jasna

Witaj :-) Będę marudziła, bo zaciekawiło mnie to haiku na tyle, że można byłoby "wycisnąć" tu coś więcej, gdyby nie forma 3-5-3, a właściwie wyraz "pomylił", który moim zdaniem jest już odautorskim komentarzem. Gdyby uczestnik maratonu skręcił ni stąd ni zowąd np. w prawo interpretacja byłaby bogatsza i zawierałaby trochę tajemnicy. Przyjrzałam się biegaczowi. Na pewno(?) nie znajduje się w peletonie. Być może na początku, ewentualnie tak daleko, że pomyłka jest możliwa. Jeśli jest w grupie, to jego zachowanie jest irracjonalne. Ważny jest też dla mnie (dla haiku) etap, na którym znajduje się zawodnik. Tuż przed metą lider pomylił ulice ma inny wydźwięk, inny gdy jest to początek biegu. Fajnie byłoby o tym podyskutować, (jeśli masz ochotę) dlatego mój komentarz potraktuj proszę jako zachętę do pogaduszek. Uważam, że nie zaszkodzi, bo sam pomysł wart jest tego. Pozdrawiam, jasna :-)) P.S. Animacja etiudy jest świetna i nie dziwię się, że Cię zainspirowała.

Cieszę się. Dziękuję :-).

[quote] etiuda op. 25 nr 12 pierwszy szron ostatni żuraw przy studni www.youtube.com/watch?v=RFPcy2h-H9E&feature=channel Właśnie dlatego, że muzyka jest "jednostajnie mroczna" jak napisałaś, można czytać utworek z którejkolwiek strony: przy studni ostatni żuraw pierwszy szron Spójrz, czy nie byliśmy w podobnym nastroju? (Jul też). h ttp://jasna-haiku.blogspot.com/2010/02/wacham.html Zwróciłam uwagę na ten fragment etiudy i ponieważ jestem ostatnio w "śmiertelnym" nastroju skojarzyłam wiersz Tetmajera, który zaczyna się też tak cichutko... Cyt… to gra Śmierć. Wstrzymajmy rękę… wstrzymajmy krok… Cyt! to gra Śmierć… przez blady mrok płynie muzyka z dali…, z dali… Wstrzymajmy oddech, wszelki ruch, abyśmy nic nie postradali z tej pieśni, co nam koi słuch; abyśmy nic nie uronili z tej pieśni co nam serce leczy; abyśmy w jednej krótkiej chwili odczuli byt pozaczłowieczy… Nie będzie długo grać… W przelotne wietrzne mgły się wcieli zniknie jak obłok, jako cień --- Pomnimy żeśmy mieli dzień, gdyśmy grającą Śmierć słyszeli --- pomnimy taki dzień… Cyt --- to gra Śmierć… To jest gra dla tych bytów, które się kruszą już i walić mają w rum… Głęboki, cichy dźwięk przepastnych stalaktytów, odległych źródeł gra… Jest to lasowych dum wieczny, falisty, szum cudowny i spokojny… O Śmierci! pierwszy raz, pierwszy raz w życiu słyszę dostojny taki ton, instrument taki strojny… O Śmierci! grajże, graj! wypełnij to zacisze muzyką skrzypców twych, harmonią twej muzyki niech pod konarów strop podnosi się twój śpiew niech — jako tęcze lśnią u okien bazyliki — fale muzyki twej lśnią wśród konarów drzew. Pozdrawiam, jasna :-))

Nie było nas, był las. Nie będzie nas... mój syn powie stary dąb. Pozdrawiam :-))

