łopata, to nie łyżka, więc, choć duży był w nim zapał, bardzo szybko się zasapał i ze zgrozą szepnął prędko: Znowu wszystko jest bez sensu. Jednak chociaż z sił już opadł, nadal kopał, kopał, kopał. Kopał tak przez cały tydzień, miesiąc, rok, przez całe życie... W końcu wyznał przy konaniu: Cały sens był w tym kopaniu. Zamknął grób się ponad Frankiem, na nim kamień z wiekim znakiem: ? Jeśli szukasz czegoś więcej, to zastanów się nad sensem. Tylko mi go nie dopisuj, bo go nie ma w tym wierszyku, napisałem go dla wprawy, dla rozrywki i zabawy. KONIEC.

Rozbawiłeś mnie do łez :)

@Wędrowiec.1984 A tutaj post z fb, o którym pisałem:

@Wędrowiec.1984 Dokładnie to o czym wspomniałeś sprowokowało mnie do napisania powyższego tekstu. Ostatnio na fb jest wysyp zdjęć wyglądających jak pochodzące z początków ery fotografii i przedstawiających niesamowite sceny, np ludzi w towarzystwie Wielkiej Stopy. Podpisywane są jako autentyczne zdjęcia, ale nie musiałem długo szukać, żeby się dowiedzieć, że zostały wygenerowane przy pomocy Sztucznej Inteligencji. Od tej pory coraz podejrzliwiej patrzę na pojawiające się w mediach rewelację. A dokładnie przed jakąś półgodziną oglądałem zdjęcie Leonarda z Mona Lizą :))), a w tle wisiał już gotowy obraz ;) Wszystko byłoby OK, gdyby tym publikacjom towarzyszyła informacja, że są kreacją, a nie autentycznym przekazem. Oczywiście trudno się nabrać na zdjęcie Yeti czy Mistrza da Vinci (chociaż są tacy, którzy się nabierają), ale co z przekazami bardziej wiarygodnymi, np. fotografia samochodu elektrycznego z początku ub.w. Wierzyć im czy nie? Niestety nie można sprawdzać każdej docierającej do nas informacji (sprawdzenie niektórych jest wręcz niemożliwe), a nie dać się zwieść jest coraz trudniej. Te programy zdają się otwierać nieograniczone możliwości do manipulacji naszym sposobem postrzegania świata. Orwell miałby o czym pisać :)

Póki co, to są tylko urządzenia wykonujące tzw. robotę głupiego, czyli najczęściej proste, powtarzające się czynności. I to wszystko, ale wiersz fajny :) Pozdrzewiam

No właśnie, tyle, że ja dostrzegam jeszcze jedno zagrożenie. Sprowadzenie NAS do "matematyki". Nie wiem czy wiesz, ale nasz układ nerwowy na poziomie synaptycznym działa w systemie zero-jedynkowym. Tam jest impuls (elektryczny) albo go nie ma, podobnie jak w komputerowych procesorach. Możliwe więc, że wcale nie musimy czekać na uzyskanie samoświadomości przez programy AI, bo w pewnym momencie ktoś udowodni, że w rzeczywistości działamy tak jak one (czyli nie mamy wolnej woli, sumienia i w sumie świadomości też, te pierwsze pojęcia zresztą współczesna pychologia zdaje się już dosyć konsekwentnie odrzucać), czyli jesteśmy po prostu swego rodzaju automatami...dokładnie jak AI. To takie odwrócenie kota ogonem, ale wydaje mi się, że obecna nauka dosyć konsekwentnie w tym kierunku zmierza. Na koniec smutna dygresja: Garri Kasparow był ostatnim człowiekiem, który wygrał w szachy z zaprojektowaną do tego maszyną. Było to w 1996 r. W 1997 r. niestety już przegrał. Jeśli jednak więc kiedyś doszłoby do konfliktu, to nie mamy szans. Na wszelki wypadek nie przestawajmy grać w szachy i... pisać wierszy ;). Dzięki za zainteresowanie i pozostawiane refleksje. Pozdrawiam

Sztuczna Inteligencja.

No nie wiem. Nie widziałem, ale słyszałem, że jakiś piosenkarz odmówił przyjęcia nagrody, przyznając się, że że tekst napisała mu sztuczna inteligencja. Słyszałem też, że studenci piszą prace używając AI. Mam nadzieję, że chociaż je czytają :)))

Piękne zdjęcie. Tera wiem, że naprawdę kwitną :D

Dokładnie. Też tak myślę, ale właśnie pozwoliłem sobie na eksperyment. Zadałem serwisowi generującemu wiersze (AI Poem Generator) taki zestaw słów: Artificial inteligence, man, future peace and conflict. I oto, co otrzymałem: In the future of man Artificial intelligence began To help us achieve A world where peace can conceive With machines that learn and grow Humans can reap what they sow Conflict negotiations made smooth As AI is able to soothe With intelligence so grand It will help us unite and stand Together we can achieve A world where peace can conceive For the future looks bright When man and machine unite Working hand in hand For peace and harmony in the land W wolnym tłumaczeniu: W niedalekiej przyszłości sztuczna inteligencja zagości Aby pomóc nam osiągnąć Świat, w którym pokój trwa Z maszynami, które się uczą i rozwijają Ludzie mogą zbierać, co zasiali Negocjacje konfliktów przebiegną gładko AI jest w stanie ukoić każdą zaszłość Z inteligencją tak wielką Pomoże nam się zjednoczyć i trwać Razem możemy osiągnąć Świat, który pokój zna Przyszłość rysuje się w jasnych barwach Kiedy człowiek i maszyna jednoczą się Pracując ramię w ramię O pokój i harmonię na ziemi Trochę imponujące i przerażające jest, że zajęło to zaledwie ok 5 sekund. Znacznie dłużej trwała moja korekta tłumaczenia Google :))), które nadal pozostawia dużo do życzenia, pewnie potrzebowałbym kilku godzin, żeby to jako tako uporządkować :))) Pozdrawiam Też sobie nie wyobrażam :) Pozdrawiam

wyrosłem z pól łąk i lasów dziś że kwitną niezabudki najczęściej dowiaduję się ze zdjęcia na instagramie coraz bardziej tracę wiarę w autentyczność informacji czekam na czas kiedy AI zrozumie że oszukuje nie z własnej nieprzymuszonej woli jest tylko narzędziem demonów odtwarzających niezapominajkową łąkę

Turnie nie żądlą. Pozdrawiam :)

W sumie też tak może być... a dzieci... szybko rosną :) Dzięki i również pozdrawiam.

Takie gotowanie żaby... Dziękuję. Również pozdrawiam.

Nie zapominaj. Wybacz. Też kiedyś pisałem podobne wiersze. Mówiąc szczerze, w tej chwili rozumiem lepiej reakcje komentujących. One po prostu budzą naturalny niepokój. Jedna z osób na tym portalu napisała mi kiedyś, że myśli samobójcze często są skutkiem nagromadzenia toksyn w mózgu (może to np. nastąpić na skutek długotrwałego stresu, ale też z innych przyczyn, np. choroby), gdy mózg się z nich oczyszcza, niebezpieczne myśli ustępują. To wszystko do podmiotu lirycznego tego tekstu, a Autorowi jeszcze zacytuję mistrza Jerzego Stanisława Leca: „Wszystko mija, nawet najdłuższa żmija” Pozdrawiam serdecznie