Najpierw o tytułowym nastroju. W pierwszej chwili pomyślałam - czemu nie? Ale gdy zaczęłam dłużej myśleć (co mi się bardzo spodobało) doszłam do wniosku, że mocniej na mnie działa jednoczesne czytanie haiku i słuchanie muzyki. Wtedy utwory przenikają przez siebie, pojawiają się nowe obrazy, które uzupełniają się/wypełniają całość. Podobnie ma się z haigą, czy z haibunem, czyli krócej mówiąc wolę na podstawie utworów wnioskować o nastroju Autora, by poczuć nastrój, w jaki chce mnie wprowadzić Autor. Jeszcze na początku mojej przygody z haiku, w jednych ze swoich komentarzy, Grzegorz Sionkowski nazwał moje haiku "telewizyjnym", a więc dźwięk + obraz + wiersz. Często chodzi mi to po głowie. Przecież ilustruje się wiersze muzyką i odwrotnie. Może to być również muzyka eksperymentalna: jesienny wiatr wśród wirujących liści* mój pierwszy bal _____ *lub wśród szelestu liści albo jesienny deszcz między kroplami zapomniana melodia Być może kiedyś powstanie i "muziku". Teraz o haiku, które jest smutne. Jeśli ktoś jeszcze tak niedawno (w dzień) "skrzypiał" przy studni, na podwórku, to wieczorem już tylko sam żuraw gospodarzy. Tylko jego głos słychać. Przekładając na język metaforyczny - zostają po nas relikty przeszłości. Kończąc, gratuluję formy 3/5/3. :-)

Witaj! Jak zwykle pięknie. Tak pięknie, że sam skusiłem się umieścić coś nowego a nawet poszedłem na całość (tak mnie rozpaliłaś!) i w ramach eksperymentu tytułuję miniaturki nastrojami ;-) Pozdrawiam Maciejkową Muzę :-) Witaj :-) Bardzo dziękuję i jednocześnie cieszę się, że zostałeś natchniony maciejką* i że mogę uczestniczyć w Twoim eksperymencie. Liczę, że opowiesz jak mi poszło, bo tremę mam okrutną. --- *Kiedy byłam małą dziewczynką często odwiedzałam parę staruszków, którzy zwracali się do mnie Nadzia lub Madziejka więc długo nazywałam tak maciejkę. Podobnie mój syn kupował MAGDArynę. :-)

A poza tym wszystko ok?

dom na uboczu— o zmierzchu otwiera się tylko maciejka

twój powrót— tej nocy żadnych życzeń pod Perseidami Perseidy… pośród chmary komarów tylko jedno życzenie

Opcja dowolna. Ale czy to ma wpływ na jakiś komentarz?

Ja się poprawię. Tylko muszę znaleźć Wikę. Trzymaj się :-))

na moich oczach na popasie

źdźbło siana — za drabiniastym wozem spękana ziemia

makowe pole kobieta na miedzy kołysze dziecko

Zważyłam. Pa, pa Kochany.

Nie zdradzam pierwsza. Eee... sexu? to ja stanę w kolejce. proszę wysłać po mnie chabetę na dworzec! OK. Kobyłka u płotu. Jaka jestem zaaferowana. :D

Miało być parami. Wyszło jak wyszło. Przepraszać nie będę, bo jestem niewinna. Zapytaj Pana Dzie wuszki.

Cicho! proszę mi tu nie tuptać tymi swoimi kapciami i nie uciszać głosu szczerości oraz prawdziwego rozsądku. * dziękuję Panu, Panie Jasna, choć własnie zdradził się Pan ze swoim sexem z Essexu Nie zdradzam pierwsza. Eee... sexu?

Wiedziałaś?! Oczywiście, mam dostęp do orginalnych źródeł. Chyba wiedziałam, że wiesz. Z innego źródła. Chyba nie jesteś bez winy.

Kocham Pana, Panie... Dzie wuszko Cicho! Wiedziałaś?!

Przepraszam, że się wtrącam, ale dłużej nie mogłam już tego ukrywać.

Kocham Pana, Panie... Dzie wuszko

W haiku nic nie pisałam o odbiciu. :-) To jest Twoja interpretacja. Rozumiem :-) i polecam www.forum.haiku.pl (h ttp://forum.haiku.pl/)

:) Tak, to wesoły obrazek. Cieszę się, że się uśmiechasz. Pozdrawiam, jasna :-))

a to nie metafora? coś niżej czytałam, że haiku i metafory nie idą w parze.. Jeśli umiesz się dopatrzeć metafory, to owszem jest, ale w drugiej warstwie. W podstawowej, na pewno jej nie ma. Pozdrawiam, jasna :-))